Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Arkadiusz Śmiech /spr./

Sędziowie: SO Elżbieta Daniluk

SO Ewa Bogusz-Patyra

Protokolant: st. protokolant Dominika Karasek-Raczyńska

przy udziale Prokuratora Beaty Syk-Jankowskiej

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2014 roku

sprawy P. G.

oskarżonego z art. 279 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim

z dnia 30 października 2013 r. II K 902/12

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze 690 (sześćset dziewięćdziesiąt) złotych opłaty oraz 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków.

XI Ka 288/14

UZASADNIENIE

P. G. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 18 lutego 2012 roku w M. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą dokonał włamania do mieszkania przy u. (...) w ten sposób, że po wyważeniu okna wszedł do wnętrza obiektu skąd dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie 300 euro oraz złotej – żółtej biżuterii w postaci obrączki, kolczyków i pierścionka, mienia o łącznej wartości 1860 zł na szkodę E. P.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

II. w okresie od 18 do 19 lutego 2012 roku w miejscowości W. gm. M. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną dotąd osobą dokonał włamania do mieszkania przy ul. (...), w ten sposób, że po wyważeniu okna wszedł do wnętrza obiektu skąd dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie 200 zł oraz około 10 dolarów a także złotej-żółtej biżuterii w postaci monety o nominale 10 rubli, dwóch pierścionków oraz łańcuszka z krzyżykiem, mienia o łącznej wartości około 3500 zł na szkodę B. O.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 3 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim:

I. P. G. uznał za winnego tego, że w dniu 18 lutego 2012 roku M. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą dokonał włamania do mieszkania przy ul. (...) w ten sposób, że po wyważeniu okna wszedł do wnętrza obiektu skąd zabrał w celu przywłaszczenia złotą biżuterię w postaci: obrączki o wartości 740 zł, kolczyków o wartości 370 zł i pierścionka o wartości 750 zł, mienia o łącznej wartości 1860 zł na szkodę E. P. tj. występku z art. 279 § 1 k.k.

II. P. G. uznał za winnego tego, że w okresie od 18 do 19 lutego 2012 roku w miejscowości W. gm. M. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną dotąd osobą dokonał włamania do mieszkania przy ul. (...), w ten sposób, że po wyważeniu okna wszedł do wnętrza obiektu skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 200 zł, 10 dolarów USD odpowiadających kwocie 31,79 zł, złotą monetę o nominale 10 rubli o wartości 1400 zł oraz złotą biżuterię w postaci: dwóch pierścionków o wartości po 350 zł każdy i łańcuszka z krzyżykiem o wartości 1000 zł, mienia o łącznej wartości 3331,79 zł na szkodę B. O. tj. występku z art. 279 § 1 k.k.

III. przyjmując, iż P. G. czynów opisanych w pkt I i II wyroku dopuścił się w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu w warunkach ciągu przestępstw z art. 279 § 1 k.k., na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 130 (sto trzydzieści) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 15 (piętnaście) złotych;

IV. na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał P. G. do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej E. P. kwoty 1860 zł (jeden tysiąc osiemset sześćdziesiąt złotych) oraz na rzecz pokrzywdzonej B. O. kwoty 3331,79 zł (trzy tysiące trzysta trzydzieści jeden złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy);

V. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec P. G. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

VI. na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał P. G. pod dozór kuratora sądowego w okresie próby;

VII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył P. G. okres zatrzymania w sprawie w dniach 8 i 9 marca 2012 roku przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny i uznał grzywnę w wysokości czterech stawek dziennych za wykonaną;

VIII. zasądził od P. G. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1170,80 zł (jeden tysiąc sto siedemdziesiąt złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu wydatków postępowania oraz kwotę 690 zł (sześćset dziewięćdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zaskarżając orzeczenie w całości na korzyść oskarżonego zarzucił:

1.  Mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania w postaci:

a)  art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez jednostronną i wybiórczą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dokonaną wbrew zasadom doświadczenia życiowego, wskazań wiedzy i prawideł logiki, co odnosi się zwłaszcza do:

- oceny wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie odnośnie przyczyn i okoliczności złożenia wyjaśnień określonej treści w toku postępowania przygotowawczego jak również zachowania oskarżonego w dacie czynów;

- uznania za niewiarygodne dowodów z zeznań świadków w osobach M. P., M. B., K. S., A. K. oraz P. M. (1) z uwagi na rzekomo zachodzące pomiędzy nimi rozbieżności podczas gdy prawidłowa analiza wskazanych zeznań nie pozwala na przyjęcie jakichkolwiek zachodzących w nich rozbieżności;

