Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2018 r., na podstawie pisma Dyrektora Aresztu Śledczego w K. skierowanego do tut. Sądu, wszczęto z urzędu postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego wobec M. W..

W toku niniejszego postępowania dołączono akta spraw karnych w oparciu o które ustalono, co następuje.

M. W. został skazany wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Kraśniku z 20 czerwca 2013 roku w sprawie VII K 471/13 za czyn z art. 178a § 1 kk popełniony w dniu 20 kwietnia 2013 roku, za który orzeczono grzywnę w wymiarze 70 stawek dziennych, przyjmując stawkę dzienną za równoważną 10 zł oraz środek karny z art. 42 § 2 kk w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat,

2.  Sądu Rejonowego w Kraśniku z 4 lipca 2013 roku w sprawie VII K 510/13 za czyn z art. 178a § 1 kk popełniony w dniu 19 maja 2013 roku, za który orzeczono karę 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby, grzywnę na podstawie art. 71 § 1 kk w wymiarze 40 stawek dziennych, przyjmując stawkę dzienną za równoważną 20 zł oraz środek karny z art. 42 § 2 kk w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, przy czym postanowieniem Sądu Rejonowego w Opolu Lubelskim z 21 kwietnia 2015 roku w sprawie II Ko 334/15 zarządzono wykonanie ww. kary 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą skazany ma odbyć w dniach od 1 stycznia 2019 roku do 1 maja 2019 roku;

3.  Sądu Rejonowego w Kraśniku z 5 czerwca 2014 roku w sprawie VII K 144/14 za czyn:

I.  z art. 278 § 1 kk popełniony w lipcu 2013 roku, za który orzeczono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 40 stawek dziennych, przyjmując stawkę dzienną za równoważną 20 zł, która została wykonana w całości w dniu 24 lutego 2017 roku,

II.  z art. 244 kk popełniony w dniu 31 października 2013 roku, za który orzeczono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

III.  z art. 178a § 4 w zw. z § 1 kk popełniony w dniu 13 marca 2013 roku, za który orzeczono karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz środek karny z art. 42 § 2 kk w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat,

przy czym tym samym wyrokiem na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzono skazanemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby, a następnie postanowieniem Sądu Rejonowego w Opolu Lubelskim z 16 kwietnia 2018 roku w sprawie II Ko 268/18 zarządzono wykonanie ww. kary 2 lat pozbawienia wolności, którą skazany ma odbyć w dniach od 1 maja 2019 roku do 30 kwietnia 2021 roku;

4.  Sądu Okręgowego w Lublinie z 20 sierpnia 2014 roku w sprawie IV K 185/14 za czyn:

I.  z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 2 kk popełniony w dniu 21 marca 2014 roku, za który orzeczono karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 50 stawek dziennych, przyjmując stawkę dzienną za równoważną 10 zł, która została wykonana w dniu 23 sierpnia 2016 roku,

II.  z art. 178a § 1 i 4 kk popełniony w dniu 21 marca 2014 roku, za który orzeczono karę roku pozbawienia wolności oraz środek karny z art. 42 § 2 kk w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 lat,

przy czym tym samym wyrokiem na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzono skazanemu karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą skazany odbył w części w okresie od 21 marca 2014 roku do 31 maja 2017 roku, kiedy to na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 31 maja 2017 r. w sprawie VI K. 868/17/wz uzyskał warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia reszty ww. kary, odwołane następnie postanowieniem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 28 marca 2018 roku w sprawie VI K. 456/18/owz, w związku z czym skazany ma odbyć resztę kary pozbawienia wolności w okresie od 15 września 2018 roku do 1 stycznia 2019 roku;

5.  Sądu Rejonowego w Opolu Lubelskim z 21 grudnia 2017 roku w sprawie II K 572/17 za czyn z art. 178a § 4 w zw. z § 1 kk w zbiegu z art. 180a kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk popełniony w dniu 1 października 2017 roku, za który orzeczono karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą skazany odbywa w okresie od 19 marca 2018 roku do 15 września 2018 roku oraz środek karny z art. 42 § 4 w zw. z § 3 kk w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym dożywotnio.

Wszystkie ww. wyroki są prawomocne, a objęte nimi skazania nie uległy zatarciu.

