Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lipca 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący – Sędzia S.O. Dorota Stańczyk

Protokolant – sekretarz sądowy Ewelina Parol

po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2015 roku w Lublinie

sprawy E. T. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do renty

na skutek odwołania E. T. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 28 marca 2014 roku znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala E. T. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lutego 2014 roku do dnia 1 lutego 2016 roku.

Sygn. akt VIII U 859/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 marca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił E. T. (2) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440, ze zmianami). W uzasadnieniu wskazano, że Komisja Lekarska nie orzekła u niej istnienia niezdolności do pracy (decyzja - k. 42 a.r.).

W dniu 23 kwietnia 2014 roku E. T. (1) wniosła odwołanie od powyższej decyzji. Z jego treści wynika, że nie zgadza się z zaskarżoną decyzją i wnosi o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odwołanie – k. 2 a.s.).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie - k. 3 a.s.).

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił i zważył, co następuje:

Wnioskodawczyni E. T. (1) urodziła się w dniu (...). W latach 1979-2013 pracowała na stanowiskach: fryzjera damskiego (świadectwo pracy – k. 6 a.r.), sprzątaczki (świadectwa pracy – k. 7, 15 a.r.), robotnika (świadectwo pracy – k. 8 a.r.), pracownika fizycznego (świadectwo pracy – k. 9 a.r.) oraz kasjera-sprzedawcy (świadectwa pracy – k. 10, 14 a.r.). Ostatni okres ubezpieczenia wnioskodawczyni z tytułu zatrudnienia w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością upłynął z dniem 5 października 2013 roku (świadectwo pracy – k. 15 a.r.).

W dniu 31 stycznia 2014 roku wniosła o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 1-4 a.r.). Lekarz Orzecznik w dniu 27 lutego 2014 roku rozpoznał: utrwalone migotanie przedsionków, nadciśnienie tętnicze oraz zespół bólowy kręgosłupa szyjnego. Uznał, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy (rozpoznanie - k. 7v. dokumentacji medycznej, orzeczenie - k. 24 a.r.).

Od powyższego orzeczenia wnioskodawczyni zgłosiła sprzeciw (k. 34 a.r.). Komisja Lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, ponownie badając E. T. (1) rozpoznała dodatkowo: zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego z okresowym zespołem bólowym bez objawów neurologicznych, zespół bolesnego barku prawego w wywiadzie oraz otyłość brzuszną i również uznała, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy (rozpoznanie - k. 19v. dokumentacji medycznej, orzeczenie - k. 37 a.r.).

Na tej podstawie organ rentowy wydał zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję z dnia 28 marca 2014 roku (k. 42 a.r.).

