Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Sądu Okręgowego Iwona Tchórzewska

Protokolant: sekretarz sądowy Emilia Trąbka

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2014 roku w Lublinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Związku (...)

w L.

przeciwko M. C.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku

z dnia 12 marca 2014 roku, sygn. akt I C 1250/13

I. oddala apelację;

II. zasądza od powoda (...) Związku (...) w L. na rzecz pozwanego M. C. kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II Ca 399/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 marca 2014 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt I C 1250/13, Sąd Rejonowy Lublin-Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku oddalił powództwo (...) Związku (...) w L. przeciwko M. C. o zapłatę kwoty 3.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty oraz zasądził od powoda (...) Związku (...) w L. na rzecz pozwanego M. C. kwotę 617 zł tytułem kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód (...) Związek (...) w L., zaskarżając orzeczenie Sądu pierwszej instancji w całości i zarzucając mu:

1. naruszenie przepisów postępowania – art. 233 § l k.p.c., poprzez sformułowanie na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie błędnego wniosku prowadzącego do uznania, że strony zawarły dwie umowy tj. pisemnie - umowę w przedmiocie przygotowania strategii rozwoju instytucji oraz ustnie - o pomocy w przygotowaniu wniosku o dofinansowanie, a nie zaś jedną umowę zatytułowaną „O świadczenie usług doradczych” jedynie doprecyzowaną ustnie, co wynika z § 2 pkt l, § 4 pkt 3 umowy, korespondencji mailowej oraz zeznań pozwanego złożonych na rozprawie w dniu 26 lutego 2014 roku;

2) naruszenie przepisów postępowania – art. 233 § l k.p.c., poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego z pominięciem jego istotnej części, tj. pisma z dnia 30 listopada 2012 roku, z którego wynika, że powodem odrzucenia wniosku było niespełnienie dwóch warunków formalnych równorzędnie, a w konsekwencji błędne ustalenie, że pierwszą i zasadniczą przyczyną odrzucenia wniosku było złożenie dokumentu rejestrowego zawierającego nieaktualne kody (...), co miałoby wskazywać na wyłączną odpowiedzialność powoda;

3) naruszenie przepisów prawa materialnego – art. 65 § 2 k.c., przez dokonanie błędnej wykładni umowy w sposób nie uwzględniający zgodnego zamiaru stron tj. poprzez przyjęcie, że pisemna umowa nie obejmowała swą treścią przygotowania wniosku o dofinansowanie;

4) naruszenie przepisów prawa materialnego – art. 65 § 2 k.c., poprzez dokonanie błędnej wykładni umowy w sposób nie uwzględniający jej celu, tj. poprzez przyjęcie, że odpowiedzialność za błędnie przekazane informacje we wniosku do (...) nie obciąża pozwanego, co jest sprzeczne z § 5 umowy, w którym strony wyraźnie wykluczyły odpowiedzialność jedynie za wskazaną tam dokumentację;

5) naruszenie przepisów prawa materialnego – art. 355 k.c. w związku z art. 750 k.c., poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że pozwany zachował należytą staranność przy uwzględnieniu zawodowego charakteru jego działalności przy przygotowaniu wniosku do (...), mimo że wniosek został odrzucony na etapie oceny formalnej, nie merytorycznej.

Wskazując na powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm prawem przepisanych.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie, mimo trafności niektórych spośród podniesionych w niej zarzutów.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, za wyjątkiem ustalenia, że oprócz umowy o świadczenie usług doradczych z dnia 23 sierpnia 2012 roku (...) Związek (...) z siedzibą w L. zawarł z pozwanym M. C. odrębną ustną umowę, na mocy której pozwany podjął się pomocy powodowi w przygotowaniu wniosku do (...) Agencji (...). W tym zakresie zasadny jest zarzut dokonania przez Sąd pierwszej instancji oceny materiału dowodowego z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c.

Trafnie zarzucił apelujący, że zgromadzony materiał dowodowy uzasadnia ustalenie, iż strony łączyła jedna umowa, której pisemne postanowienia były jedynie doprecyzowane w formie ustnej. Mianowicie w ramach podpisanej w dniu 23 sierpnia 2012 roku umowy o świadczenie usług doradczych M. C. zobowiązał się do udzielenia pomocy (...) Związkowi (...) z siedzibą w L. w przygotowaniu wniosku do (...) Agencji (...) w L. o dofinansowanie.