M. W. ma 25 lat. Jest kawalerem. Z zawodu jest kucharzem. Przed osadzeniem w zakładzie karnym pracował dorywczo jako pomocnik dekarza. Posiada pozytywną opinię w miejscu zamieszkania. Po opuszczeniu zakładu karnego w maju 2017 r. współpracował w okresie próby z kuratorem. Nie utrzymywał kontaktów z osobami zdemoralizowanymi. Zarobione środki przeznaczał na utrzymanie swej kilkumiesięcznej córki, konkubiny oraz dwójki jej małoletnich dzieci. Skazany utrzymuje również kontakty ze starszą córką w wieku 5 lat pochodzącą z jego wcześniejszego związku, na którą nie łoży jednak alimentów (kwestionariusz wywiadu środowiskowego – k. 34).

Skazany w warunkach izolacji przebywa od 19 marca 2018 r., kiedy to rozpoczął odbywanie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Opolu Lubelskim z 21 grudnia 2017 roku w sprawie II K 572/17 (pkt 5). W dalszej kolejności skazany w okresie od 15 września 2018 roku do 1 stycznia 2019 roku odbywa resztę kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z 20 sierpnia 2014 roku w sprawie IV K 185/14 (pkt 4), a następnie ma odbyć karę 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Kraśniku z 4 lipca 2013 roku w sprawie VII K 510/13 (pkt 2) oraz karę łączną 2 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Kraśniku z 5 czerwca 2014 roku w sprawie VII K 144/14 (pkt 3). Przewidywany termin opuszczenia zakładu karnego to 30 kwietnia
2021 r. (informacja o pobytach i orzeczeniach - k. 10).

Z opinii wystawionej przez administrację Aresztu Śledczego w K. wynika, że zachowanie skazanego w warunkach izolacji jest poprawne. Wymieniony nie przynależy do podkultury więziennej. Nie wchodzi w konflikty ze współosadzonymi. Zachowuje regulaminową postawę wobec przełożonych. Karę odbywa w systemie programowego oddziaływania, którego zadania stara się realizować. Pracuje odpłatnie na terenie Aresztu jako pomocnik kucharza, we właściwy sposób wywiązując się ze swoich obowiązków. Ukończył program profilaktyczny dla osób uzależnionych od alkoholu oraz sprawców przestępstw w ruchu drogowym (opinia o skazanym – k. 11).

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o przytoczone dowody oraz dane z akt ww. spraw karnych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Przystępując do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku należy w pierwszej kolejności rozważyć, czy w niniejszej sprawie będą miały zastosowanie przepisy zawarte w rozdziale IX Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r., czy też w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 396, która weszła w życie z dniem 1 lipca 2015r.). Zgodnie z art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przepisów w nowym brzmieniu nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, tj. przed dniem 1 lipca 2015 r., chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Tym samym co do zasady wykluczone jest stosowanie przepisów w nowym brzmieniu do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem 1 lipca 2015 r., chyba że doszło również do prawomocnego skazania po dniu 1 lipca 2015 r. Sąd Okręgowy podziela przy tym stanowisko kształtujące się w orzecznictwie wypracowanym dotychczas na gruncie cyt. przepisu, iż w stanie prawnym, o którym mowa w art. 19 ust. 1 in fine (tj. w razie prawomocnego skazania zarówno przed jak i po 1 lipca 2015 r.), nie dochodzi do wyłączenia stosowania ogólnych zasad intertemporalnych z art. 4 § 1 kk. Funkcją końcowego fragmentu przepisu art. 19 ust. 1 noweli jest bowiem jedynie doprecyzowanie (zawężenie) zakresu, w jakim wyłączone jest stosowanie ustawy nowej do kar prawomocnie orzeczonych przed jej wejściem w życie (vide postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 31 maja 2016 r., II AKz 124/16, OSAW 2016/3/345; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 marca 2016 r., II AKa 27/16, OSASz 2016/2/5-19).

Dla wyrokowania w przedmiotowej sprawie zasadnicze znaczenie ma fakt, iż ostatni z zapadłych przeciwko M. W. wyroków, opisany w pkt 5, uprawomocnił się po wejściu w życie ww. nowelizacji, tj. po 1 lipca 2015 r. W tej sytuacji należało na podstawie art. 4 § 1 kk rozstrzygnąć, czy stosować przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w nowym brzmieniu, czy też w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r.

Analiza wykonania kar pozbawienia wolności wymierzonych M. W. na dzień orzekania nie pozostawia wątpliwości, iż przesłankę do objęcia węzłem kary łącznej zawartą w art. 85 kk w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. spełniają kary orzeczone wyrokami z pkt od 2 do 5.

Zgodnie z tą przesłanką podstawą orzeczenia kary łącznej są co do zasady wyłącznie kary lub kary łączne podlegające wykonaniu, w tym kary lub kary łączne pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem (art. 89 kk). Kary pozbawienia wolności orzeczone ww. wyrokami mogą zatem zostać objęte węzłem kary łącznej, gdyż wszystkie z nich na dzień 7 września
2018 r. nie zostały jeszcze wykonane. Nie zachodzi zarazem wskazana w art. 85 § 3 kk przeszkoda do połączenia ww. kar pozbawienia wolności.

