Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IV K 282/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

K. S.

W pkt 6 dyspozytywnej części wyroku (pkt III a.o.)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

K. S. (ur. (...)) legitymuje się wykształceniem podstawowym, nie posiada zawodu, jest kawalerem, nie posiada dzieci, przed tymczasowym aresztowaniem do niniejszej sprawy utrzymywał się z prac dorywczych, uzyskując z tego tytułu dochód w kwocie około 3500 zł miesięcznie.

Dotychczas był on czterokrotnie karany, dwukrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu, raz za czyn z art. 62 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i raz za czyn z art. 233 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk. Między innymi wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 28 grudnia 2020 r., sygn. akt IV K 704/20 został on skazany na karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w ramach której połączone zostały kary jednostkowe 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczone za umyślne przestępstwa podobne z art. 281 k.k. oraz z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 § 2 kk. Karę tę oskarżony obywał w okresie od 09.09.2020 r. do 18.12.2020 r. oraz od 30.03.2021 r. do 18.06.2022 r. Ponadto wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 24 lutego 2023 r., sygn. akt IX K 813/22 za czyn z art. 288 § 1 kk orzeczono wobec niego karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w dniu 29.09.2022 r. oraz od dnia 28.03.2023 r. do dnia 23.09.2023r. (co daje łącznie 180 dni, czyli 6 miesięcy w rozumieniu art. 12c kkw).

U oskarżonego występują nieprawidłowości osobowościowe o typie psychopatii aspołecznej,
z upośledzoną zdolnością planowania i skłonnością do gwałtownych wyładowań emocjonalnych. Jest on osobą uzależnioną od kilku substancji psychoaktywnych, w tym przetworów konopi innych niż włókniste. Okoliczności te nie rzutują jednak na jego poczytalność w aspekcie przypisanych mu uzasadnianym wyrokiem czynów.

Dane z KRK

541-543, 859

Odpisy wyroków wraz
z obliczeniami kary

232-235, 464-465, 498-499, 748, 770

Kwestionariusz zebrania informacji przez specjalistę terapii uzależnień

248-253

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego

321-322

Opinia sądowo – psychiatryczno -psychologiczna

525-535, 866v-867

Dane osobopoznawcze

576

K. S. przez około 8 lat tworzył związek z inną mieszkanką L., W. R. (1). Ww. kilkukrotnie rozstawali się, a następnie wracali do siebie. Z okazji Dnia Chłopaka (30 września 2023 r.) W. R. (1) podarowała K. S. zdjęcia przedstawiające ich razem,
w pozach wskazujących na okazywanie sobie czułości.

Na początku stycznia 2024 roku, z uwagi na coraz częstsze agresywne zachowania partnera, W. R. (1) podjęła decyzję o zakończeniu tego związku, z czym jednak nie mógł pogodzić się K. S.. W. R. (1)
z obawy przed reakcją partnera nie powiedziała mu o swojej decyzji w bezpośredniej rozmowie, jednak w sposób wyraźny zakomunikowania mu to w prowadzonej za pośrednictwem widomości sms i komunikatorów internetowych korespondencji.

Od tego czasu K. S. wbrew jej woli wielokrotnie nawiązywał z nią połączenia telefoniczne, w tym z numerów zastrzeżonych należących do innych osób, wysyłał do niej sms-y i inne wiadomości tekstowe, w treści których namawiał ją do spotkań, wyzywał ją, używając w stosunku do niej określeń wulgarnych i słów powszechnie uznanych za obelżywe, groził odebraniem sobie życia, kierował groźby karalne pozbawienia życia bliżej nieokreślonych mężczyzn, którzy zbliżą się do pokrzywdzonej i nawiążą z nią bliższą relację, groził pokrzywdzonej popełnieniem na szkodę jej oraz jej matki R. R. przestępstwa, polegającego na uszkodzeniu ciała, w ten sposób, że oświadczył, że przyjdzie do ich miejsca zamieszkania porozmawiać wraz z nożem ukrytym pod kurtką, czym wzbudził u pokrzywdzonej uzasadnioną i realną obawę spełnienia gróźb, a nadto nachodził pokrzywdzoną w miejscu jej zamieszkania, kierując do niej wyzwiska przy użyciu określeń wulgarnych i słów powszechnie uznanych za obelżywe.

Między innymi w dniu 20 stycznia 2024 r., K. S. przyszedł do mieszkania R. R. - matki W. R. (1), przy ul. (...) w L.. W. R. (1) wpuściła go do środka, ale po chwili między oskarżonym,
a pokrzywdzoną doszło do kłótni, w czasie której K. S. wziął do ręki nóż i zagroził, że się nim „potnie”. W. R. (1) kazała mu opuścić mieszkanie,
co oskarżony uczynił. Gdy jej matka wracała z pracy, spotkała go na klatce schodowej. Po pewnym czasie oskarżony zadzwonił do W. R. (1). Na prośbę pokrzywdzonej połączenie odebrała R. R. i przekazała mu, żeby dał córce spokój. Oskarżony zdenerwował się i zaczął używać słów wulgarnych.