- oceny zeznań świadka M. D. pomimo zachodzących pomiędzy nimi istotnych rozbieżności dotyczących wyglądu osób widzianych przez świadka w pobliżu miejsca zdarzenia a nadto uznaniu za wiarygodne wyników okazania osoby oskarżonego temuż świadkowi, pomimo dokonania tej czynności w sposób sugestywny dla przesłuchiwanego;

b) art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego nasuwających się w sprawie wątpliwości wynikających z dowodów w postaci opinii traseologicznej, opinii daktyloskopijnej, zatrzymanego u oskarżonego obuwia oraz rachunku na zakup obuwia odnoszących się do obecności oskarżonego na miejscach zdarzenia a nadto nierozpoznania przez pokrzywdzone zabranego im mienia wśród rzeczy zatrzymanych u oskarżonego co do okoliczności dokonania przez oskarżonego zaboru tego mienia;

c) art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego odpowiedniej specjalności celem ustalenia wartości skradzionego mienia;

d) art. 410 k.p.k. w zw. z art. 173 § 1 zd. drugie k.p.k. poprzez czynienie ustaleń faktycznych w oparciu o dowód z okazania osoby oskarżonego świadkowi M. D., pomimo dokonania czynności okazania w sposób sugestywny dla przesłuchiwanego M. D.;

e) art. 410 k.p.k. w zw. z art. 171 § 7 k.p.k. poprzez czynienie ustaleń faktycznych sprawy w oparciu wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi;

f) art. 415 § 5 zd. pierwsze k.p.k. poprzez orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej pokrzywdzonym pomimo braku precyzyjnego ustalenia wartości powstałej po ich stronie szkody.

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, polegający na:

- przyjęciu, że w dniach 18 lutego 2012 roku od godz. ok. 16:00 do dnia 19 lutego 2012 roku do godz. ok. 4:00 nie przebywał ze swoimi znajomymi P. M. (1), M. P., a następnie także P. M. (2), M. B., J. P. oraz A. K. w klubie (...) w Ł. a był wówczas na posesji w M. P.. oraz W., gdzie dokonano czynów przestępczych;

-przyjęciu, że oskarżony dokonał w dniach 18 i 19 lutego 2012 roku włamania do domów mieszkalnych zlokalizowanych w M. P.. oraz w W. poprzez wyważenie okien w tych budynkach, skąd dokonał zaboru biżuterii oraz pieniędzy, mimo braku świadków zdarzenia ani jakichkolwiek innych dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego.

Mając na względzie powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 i 437 § 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja w toku instancyjnej kontroli prawidłowości zaskarżonego wyroku uznana została za niezasadną w stopniu oczywistym. Za taką oceną środka odwoławczego przemawiało to, że postawione w nim zarzuty jak też przytoczona na ich poparcie argumentacja okazały się być całkowicie chybione.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy przy rozpoznaniu niniejszej sprawy nie dopuścił się, mogących mieć wpływ na treść wyroku, obrazy wskazanych w apelacji przepisów postępowania, jak również nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Sąd ten, w sposób prawidłowy, przeprowadził postępowanie dowodowe, wnikliwie i wszechstronnie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Ocena materiału dowodowego w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisach art. 4 i 7 k.p.k.. Tym samym jest ona oceną wszechstronną i bezstronną, taką która nie narusza granic swobodnej oceny dowodów i jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się także błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego. W związku z powyższym wyniki kontroli apelacyjnej uzasadniają twierdzenie, że zaskarżony wyrok został, tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 k.p.k., oparty na wolnej od błędów ocenie kompletnego materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy. W przedmiotowej sprawie nie zachodziły też nie dające się usunąć wątpliwości, które zgodnie z treścią art. 5 § 2 k.p.k. należałoby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które odpowiada wymogom art. 424 k.p.k., Sąd pierwszej instancji wskazał jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach oraz z jakiego powodu i w jakiej części nie uznał dowodów przeciwnych w postaci: wyjaśnień oskarżonego P. G., w tej części, w której nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz zeznań świadków M. B., K. S., M. P., A. K. i P. M. (2) oraz P. M. (3), usiłujących dać oskarżonemu alibi.

Słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, iż wyjaśniając w postępowaniu przygotowawczym, oskarżony P. G. podał wiele szczegółów związanych z dokonanymi włamaniami. Fakt, że sprawcy zamierzali dokonać włamania do jeszcze jednego domu a nie dokonali go z racji obecności w nim domowników nie był znany policji. Okoliczność ta bez cienia wątpliwości dowodzi spontaniczności, a tym samym prawdziwości wypowiedzi podejrzanego. Przedstawiona wówczas przez niego wersja korespondowała dodatkowo z zeznaniami świadków E. P., B. O. oraz M. D. oraz dowodami nieosobowymi w postaci protokołów oględzin miejsc kradzieży, protokołem okazania oraz wywołaną w sprawie opinią traseologiczną.

Sąd oceniając te dowody i ustalając w oparciu o nie stan faktyczny, trafnie uznał, że dowody te tworzą spójną całość. Oskarżony nie potrafił podać żadnych racjonalnych powodów zmiany wyjaśnień, twierdząc jedynie, że został zmuszony do złożenia wyjaśnień stosownej treści, potwierdzając jednocześnie protokół własnoręcznym podpisem.

Oczywistym jest to, że w przypadku gdy w sprawie występują dwie przeciwstawne grupy dowodów, Sąd Rejonowy mógł oprzeć się przy rekonstrukcji stanu faktycznego jedynie na jednej z nich, obdarzając ją wiarą, a jednocześnie odmawiając tego waloru dowodom przeciwnym.

Wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest prerogatywą Sądu orzekającego, mającego bezpośrednią styczność z dowodami i odnoszącego wrażenia z przebiegu całości rozprawy głównej. Swobodna ocena dowodów ograniczona jest jedynie powinnością przedstawienia rozumowania, które doprowadziło ten sąd do dokonanego wyboru. Sąd odwoławczy z dowodami nie styka się, toteż swą działalność kontrolną ogranicza do weryfikowania racjonalności rozumowania przedstawionego w zaskarżonym wyroku, a czyni to na podstawie argumentów przytoczonych w środku odwoławczym. Krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, musi wykazać usterki w rozumowaniu Sądu pierwszej instancji.

Tymczasem apelujący w istocie prezentuje własny punkt widzenia na wybrane przez siebie dowody, nie wykazując przekonywujących argumentów, które mogłyby dokonaną przez Sąd orzekający ocenę podważyć. Wywody zawarte w apelacji mają więc charakter wyłącznie polemiczny, sprowadzają się bowiem do prostego kwestionowania dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów, poprzez przeciwstawianie jej wersji lansowanej przez broniącego się oskarżonego. Rzecz jest jednak w tym, że zabieg ten faktycznie nie wykazuje wadliwości zapadłego rozstrzygnięcia, i jako taki, musi pozostać bezskuteczny.

W przedmiotowej sprawie, jak już wspomniano, nie zachodzą nie dające się usunąć wątpliwości, które zgodnie z treścią art. 5 § 2 k.p.k. należałoby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Nakaz rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego dotyczy wątpliwości istniejących obiektywnie, które powziął lub powinien powziąć organ, a nie tylko istniejących w przeświadczeniu strony. Naruszenie wskazanej zasady jest możliwe bowiem tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, a wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Sąd Rejonowy bowiem takich wątpliwości nie wyraził, o czym przekonuje lektura uzasadnienia. Sąd Okręgowy ich również nie dostrzegł. Samo zaś zaprezentowanie odmiennego stanowiska nie tworzy jeszcze stanu o jakim mowa w dyspozycji omawianego przepisu.

Nie mogła również zyskać aprobaty Sądu odwoławczego podnoszona w apelacji kwestia nieprawidłowego przeprowadzenia czynności okazania. Zakwestionowana przez skarżącego czynność nie została przeprowadzona z obrazą przepisu art. 173 § 1 k.p.k. To, że podczas drugiego z okazań, w trakcie którego rozpoznana została osoba P. G., jako jednego z mężczyzn, których widział świadek M. D. przed ujawnieniem włamania, osobami przybranymi byli ci sami mężczyźni, którzy brali udział w poprzednim okazaniu, nie dowodzi tego, iż czynność ta została przeprowadzona w sposób sugestywny dla świadka. Wybór świadka padł na oskarżonego, albowiem to w jego osobie (mając na względzie sylwetkę, wzrost oraz krótkie włosy) świadek rozpoznał jednego z mężczyzn, których widział w dniu 18 lutego 2012 r. ze swojego mieszkania, a którzy następnie udali się na posesję sąsiadów, gdzie miało miejsce włamanie.

Nie ma także podstaw do skutecznego kwestionowania wartości mienia skradzionego pokrzywdzonym, gdyż wartość ta została ustalona na podstawie dowodów uznanych przez sąd za wiarygodne i których wiarygodności w tym zakresie nie sposób podważać. Obie pokrzywdzone wartość skradzionej biżuterii konsultowany z jubilerem i w oparciu o to podały jedynie szacunkową wartość skradzionego mienia. Skoro zaś skradzione przedmioty nie zostały przez nie odzyskane, to już tylko z tego powodu wniosek obrońcy w zakresie powołania biegłego do wyceny skradzionych przedmiotów, nie mógł zyskać aprobaty.

Wątpliwości nie budzi również kwalifikacja prawna przypisanych oskarżonemu czynów.

Z uwagi na to, że apelacja została skierowana przeciwko całości wyroku, kontroli odwoławczej podlegało także rozstrzygniecie o karze.

Orzeczone wobec P. G. kary – zarówno jednostkowe jak i łączna pozbawienia wolności, z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia wykonania i grzywna nie są rażąco niewspółmiernie surowe w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Wymierzając oskarżonemu te kary Sąd Rejonowy kierował się dyrektywami wskazanymi w art. 53 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k. co wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Są one adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów, stopnia winy oskarżonego, jego właściwości i warunków osobistych, a zatem brak jest podstaw do ich złagodzenia. Rozstrzygnięcia wydane na podstawie art. 73 § 1 k.k., art. 46 § 1 k.k. i art. 63 § 1 k.k. także są prawidłowe.

Nie stwierdzając uchybień w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji, które uzasadniałyby konieczność zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania – w tym z przyczyn wskazanych w art. 439 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k. – Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Rozstrzygnięcie o opłacie za postępowanie odwoławcze oraz o wydatkach tego postępowania zostało wydane na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm) i art. 636 § 1 k.p.k.