Sąd miał przy tym na uwadze, że występek za który M. W. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Opolu Lubelskim z 21 grudnia 2017 roku w sprawie II K 572/17 (pkt 5) popełniono w dniu 1 października 2017 r., a zatem w okresie próby wyznaczonej w związku z warunkowym przedterminowym zwolnieniem z odbycia reszty kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie Sądu Okręgowego w Lublinie sygn. akt IV K 185/14 (pkt 4). Z uwagi na popełnienie ww. przestępstwa warunkowe zwolnienie zostało odwołane postanowieniem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 28 marca 2018 roku w sprawie VI K. 456/18/owz. Okoliczność ta nie wyczerpuje jednak sformułowanej w art. 85 § 3 kk przesłanki negatywnej do objęcia węzłem kary łącznej kar orzeczonych w ww. wyrokach.

Odwołać się w tym miejscu należy do uchwały Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2018 r. w spawie I KZP 11/17 (OSNKW 2018 nr 4, poz. 28, str. 1). Sąd Najwyższy stwierdził w powołanym orzeczeniu, iż popełnienie przez sprawcę przestępstwa w okresie próby wyznaczonym postanowieniem o warunkowym zwolnieniu z odbycia reszty kary pozbawienia wolności nie stanowi przewidzianej w art. 85 § 3 kk negatywnej przesłanki do orzeczenia kary łącznej obejmującej karę (kary łączne), z odbycia reszty której sprawca został warunkowo zwolniony oraz karę (kary łączne) za przestępstwo popełnione w okresie próby. Dokonując powyższej wykładni art. 85 § 3 kk Sąd Najwyższy nie podzielił przedstawionej przez Prokuratora argumentacji by uznać, że negatywna przesłanka do orzeczenia kary łącznej wystąpi w każdym przypadku, pod warunkiem uprzedniego prawomocnego odwołania warunkowego zwolnienia. Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2017 r. w sprawie I KZP 6/17 (OSNKW 2017 nr 11, poz. 62, str. 1), na które powiększony skład (...) powołał się w uzasadnieniu ww. uchwały, sytuacja taka będzie miała miejsce wyłącznie w razie popełnienia przestępstwa po uprawomocnieniu się postanowienia o odwołaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia i osadzeniu skazanego w zakładzie karnym. Wtedy to przeszkoda z art. 85 § 3 kk ponownie zacznie funkcjonować, skoro kara pozbawienia wolności, z której odbycia skazany został uprzednio warunkowo zwolniony, ponownie podlega wykonaniu, a przestępstwo zostaje popełnione w czasie jej odbywania.

W oparciu o art. 90 § 2 kk łączeniu podlegają również środki karne w postaci zakazów prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym orzeczone wobec skazanego w zapadłych przeciwko niemu wyrokach opisanych w pkt 1, 2, 3, 4 i 5. Sąd Okręgowy uznał zarazem za niemiarodajne zawarte w karcie karnej (k. 17-18) informacje, że trzy z ww. zakazów - orzeczone w sprawach VII K 471/13, VII K 510/13 i VII K 144/14 - zostały już wykonane. Wskazane w wymienionym dokumencie terminy wykonania zakazów nie uwzględniają bowiem treści obowiązującego od 01.07.2015 r. art. 43 § 2a kk (którego treść odpowiada dyspozycji art. 43 § 2 kk obowiązującego do 30.06.2015 r.), zgodnie z którym zakaz obowiązuje od uprawomocnienia się orzeczenia lecz okres, na który środek orzeczono, nie biegnie w czasie odbywania kary pozbawienia wolności, chociażby orzeczonej za inne przestępstwo.

M. W. w okresie od 21 marca 2014 roku do 31 maja 2017 roku odbywał karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z 20 sierpnia 2014 roku w sprawie IV K 185/14. Spowodowało to, że bieg środków karnych w postaci zakazów prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym orzeczonych w ww. wyrokach przed osadzeniem skazanego podlegał spoczywaniu w powyższym okresie. Bieg ww. zakazów podlega spoczywaniu także obecnie, począwszy od 19 marca 2018 r. Orzeczony jako pierwszy - wyrokiem Sądu Rejonowego w Kraśniku z 20 czerwca 2013 roku w sprawie VII K 471/13 (pkt 1) - zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym przez okres 2 lat biegł zatem od 20 kwietnia 2013 r. (data zatrzymania skazanemu prawa jazdy) do 21 marca 2014 r. oraz od 31 maja 2017 r. do 19 marca 2018 r., a więc przez niespełna 21 miesięcy i w chwili obecnej okres ten jeszcze nie wyekspirował. Z tych samych względów nie wykonane zostały do tej pory 3-letnie zakazy orzeczone w sprawach VII K 510/13 oraz VII K 144/14, ponieważ biegły one w jedynie w czasie pozostawania M. W. na wolności. Pierwszy z nich obowiązywał zaś od 12 lipca 2013 r., drugi od 6 listopada 2014 r., a zatem rozpoczął swój bieg dopiero od 31 maja 2017 r.

