Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Bożenna Rolińska

Protokolant - starszy sekretarz Justyna Nadolna

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2015 roku w Lublinie

sprawy Z. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wypłatę świadczenia

na skutek odwołania Z. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 15 maja 2014 roku znak (...)

odwołanie oddala.

Sygn. akt VIII U 1304/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 maja 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., wykonując wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 21 marca 2014 roku, przyznał Z. W. emeryturę od dnia 1 stycznia 2013 roku. Jednocześnie wypłatę świadczenia zawieszono z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia (k. 154-155 akt ZUS).

Odwołanie od tej decyzji wniósł Z. W., podnosząc, że organ rentowy niewłaściwie zawiesił wypłatę świadczenia od dnia 1 stycznia 2013 roku. Wniósł o jej zmianę i nakazanie Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych wypłaty emerytury od dnia 1 stycznia 2014 roku, to jest od daty określonej w wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie w sprawie VIII U 195/13. Wskazał, że w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania przepis art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ponieważ prawo do emerytury zostało ustalone wyrokiem Sądu, a nie decyzją organu rentowego, organ ten nie ma prawa żądać w celu podjęcia wypłaty emerytury świadectwa pracy lub zaświadczenia stwierdzającego rozwiązanie stosunku pracy z każdym pracodawcą, na rzecz, którego praca była wykonywana bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury ustalonym w decyzji organu (odwołanie – k. 2-4 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o jego oddalenie, powołując się na treść art. 103a i 129 ust. 1 i art. 135 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (k. 8 a.s.).

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił i zważył, co następuje:

Z. W. urodził się w dniu (...) (okoliczność bezsporna).

W dniu 15 listopada 2012 roku złożył wniosek o ustalenie prawa do emerytury (k. 1-3 akt ZUS.). Składając wniosek o prawo do emerytury wnioskodawca nadal pozostawał w zatrudnieniu (świadectwo pracy – k. 148 akt ZUS).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 28 listopada 2012 roku odmówił Z. W. prawa do emerytury z uwagi na nieudowodnienie wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach (decyzja k. 112 akt ZUS.).

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł Z. W.. Zostało ono zarejestrowane w repertorium „U” Sądu Okręgowego w Lublinie za rok 2013, pod pozycją.(...). Wyrokiem z dnia 21 marca 2014 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w pkt 1 zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił Z. W. prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2013 roku, a w pkt 2 stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie prawa do świadczenia w przepisanym terminie (wyrok – k. 37 akt VIII U 195/13). Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem został doręczony Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L. w dniu 14 kwietnia 2014 roku (k. 49 akt VIII U 195/13). Apelacja nie została wniesiona i wyrok uprawomocnił się z dniu 29 kwietnia 2014 roku (k. 76 akt VIII U 195/13).

Wykonując prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 21 marca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 15 maja 2014 roku przyznał Z. W. prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2013 roku. Wypłata świadczenia została zawieszona z uwagi na kontynuowanie przez wnioskodawcę zatrudnienia. Poinformowano go, że w celu wypłaty emerytury należy przedłożyć świadectwo pracy poświadczające fakt rozwiązania stosunku pracy z każdym pracodawcą, na rzecz, którego praca była wykonywana bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury (decyzja – k. 154-155 akt ZUS).

Z przedłożonego organowi rentowemu świadectwa pracy z dnia 10 lutego 2014 roku wystawionego przez (...) Spółkę Akcyjną Oddział w Polsce z siedzibą w T. wynikało, że wnioskodawca od dnia 5 września 2011 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego oraz że stosunek pracy został rozwiązany z dniem 8 lutego 2014 roku (świadectwo pracy – k. 148 akt ZUS). W tej sytuacji decyzją z dnia 19 maja 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury Z. W. od dnia 1 lutego 2014 roku (k. 156-157 akt ZUS).

Powyższy stan faktyczny nie był sporny między stronami, a Sąd ustalił go w oparciu o wymienione powyżej dowody z dokumentów. Nie budziły one wątpliwości, co do ich autentyczności, formy, treści oraz nie zostały zakwestionowane przez strony, toteż brak było podstaw do odmówienia im waloru wiarygodności.

Odwołanie nie jest zasadne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że świadczenie emerytalne wnioskodawcy ustalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 21 marca 2014 roku zostało mu przyznane na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440, ze zmianami). Prawo do emerytury nabywają ubezpieczeni po osiągnięciu wieku przewidzianego m. in. w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnili enumeratywnie określone przesłanki:

1)  posiadają okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn,

2)  legitymują się okresem składkowym i nieskładkowym, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, z pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Rozpoznając odwołanie wnioskodawcy od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. z dnia 28 listopada 2012 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w sprawie VIII U 195/13 uznał, że wnioskodawca spełnia wszystkie wymagane prawem przesłanki, wobec czego ustalił mu prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2013 roku.

Podnieść należy, że zarówno w momencie składania wniosku o emeryturę, w momencie wydania decyzji z dnia 28 listopada 2012 roku, w momencie składania odwołania od tej decyzji oraz w dniu wydania wyroku w sprawie (...) Z. W. nadal kontynuował zatrudnienie w (...) Spółce Akcyjnej Oddział w Polsce z siedzibą w T.. Ta okoliczność nie stała jednak na przeszkodzie ustalenia mu prawa do emerytury, albowiem art. 184 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych został znowelizowany przez art. 1 pkt 20 ustawy z dnia 11 maja 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 roku, poz. 637) zmieniającej ustawę z dniem 1 stycznia 2013 roku. Od tego dnia możliwe jest ustalenie prawa do emerytury bez rozwiązania stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Czym innym jednak jest ustalenie prawa do świadczenia regulowane treścią powołanych wyżej przepisów, a czym innym jest wypłata świadczenia. Ustawodawca przewidział bowiem w treści art. 103a ustawy, że prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.

Organ rentowy prawidłowo wykonał wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 21 marca 2014 roku i przyznał Z. W. prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2013 roku. Jakkolwiek zachodziły podstawy do ustalenia prawa do emerytury (gdzie kontynuowanie zatrudnienia nie miało znaczenia), to jednak brak było podstaw do jej wypłaty. Wnioskodawca nadal kontynuował zatrudnienie u pracodawcy, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. Zgodnie z cytowanym wyżej art. 103a ustawy ziściły się przesłanki do zawieszenia prawa do emerytury, zatem nie było podstaw do jej wypłaty w okresie od dnia 1 stycznia 2013 roku, aż do rozwiązania stosunku pracy, co ostatecznie nastąpiło w dniu 8 lutego 2014 roku.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa. Nie było podstaw do wcześniejszej wypłaty emerytury, to jest za okres od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 8 lutego 2014 roku, wobec kontynuowania zatrudnienia przez Z. W.. Odwołanie wnioskodawcy jest zatem niezasadne i podlega oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.