Biegli sądowi lekarze specjaliści: kardiolog, ortopeda oraz neurolog w opinii z dnia 20 sierpnia 2014 roku rozpoznali u wnioskodawczyni: utrwalone migotanie przedsionków, nadciśnienie tętnicze okres l/II, niedomykalność zastawki mitralnej I/II według echo serca, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego, zespół bólowy szyjny i lędźwiowy w okresie remisji objawów klinicznych, zespół bolesnego barku prawego oraz nadwagę. Uznali ją za częściowo niezdolną do pracy od dnia 1 lutego 2014 roku do dnia 1 lutego 2016 roku. Wyjaśnili, że wnioskodawczyni od około pięciu lat choruje na nadciśnienie tętnicze a od trzech lat ma zaburzenia rytmu serca w postaci migotania przedsionków. Początkowo migotanie przedsionków było napadowe, a od ponad roku utrwaliło się. Leczenie nie daje efektu z uwagi na powiększony lewy przedsionek serca i trudności w uzyskaniu odpowiedniego czasu krzepnięcia krwi w czasie leczenia przeciwkrzepliwego. U wnioskodawczyni występują: kołatania serca, duszność przy niewielkich wysiłkach fizycznych i zasłabnięcia. Z tych powodów kilkukrotnie korzystała z kilkugodzinnej hospitalizacji szpitalnej. Badając wnioskodawczynię biegły sądowy lekarz specjalista kardiolog stwierdził migotanie przedsionków z akcją serca ponad 120/min i deficytem tętna na obwodzie do ok. 80/nm. Ciśnienie tętnicze wynosiło 140/90, nie stwierdził jawnych objawów niewydolności krążenia. W ocenie zespołu biegłych wydolność fizyczna E. T. (1) jest obecnie na tyle zmniejszona z powodu trudnego do leczenia migotania przedsionków, że kwalifikuje się ona do grona osób częściowo niezdolnych do pracy fizycznej. W ich ocenie leczenie farmakologiczne, a nawet umiarawianie kardiowersją elektryczną raczej nie da efektu, natomiast efekt pozytywny mogłoby przynieść leczenie inwazyjne w postaci ablacji łącza przedsionkowo-komorowego lub modyfikacji przewodzenia. Dodali, że te metody leczenia nie zawsze są skuteczne, jednakże wnioskodawczyni jest osobą młodą, wobec czego należy podejmować różne metody leczenia, aby zapobiec ewentualnym powikłaniom zatorowym. Wobec tego z uwagi na schorzenia kardiologiczne wnioskodawczyni jest niezdolna do pracy zawodowej na okres dwóch lat. W ocenie biegłych sądowych neurologa i ortopedy schorzenia wnioskodawczyni z zakresu ich specjalności pozostają w okresie remisji objawów (opinia – k. 13 a.s.).

W sporządzonej na skutek zastrzeżeń organu rentowego (k. 26 a.s.) i po dołączeniu dodatkowej dokumentacji medycznej (k. 36 i 40 a.s.) opinii z dnia 28 maja 2015 roku kolejny biegły sądowy lekarz specjalista kardiolog rozpoznał u wnioskodawczyni: nadciśnienie tętnicze, utrwalone migotanie przedsionków, niedomykalność zastawki dwudzielnej małego stopnia. Uznał ją za częściowo niezdolną do pracy od dnia 1 lutego 2014 roku na okres dwóch lat. W uzasadnieniu wskazał, że wnioskodawczyni leczy się z powodu nadciśnienia tętniczego i utrwalonego migotania przedsionków. Nadciśnienie dobrze poddaje się farmakoterapii, choć zdarzają się zwyżki ciśnienia z towarzyszącymi im zasłabnięciami i przyśpieszeniem akcji serca w przebiegu migotania przedsionków. Arytmia ma natomiast charakter utrwalony i występuje tendencja do szybkiej czynności komór pomimo kilku leków zwalniających czynność akcji serca. Taki stan może powodować ograniczenie wydolności fizycznej z zaburzeniami przepływu mózgowego i zasłabnięciami. Dodał, że prawdopodobieństwo trwałego przywrócenia rytmu zatokowego zabiegiem ablacji lewego przedsionka jest niewielkie ze względu na powiększony lewy przedsionek, Utrzymująca się szybka akcja serca, w dłuższej perspektywie będzie oddziaływała niekorzystnie na kurczliwość serca i należy liczyć się z koniecznością wszczepienia układu stymulującego z następczą ablacją łącza przedsionkowo komorowego. W ocenie biegłego szanse na trwale wyleczenie i odzyskanie pełnej zdolności do pracy są znikome (opinia – k. 47 a.s.).

Sąd podzielił w całości obie opinie biegłych sądowych. Zostały wydane przez niekwestionowanych specjalistów z zakresu schorzeń występujących u wnioskodawczyni, po uprzedniej analizie akt sprawy, przeprowadzeniu badań skarżącej i zapoznaniu się z dotyczącą jej osoby dokumentacją lekarską, w tym także z dokumentacją złożoną w toku postępowania sądowego. Opinie są rzetelne i wyczerpujące, pozbawione jakichkolwiek sprzeczności. Mają charakter całościowy, zawierają analizę chorób występujących u E. T. (1) oraz określenie ich wpływu na zdolność do pracy. Wnioski z nich płynące są jasne i poparte przekonywującą argumentacją. Biegli dokładnie przeanalizowali dostępną dokumentację leczenia skarżącej, odebrali od niej szczegółowy wywiad oraz poczynili na tej podstawie odpowiednie wnioski.