Na gruncie obecnie obowiązujących regulacji prawnych brak jest natomiast podstaw do połączenia grzywien wymierzonych wyrokami z pkt 1, 2, 3 i 4. Dwie z nich zostało bowiem wykonane w całości (24 lutego 2017 r. grzywna w sprawie VII K 144/14 zaś 23 sierpnia 2016 r. grzywna w sprawie IV K 185/14). Z kolei grzywna z wyroku opisanego w pkt 2 została orzeczona na podstawie art. 71 § 1 kk. Tak więc po zarządzeniu w dn. 21 kwietnia
2015 r. wykonania kary 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej ww. wyrokiem grzywna ta nie podlega obecnie wykonaniu. Jeżeli zaś chodzi o grzywnę 70 stawek dziennych orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Kraśniku z dnia 10 kwietnia 2014 r. w sprawie VII K 13/14 (pkt 3 Karty Karnej) to czyn, za który M. W. został skazany tym wyrokiem, z dniem 1 stycznia 2016 r. stał się wykroczeniem z art. 119 § 1 kw ze względu na wartość przywłaszczonego mienia. Tak więc kara ta nie może podlegać łączeniu z grzywnami orzeczonymi za przestępstwa na podstawie Kodeksu karnego.

Artykuł 85 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r. stanowił, że jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa.

Z porównania dat wydania wszystkich ww. wyroków jednostkowych oraz dat popełnienia przestępstw przypisanych nimi M. W. wynika, że pozostają one w dwóch zbiegach realnych. Pierwsza grupę tworzą przestępstwa, za które wymieniony został skazany wyrokami z pkt 1, 2 i 3 ppkt III. Drugą stanowią czyny opisane w ww. wyrokach w pkt 3 ppkt I i II oraz w pkt 4 ppkt I i II. Orzeczono za nie kary pozbawienia wolności, a więc kary podlegające łączeniu.

W zaistniałym układzie procesowym względniejszym dla M. W. jest zastosowanie art. 85 kk w obecnie obowiązującym brzmieniu. Podkreślić należy, iż w razie zastosowania obecnych przepisów łączeniu podlegać będą wszystkie wymierzone skazanemu kary i kary łączne pozbawienia wolności. Wymiar kary łącznej winien kształtować się w granicach od 3 lat i 6 miesięcy do 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

W przypadku zastosowania regulacji obowiązujących do dnia 30 czerwca 2015 r. skazanemu należałoby zaś wymierzyć dwie kary łączne w wymiarach od roku i 6 miesięcy do roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności (I zbieg) oraz od 3 lat do 5 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności (II zbieg). W tym wariancie oskarżony musiałby jeszcze odbyć karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z wyroku w sprawie II K 572/17 (pkt 5). Tym samym, nawet przy zastosowaniu zasady pełnej absorbcji przy łączeniu kar, izolacja skazanego trwałaby o 18 miesięcy dłużej.

Sąd Okręgowy miał w polu widzenia również fakt, iż możliwość orzeczenia kary łącznej grzywny co do kar jednostkowych z pkt 3 ppkt I i pkt 4 ppkt I nie jawi się jako korzystniejsza dla skazanego w przypadku, gdy wymiar kary łącznej pozbawienia wolności byłby zdecydowanie wyższy. Kara pozbawienia wolności ze swej istoty jest bowiem dużo bardziej uciążliwa dla skazanego niż grzywna. Z tych też powodów, kierując się dyrektywą wskazaną w art. 4 § 1 kk, rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy oparł na przepisach Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 roku.

Z ustalonej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego wynika, że przy wydawaniu wyroku łącznego Sąd winien rozważyć związek przedmiotowy i podmiotowy pomiędzy czynami objętymi wyrokami jednostkowymi, jak też okoliczności zaistniałe już po wydaniu poprzednich wyroków, pod kątem orzeczenia kary łącznej z zastosowaniem zasady absorpcji (pochłonięcia kar jednostkowych przez karę najsurowszą), asperacji bądź kumulacji (zaostrzenia, sumowania kar jednostkowych) – vide m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 11 lutego 1976 roku, I KR 292/75, OSNKW 1976/10-11/128; wyrok SN z 25 października 1983 roku, IV KR 213/83, OSNKW 1984/5-6/65; wyrok SN z 15 maja 1990 roku, IV KR 80/90, nie publ. (Lex nr 22064).