W dniu 14 lutego 2024 r., pisząc z numeru swojego wuja K. G.: 601 337 621, oskarżony proponował W. R. (1) spotkanie. Po tej próbie kontaktu, nieustalony mężczyzna, będąc przekonanym, że prowadzi rozmowę z K. S., groził K. G. pobiciem.

Zachowaniem tym K. S. wzbudził
u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, udręczenia oraz istotnie naruszył jej prywatność.

Poczynając od końca stycznia 2024 r. Weronka R. korzystała z pomocy psychologa, albowiem zachowanie oskarżonego sprawiało, że żyła w ciągłym stresie.

Taki stan rzeczy trwał do 24 lutego 2024 r. Oskarżony nie zaniechał tych zachowań, mimo, że matka W. R. (1), R. R. spotkała się z ojcem oskarżonego M. S., stwierdziła, że córka ma egzaminy i poprosiła aby wpłynął on na zachowanie syna. Przed tymi spotkaniami W. R. (1) opowiedziała matce o zachowaniu oskarżonego względem niej oraz iż się go obawia. Za namową matki dnia 22 lutego 2024 r. W. R. (1) o zachowaniu K. S. powiadomiła organy ścigania.

O zachowaniu oskarżonego W. R. (1) opowiadała także swojej koleżance K. K. (1).

Częściowe wyjaśnienia oskarżonego K. S.

161, 172v, 574-575, 721-722

Zeznania W. R. (1)

5-6, 128-131, 381-383, 731-733v, 781

Zeznania R. R.

13-14, 149-150, 412-413, 776- 780v

Częściowe zeznania O. S.

329-331, 727-730v

Zeznania J. K. (1)

53-54, 787v

Częściowe zeznania P. N.

867v-868

Częściowe zeznania M. S.

784-787

Zeznania K. K. (1)

243-245, 724v-726v

Zdjęcia oskarżonego
i W. R.

698

Wydruki widomości tekstowych

132-148

Analiza danych bilingowych

258-262

Kopie materiałów z postępowania 4159-4.Ds. 577.2024 Prokuratury Rejonowej L. – P.
w L.

811-816

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

2. 

K. S.

W pkt 1 (zarzut z pkt I a.o.)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 23 lutego 2024 roku, około godziny 18:00, do W. R. (1), do mieszkania przy ul. (...)
w L., samochodem marki S., przyjechał jej znajomy O. S.. Samochód zaparkował przed bramą wjazdową na osiedle.

Nieustalony bliżej czas po wejściu ww. do mieszkania, na klatkę schodową tego bloku wszedł K. S.
i siedząc na schodach czekał na W. R. (1), z którą chciał porozmawiać na temat ich związku. Uprzednio wypalił on bliżej nieustaloną ilość ziela konopi innych niż włókniste
i był pod wpływem tego środka odurzającego.

Gdy około godziny 21:00 W. R. (1) i O. S. postanowili opuścić mieszkanie, celem udania się do znajomych, schodząc po schodach klatki schodowej, spotkali K. S., stojącego przy drzwiach wyjściowych. Pierwsza po schodach schodziła W. R. (1), a za nią szedł O. S..

K. S. zobaczywszy W. R. (1)
z nieznanym mu mężczyzną, wyciągnął i otworzył scyzoryk
o długości ostrza około 12 cm i używając słów wulgarnych wypytywał ją kim jest dla niej O. S., a następnie zaczął wymachiwać w jego kierunku nożem, krzycząc, że go zabije. Pomiędzy mężczyznami wywiązała się szarpanina, w trakcie której K. S., zadając wielokrotnie ciosy, usiłował ugodzić nożem O. S., który próbował osłaniać się rękoma i robił uniki. Na tym etapie zajścia doszło do uszkodzenia kurtki, w którą ubrany był pokrzywdzony, w ten sposób, że jej lewy rękaw został przecięty w trzech miejscach, prawy rękaw w dwóch miejscach, a nadto została rozcięta jej wewnętrzna część po lewej stronie na długości 6 cm (co wskazują na fakt, że w chili zdarzenia kurtka była rozpięta) oraz zewnętrzna po prawej stronie na długości 1 cm. Ostatecznie O. S. został ugodzony przez oskarżonego tym narzędziem w prawą dłoń.

