Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Danuta Dadej - Więsyk

Protokolant p. o. prot. sądowego Katarzyna Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2015 roku w Lublinie

sprawy M. G.

przeciwko Dyrektorowi Wojskowego Biura Emerytalnego w L.

o wysokość renty wojskowej

na skutek odwołania M. G.

od decyzji Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w L.

z dnia 6 marca 2015 roku znak (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od M. G. na rzecz Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w L. kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 896/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 marca 2015 roku, nr (...), Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w L. na podstawie art. 31 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2013 roku, poz. 666 ze zm.) dokonał od dnia 1 marca 2015 roku waloryzacji wojskowej renty inwalidzkiej M. G., ustalając wysokość świadczenia na kwotę 2.679,84 złotych brutto (decyzja - k. 205 akt rentowych).

W odwołaniu M. G. wnosił o ponowne ustalenie świadczenia rentowego wypłacanego przez organ rentowy po dniu 1 lipca 2005 roku oraz wypłacenie wraz z odsetkami kwot, które wynikają z różnicy między przysługującymi świadczeniami zgodnie ze słusznie nabytymi prawami w 2005 roku a zaniżonymi od tego roku wypłacanymi przez Wojskowe Biuro Emerytalne w L. na podstawie decyzji waloryzacyjnych, powołując się na art. 32 pkt 1 oraz art. 77 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 8 stycznia 2009 roku z dnia 17 stycznia 2009 roku, art. 78 ust. 5 ustawy z dnia 11 września 2003 roku o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 22 marca 2004 roku (odwołanie – k. 2 – 4 akt sądowych).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przypisanych, podnosząc, że odwołanie oparte jest na błędnej interpretacji przepisów dotyczących waloryzacji świadczeń emerytalno – rentowych. Organ rentowy wskazał, że w kwestii zasad oraz podstaw waloryzacji tych świadczeń po nowelizacji art. 6 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin orzecznictwo sądów uznać należy za ukształtowane i utrwalone, z którego wynika, że niema podstaw do dokonywania po styczniu 1999 roku waloryzacji świadczeń w oparciu o zasady obowiązujące przed tą datą. Nadto organ rentowy wskazał, że okoliczność, że ustawodawca dokonał zmiany treści art. 6 ustawy zamieszczając przepis stanowiący o zmianie w dziale X ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie może oznaczać, że zmiana ta nie odnosi się do odwołującego jako osoby uprawnionej do renty (odpowiedź na odwołanie – k. 14 – 16 a.s.).

Na posiedzeniu w dniu 10 listopada 2015 roku odwołujący wyjaśnił, że nieprawidłowość decyzji waloryzacyjnej polega na tym, że ustala wysokość świadczenia na poziomie niższym o 100 % od świadczeń osób odchodzących ze służby wojskowej po 2005 roku i spełniających te same wymogi co on w zakresie ustalenia prawa do świadczenia, co stanowi dyskryminację w stosunku do równego traktowania (protokół – k. 32v. a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Decyzją Wojskowego Biura Emerytalnego z dnia 29 listopada 1990 roku ustalono M. G. prawo do wojskowej renty inwalidzkiej, którą pobiera od dnia 20 listopada 1990 roku. Kolejnymi decyzjami wojskowy organ emerytalny dokonywał waloryzacji renty ubezpieczonego. Wskazane waloryzacje dokonywane były w oparciu o obowiązuje przepisy, w tym w oparciu o art. 159 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

(decyzje – k. 22, 25, 26, 28, 30, 31, 34, 37, 38, 45, 46, 48, 52, 53, 55, 57, 59, 78, 85, 90, 94, 110, 115, 124, 127, 129, 134, 144, 149, 157, 167, 173, 188, 191, 194, 198, 201, 203, 205 a.r.)

Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w całości w oparciu o powołane dowody z dokumentów. Ich autentyczność w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Ich forma oraz treść nie wzbudziła ponadto wątpliwości co do ich autentyczności z urzędu, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości i jako takie stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. G. nie jest zasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy podnieść, że prawo do wojskowej renty inwalidzkiej ubezpieczony otrzymał na mocy decyzji z dnia 29 listopada 1990 roku wydanej na podstawie ustawa z dnia 16 grudnia 1972 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 1992 roku, Nr 54, poz. 254 ze zm.), które to świadczenie stało się na podstawie art. 53 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i członków ich rodzin (tekst pierwotny: Dz. U. z 1994 roku, Nr 10, poz. 36) świadczeniem w rozumieniu tego aktu i którego wysokość na podstawie wskazanego przepisu została ustalona na nowo z urzędu według zasad określonych w tej ustawie a w szczególności w art. 6. W ust. 1 i ust. 2 powołanego przepisu art. 6 ustawa przewidywała, że emerytury i renty wojskowe podlegają waloryzacji w takim samym stopniu i terminie, w jakim następuje wzrost uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska. Waloryzację emerytur i rent przeprowadza się nie później niż w ciągu trzech miesięcy od wprowadzenia zmian w uposażeniu zasadniczym żołnierzy zawodowych. Natomiast od dnia 1 stycznia 1999 roku treść przytoczonego art. 6 ustawy uległa zmianie. Przepis ten w znowelizowanym, przez art. 159 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 1998 roku, Nr 162, poz. 1118 ze zm.), brzmieniu stanowił, że emerytury i renty podlegają waloryzacji na zasadach i w terminach przewidzianych w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Natomiast art. 91 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 15 września 2004 roku w ust. 1 stanowił, iż ustalenie wysokości zwaloryzowanej emerytury i renty polega na pomnożeniu kwoty emerytury lub renty wskaźnikiem waloryzacji, zaś w ust. 2, że równocześnie z podwyższeniem emerytury i renty następuje podwyższenie podstawy jej wymiaru wskaźnikiem waloryzacji, o którym mowa w ust. 1.

Z dniem 1 stycznia 2004 roku art. 6 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i członków ich rodzin został zmieniony przez art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2003 roku, Nr 56, poz. 498) i otrzymał brzmienie "Emerytury i renty oraz podstawy ich wymiaru podlegają waloryzacji na zasadach i w terminach przewidzianych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Jednocześnie zmieniony został art. 88 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który otrzymał brzmienie "Emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji od dnia 1 marca. Waloryzacja polega na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji". Wskazana zmiana była związana z całkowitą zmianą treści art. 91 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od dnia 1 stycznia 2004 roku.

Z powyższego wynika, że w okresie od dnia 1 stycznia 1999 roku do 31 grudnia 2003 roku podstawy wymiaru rent wojskowych były waloryzowane na podstawie art. 91 ust. 2, a od 1 stycznia 2004 roku na podstawie art. 88 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z art. 6 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i członków ich rodzin. Wskazana wyżej treść art. 88 ust. 1 nie uległa zmianie w okresie od dnia 1 stycznia 2004 roku do dnia wydania zaskarżonej decyzji z dnia 6 marca 2015 roku. Podstawa wymiaru renty ubezpieczonego była waloryzowana w latach 2004 – 2015 na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 88 ust. 1, na co wskazuje analiza decyzji waloryzacyjnych znajdujących się w aktach rentowych skarżącego. Tym samym zaskarżona decyzja nr (...) z dnia 6 marca 2015 roku, wydana przez Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego jest zgodna z obowiązującymi przepisami.

Natomiast zaprezentowane przez ubezpieczonego stanowisko w którym określił źródło nieprawidłowość decyzji waloryzacyjnej w ustaleniu przez organ rentowy wysokość świadczenia rentowego na poziomie niższym o 100 % od świadczeń osób odchodzących ze służby wojskowej po 2005 roku i spełniających te same wymogi co on w zakresie ustalenia prawa do świadczenia, co w ocenie skarżącego stanowi dyskryminację w stosunku do równego traktowania, wymyka się z rama merytorycznej oceny odwołania, które w odniesieniu do przedmiotu rozstrzygnięcia waloryzacyjnego opartego o obowiązujące przepisy należało uznać za niezasadne.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu uzasadnia art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i wynikająca z niego zasada odpowiedzialności za wynik procesu oraz § 2 ust. 1 i ust. 2 oraz § 11 ust. 2 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 490). Na niezbędne koszty procesu organu rentowego reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika - radcę prawnego - składały się koszty zastępstwa procesowego, ustalonego przez Sąd w wysokości jednokrotności stawki podstawowej, biorąc pod uwagę stopień zawiłości sprawy oraz niezbędny nakład pracy pełnomocnika, w zasądzonej wysokości 60 złotych.