Za takim ustaleniem przemawia analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności zaś treści umowy o świadczenie usług doradczych, zeznań pozwanego M. C. i zeznań przesłuchanej w charterze strony powodowej T. P. – prezesa Zarządu (...) Związku (...) w L.. W świetle § 1 powołanej umowy jej przedmiotem było przygotowanie przez wykonawcę (pozwanego) na rzecz zamawiającego (powoda) strategii rozwoju inwestycji. Umowa nie precyzowała, jakie czynności obejmuje „przygotowanie strategii rozwoju inwestycji”, a jedynie w § 6 ust. 2 określała termin zapłaty pierwszej raty w wysokości 3.000 zł po przygotowaniu planu dokumentu. Z uznanych przez Sąd Rejonowy za wiarygodne zeznań pozwanego wynika, że strony jako plan, o jakim mowa wyżej, traktowały wniosek o dofinansowanie złożony do (...) Agencji (...) w L.. Umowa o świadczenie usług doradczych nie precyzowała, jaką formę ma przybrać „plan dokumentu” (zeznania pozwanego i przesłuchanej w charakterze strony powodowej T. P.), a inny dokument o nazwie „plan strategii rozwoju inwestycji” czy też „plan dokumentu”, nie został sporządzony. Wprawdzie pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podnosił, że sporządził taki plan i za jego sporządzenie otrzymał wynagrodzenie w wysokości 3.000 zł, a za wniosek o dofinansowanie sporządzony na podstawie ustnej umowy nie otrzymał żadnego wynagrodzenia, ale nie udowodnił swoich twierdzeń. Nie przedstawił dokumentu w postaci planu dokumentu, a treść jego zeznań wskazuje, że ostatecznie nie podtrzymywał stanowiska prezentowanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty. W swoich zeznaniach pozwany wskazał bowiem, że „planem dokumentu jest wniosek do (...), co przemawia za uznaniem, że pozwany nie sporządził innego „planu dokumentu”, a jedynie wniosek o dofinansowanie złożony do (...) Agencji (...) w L.. W świetle powyższych rozważań, skoro pozwany utożsamiał plan dokumentu, o którym mowa w § 6 ust. 2 umowy o świadczenie usług doradczych, z wnioskiem o dofinansowanie złożonym do (...) Agencji (...) w L., a powód twierdził, że w ramach umowy o świadczeniu usług doradczych pozwany miał sporządzić wniosek o dofinansowanie, nie można uznać, że powód i pozwany zawarli odrębną umowę dotyczącą pomocy w sporządzeniu omawianego wniosku.

Słusznie również apelujący zarzucił niekonsekwencję w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego. Sąd pierwszej instancji z jednej strony wskazywał bowiem na ustną umowę łączącą powoda z pozwanym, a następnie podał, że „pozwanemu należało się wynagrodzenie w kwocie 3.000 zł za pomoc przy sporządzaniu wniosku o dofinansowanie z (...) Agencji (...) jako wstępnego etapu zmierzającego do opracowania planu dokumentu strategicznego rozwoju instytucji powoda zgodnie z postanowieniami umowy łączącej strony”. Ponadto Sąd Rejonowy przyjął, że nie ustalono, jaką formę ma przybrać plan dokumentu, to jest plan o którym mowa w umowie z dnia 23 sierpnia 2012 roku, jak również, że pozwany miał otrzymać za przygotowanie wniosku do (...) wynagrodzenie w kwocie 3.000 zł przewidziane w umowie pisemnej za sporządzenie planu dokumentu. Już ostatnio przytoczone ustalenia, zgodne z treścią materiału dowodowego, przemawiają za uznaniem, że chodziło w tym przypadku o jedną umowę między stronami.

Trafność zarzutu sformułowanego w punkcie 1 apelacji i dokonana przez Sąd Okręgowy częściowa zmiana ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego w opisanym wyżej zakresie pozostają jednak bez wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Wskazać należy, że w pozostałym zakresie Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, dokonując oceny dowodów zgodnie z dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. Słusznie Sąd pierwszej instancji uznał za wiarygodne zeznania pozwanego M. C., odmawiając wiary w części, w jakiej były z nimi sprzeczne, zeznaniom przesłuchanej w charakterze strony powodowej T. P.. W przeciwieństwie do zeznań pozwanego, zeznania T. P. nie były bowiem stanowcze. Prezes Związku twierdziła jedynie, że nie przypomina sobie, aby miała miejsce rozmowa, w czasie której pozwany proponował poprawienie wniosku i przeniesienie jednej pozycji do kosztów niekwalifikowanych, podczas gdy pozwany stanowczo i konsekwentnie wskazywał na okoliczność przeprowadzenia takiej rozmowy, jak również podał logiczne przyczyny, dla których powód nie zdecydował się na zmianę wniosku w zakresie kosztów kwalifikowanych i niekwalifikowanych. Stąd nie zasługiwały na obdarzenie walorem wiarygodności zeznania T. P. w zakresie, w jakim twierdziła, że wszystkie zalecenia sugerowane przez pozwanego zostały wykonane.