Wymierzając M. W. karę łączną 5 lat pozbawienia wolności (za przestępstwa przypisane mu wyrokami z pkt 2, 3, 4 i 5) Sąd Okręgowy kierował się zasadą asperacji. Wymiar kar łącznych w tym wypadku, o czym już wyżej wspomniano, mógł się kształtować od 3 lat i 6 miesięcy (najsurowsza z kar podlegających łączeniu) do 6 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności (suma kar jednostkowych).

W przypadku ferowania wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności zastosowaniu zasady pełnej absorpcji sprzeciwiał się brak bliskiego związku czasowego pomiędzy przestępstwami przypisanymi skazanemu. Zostały one bowiem popełnione na przestrzeni ponad 4 i pół roku. Godziły również w odmienne dobra prawne, tj. mienie w przypadku występku kradzieży i usiłowania popełnienia zbrodni rozboju w typie kwalifikowanym (pkt 3 ppkt I i pkt 4 ppkt I), dobro wymiaru sprawiedliwości w przypadku występku niezastosowania się do środka karnego (pkt 3 ppkt II) oraz bezpieczeństwo w komunikacji odnośnie pozostałych występków, za które M. W. został skazany. Pierwsze dwa z wymienionych czynów były skierowane przeciwko mieniu należącemu do różnych osób, co z kolei wskazuje na brak związku podmiotowego pomiędzy nimi.

Na korzyść M. W. poczytać natomiast należy pozytywną opinię w miejscu zamieszkania oraz w placówce penitencjarnej, w której wymieniony aktualnie przebywa. Wynika z niej, że skazany posiada krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw, przestrzega dyscypliny, pracuje i deklaruje chęć podjęcia terapii antyalkoholowej. Proces resocjalizacji skazanego przynosi zatem efekty.

Sąd Okręgowy stanął jednak na stanowisku, iż ilość i różnorodność przestępstw, jakie wymieniony popełnił wskazuje, że dla pozytywnego zakończenia resocjalizacji konieczna jest jego dalsza izolacja w wymiarze wynikającym z niniejszego rozstrzygnięcia. Co istotne, za koniecznością kontynuowania resocjalizacji w warunkach izolacyjnych przemawia nieskuteczność zastosowanego przez Sąd Okręgowy w Lublinie wobec wymienionego środka probacyjnego w postaci warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności w sprawie VI K. 868/17/wz. Po upływie zaledwie 4 miesięcy okresu próby skazany dopuścił się bowiem popełnienia po raz kolejny występku prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości.

Mając na uwadze wyżej przytoczone argumenty stwierdzić należy, że wymierzona M. W. ww. kara łączna pozbawienia wolności stanowić będzie dla niego dolegliwość wystarczającą do uświadomienia karygodności czynów, których się dopuścił i zapobiegnie jego powrotowi do przestępstwa. Wymiar orzeczonej kary uwzględnia ilość i wagę występków, za które M. W. był skazywany oraz naruszenie porządku prawnego pomimo zastosowania wobec niego ww. środka probacyjnego.

Na mocy art. 63 § 1 kk w zw. z art. 577 kpk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono skazanemu okres tymczasowego aresztowania oraz dotychczasowego odbywania kar pozbawienia wolności w sprawie IV K 185/14 oraz w sprawie II K 572/17 (pkt II).

Mając na uwadze art. 90 § 2 kk Sąd był zobligowany do objęcia węzłem kary łącznej środków karnych w postaci zakazów prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, o których była już wyżej mowa, orzeczonych w każdym z wyroków opisanych w pkt od 1 do 5. Co istotne Sąd Rejonowy w Opolu Lubelskim w wyroku z 21 grudnia 2017 roku w sprawie II K 572/17 (pkt 5) zastosował ww. zakaz w wymiarze dożywotnim. Z tego powodu, stosując odpowiednio art. 88 kk, należało orzec tenże zakaz jako łączny środek karny (pkt III).

Mając na uwadze stan majątkowy skazanego stwierdzić należy, iż uiszczenie kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe. Z tych względów na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono skazanego od obowiązku zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu, które przejęto na rachunek Skarbu Państwa.

Wobec powyższego i na podstawie wyżej powołanych przepisów orzeczono, jak w sentencji wyroku.