Z obu opinii jednoznacznie wynika, że od dnia 1 lutego 2014 roku stan zdrowia E. T. (1) z uwagi na obecne u niej schorzenia kardiologiczne powoduje u niej częściową niezdolność do pracy. Wspomniane schorzenia kardiologiczne w ocenie biegłych są trudne do leczenia i nawet zabiegi inwazyjne nie dają nadziei na trwałe przywrócenie rytmu zatokowego serca ze względu na powiększony lewy przedsionek.

W ocenie Sądu opinie są kompletne, jasne i należycie uzasadnione, a tym samym przedstawiają wystarczające wiadomości specjalne, niezbędne do merytorycznego rozstrzygnięcia zarzutów zawartych w odwołaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 roku, II UKN 96/99, OSNP z 2000 roku Nr 23, poz. 869). Organ rentowy kwestionował stanowisko biegłych sądowych zawarte w opinii z dnia 20 sierpnia 2014 roku, wobec czego Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii innego biegłego sądowego lekarza specjalisty kardiologa. Opinia z dnia 28 maja 2015 roku nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Nie zgłoszono również żadnych wniosków dowodowych.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy nie prowadził dalszego postępowania dowodowego. Dalsze dopuszczanie kolejnych opinii byłoby uzasadnione tylko wówczas, kiedy sporządzone opinie byłyby sprzeczne lub niewłaściwie uzasadnione. Sąd Okręgowy podziela bowiem w pełni stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 27 lipca 2010 roku (II CSK 119/10, LEX nr 603161) oraz postanowieniu z dnia 19 sierpnia 2009 roku (III CSK 7/09, LEX nr 533130) zgodnie z którym Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy gdy przeprowadzona już opinie zawierają istotne luki, są niekompletne, bo nie odpowiadają na postawione tezy dowodowe, niejasne, czyli nienależycie uzasadnione lub nieweryfikowalne, to jest gdy przedstawiona ekspertyza nie pozwala organowi orzekającemu zweryfikować zawartego w niej rozumowania co do trafności wniosków końcowych.

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U z 2015 roku, poz. 748), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do art. 58 ust. 1 pkt 5 ustawy, warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie, co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat, jak w przypadku wnioskodawcy. Zgodnie z art. 58 ust. 2 wspomniany wyżej pięcioletni okres powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Skarżąca ma wymagany pięcioletni okres składkowy i nieskładkowy w dziesięcioleciu liczonym zarówno od dnia zgłoszenia wniosku o świadczenie (31 stycznia 2004 roku – 31 stycznia 2014 roku), jak i liczonym od dnia powstania niezdolności do pracy (1 lutego 2004 roku – 1 lutego 2014 roku) – por. karta przebiegu zatrudnienia – k. 41 a.r. Jej niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w treści art. 57 pkt 3 ustawy albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Ostatni okres ubezpieczenia zakończył się bowiem w dniu 5 października 2013 roku, zaś niezdolność do pracy powstała 1 lutego 2014 roku, to jest po upływie 3 miesięcy i 28 dni.

Sporządzone w toku postępowania opinie biegłych sądowych wskazują na istnienie u wnioskodawczyni częściowej niezdolności do pracy. Z tego też względu zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja jest nieprawidłowa i podlega zmianie poprzez przyznanie E. T. (1) prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lutego 2014 roku do dnia 1 lutego 2016 roku – zgodnie z opinią biegłych.

Z powyższych względów, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.