Za taką oceną przemawia również zawarte w zeznaniach T. P. niestanowcze stwierdzenie, iż nie pamięta czy (...) kierował korespondencję bezpośrednio do powoda. Tymczasem pisma (...) Agencji (...) w L. dotyczące złożonego wniosku adresowane były do powoda, a nie do pozwanego, co wynika nie tylko z zeznań M. C., ale przede wszystkim z treści tych pism.

Z tych samych przyczyn nie można uznać, iż powód nie był, jak stwierdziła prezes Zarządu, „do końca” poinformowany o stwierdzonych nieprawidłowościach we wniosku o dofinansowanie.

W sytuacji kierowania pism (...) Agencji (...) do wnioskodawcy, którym był (...) Związek Lekarzy (...) z siedzibą w L., uznać należy, że o konieczności poprawienia wniosku M. C. dowiedział się od powoda, a nie odwrotnie. W świetle zasad doświadczenia życiowego trudno więc uznać, że po uzyskaniu stosownych informacji od powoda M. C. nie omawiał tych zagadnień z prezesem Zarządu powodowego Związku, tym bardziej, że sporna kwestia kosztów kwalifikowanych i niekwalifikowanych dotyczyła w istocie zakresu potencjalnego dofinansowania.

W ocenie Sądu Okręgowego zasadnie podnosi skarżący, iż w świetle treści pisma (...) Agencji (...) z dnia 30 listopada 2012 roku podane w tym piśmie przyczyny odrzucenia wniosku należy traktować jako równorzędne. Z pisma wynika wprost, że tak właśnie wymienione w nim braki formalne były traktowane przez Agencję. W związku z tym nieuprawnione jest wartościowanie przyczyn odrzucenia wniosku.

Nie zmienia to jednak trafności dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny działania powoda z punktu widzenia przepisów art. 355 § 1 i 2 k.c. oraz art. 750 k.c.

Jak stwierdzono bowiem wyżej, Sąd Rejonowy na postawie zgromadzonego materiału dowodowego prawidłowo ustalił, że pozwany proponował powodowi poprawienie wniosku zgodnie ze wskazaniami (...) Agencji (...). Zasadnie też Sąd Rejonowy w oparciu o zeznania T. P. przyjął, iż pozwany nie miał wpływu na treść danych powoda w Krajowym Rejestrze Sądowym, a więc również na uzupełnienie braku formalnego poprzez złożenie aktualnego odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego zawierającego kody (...) zgodne z Polską Klasyfikacją Działalności z 2007 roku.

Niezasadny jest również zarzut apelującego odwołujący się do treści § 5 ust. 2 umowy z dnia 23 sierpnia 2012 roku o świadczenie usług doradczych, przewidującego, że wykonawca nie odpowiada za treść przekazywanych przez zamawiającego informacji do właściwego Urzędu Skarbowego lub oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w związku z czym strony wykluczają odpowiedzialność wykonawcy za ewentualne nieprawidłowości w dokumentacji prowadzonej dla potrzeb w/w instytucji. Przytoczonego postanowienia umownego nie można odczytywać w oderwaniu od pozostałej treści umowy, w szczególności treści ust. 1 § 5, który stanowi, iż wykonawca i jego współpracownicy nie ponoszą względem zamawiającego odpowiedzialności związanej z wystąpieniem przeciw zamawiającemu osób trzecich z roszczeniami, w szczególności odszkodowawczymi. Z powyższych postanowień umowy wynika, że dotyczą one braku odpowiedzialności wykonawcy w przypadku takiej odpowiedzialności zamawiającego w stosunku do podmiotów trzecich. Nie można natomiast wyprowadzać stąd wniosku, iż pozwany z mocy § 5 ust. 2 umowy miałby być odpowiedzialny względem powoda za treść uzgodnionych ze stroną pozwaną zapisów we wniosku do (...) oraz treść dotyczących powoda zapisów w Krajowym Rejestrze Sądowym, na które, jak wynika z zeznań prezesa Zarządu powoda, pozwany nie miał wpływu.

Z omówionych przyczyn Sąd Okręgowy uznał za niezasadny zarzut naruszenia zaskarżonym wyrokiem przepisów prawa materialnego w postaci art. 355 k.c. w związku z art. 750 k.c.

Z tych wszystkich względów i na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego uzasadnia art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. Apelacja powoda została oddalona, wobec czego Sąd odwoławczy zasądził od powoda na rzecz pozwanego zwrot kosztów postępowania apelacyjnego, na które składały się koszty zastępstwa adwokackiego w wysokości 300 zł (§ 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, DZ.U. z 2013 r., poz. 461).

Wskazać jednocześnie należy, że w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji w sprawie rozpoznawanej w postępowaniu uproszczonym nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.