Po otrzymaniu tego ciosu O. S. wbiegł klatką schodową na górę, pod drzwi mieszkania, w którym przebywała matka W. R. (1), R. R. (na tzw. „podwyższonym parterze”). Próbując dostać się do środka pukał i dzwonił do drzwi, lecz R. R., będąc przekonaną, że próbuje do niego wejść K. S., nie zareagowała. O. S. zadzwonił wówczas do swojego ojca P. S. i powiedział, że oskarżony chce go zabić. P. S. ustalił, gdzie znajduje się jego syn i samochodem udał się w tym kierunku.

W tym czasie O. S., chcąc uciec przed K. S., postanowił opuścić klatkę schodową i udać się do samochodu, który zaparkowany był na pobliskim parkingu. Gdy schodził po schodach, ponownie zobaczył przy wyjściu
z klatki K. S., który nadal trzymał w ręku nóż i kłócił się z W. R. (1). K. S., gdy zobaczył pokrzywdzonego znowu zaczął krzyczeć w jego kierunku,
że go zabije, a następnie ugodził go nożem w brzuch po prawej stronie. Pomiędzy mężczyznami ponownie doszło do szamotaniny, albowiem O. S. mimo ugodzenia nożem chciał uciec na dwór.

W. R. (1) wydostała się z klatki i domofonem dzwoniła do matki. Gdy ta wyjrzała przez okno, poprosiła ją aby zeszła, bo K. zabije O..

W tym czasie O. S. udało się odepchnąć K. S., wybiec z klatki schodowej przed blok, dotrzeć do samochodu, wsiąść do niego i zablokować drzwi od środka. Po uruchomieniu silnika tego pojazdu O. S. nie mógł nim jednak odjechać, albowiem nie mógł zwolnić hamulca ręcznego, z powodu doznanego na skutek ugodzenia go nożem przez K. S. urazu prawej ręki.

K. S. początkowo biegł za O. S., jednak, gdy zobaczył na dworze swoją byłą partnerkę zatrzymał się, wrócił w jej kierunku. Cały czas w dłoni trzymał nóż.

W tym czasie z mieszkania wyszła R. R. i udała się na dwór przed kaletkę schodową swojego bloku, gdzie oskarżony kłócił się z W. R. (1). Po krótkiej wymianie zdań z oskarżonym, zabrała ona córkę do mieszkania. Po tym fakcie K. S., udał się w stronę pojazdu marki S., w którym siedział usiłujący nim odjechać O. S.. Grożąc mu zabójstwem próbował otworzyć drzwi tego samochodu,
a gdy to się mu nie udało, wybił w nim szybę od strony kierowcy. K. S. nadal krzyczał do O. S.,
że go znajdzie i zabije, a przez wybitą szybę usiłował ponownie zadać mu cios nożem.

Do kolejnego zadania ciosu nożem jednak nie doszło albowiem O. S. udało się w końcu zwolnić dźwignię hamulca ręcznego i odjechać z miejsca zdarzenia. W czasie tego zdarzenia skontaktował się on telefonicznie ze swoim ojcem P. S., informując go o fakcie ugodzenia go nożem.

Następnie O. S. jeździł samochodem w okolicach bloku, w którym doszło do zdarzenia, mijając K. S., który podążał w jego kierunku. Gdy zobaczył radiowóz policyjny, przybyły w to miejsce wskutek telefonu R. R., zatrzymał się w jego pobliżu, zaś stanowiący jego załogę funkcjonariusze Policji udzielili mu pierwszej pomocy.

O. S. został przetransportowany przez zespół ratownictwa medycznego do (...) Publicznego Szpitala (...) w L., gdzie był hospitalizowany do dnia 20 marca 2024 roku, a następnie do (...) Szpitala (...) w W., gdzie kontynuowano jego leczenie do dnia 29 marca 2024 roku.

Oskarżony oddalił się z miejsca zdarzenia. Udał się on do swojego dziadka T. S. zamieszkałego w L. przy ul. (...), w którego mieszkaniu, w dniu 24 lutego 2024 r., został zatrzymany. T. S.,
który zauważył na jego pięściach otarcia, powiedział, że pobił się z innych chłopakiem.

Wskutek opisanego wyżej zdarzenia O. S. doznał obrażeń ciała, w postaci rany ciętej ręki prawej oraz rany kłutej brzucha wraz z następczym uszkodzeniem wątroby oraz krwawieniem do jamy otrzewnej. Obrażenia ciała w postaci rany ciętej ręki prawej nie spowodowały rozstroju zdrowia lub naruszenia czynności narządu ciała na czas dłuższy od siedmiu dni. Należy je zatem traktować jako wypełniające dyspozycję art. 157 § 2 kk. W odniesieniu do rany kłutej brzucha wraz z następczym uszkodzeniem wątroby oraz krwawieniem do jamy otrzewnej, należy ją traktować jako chorobę realnie zagrażającą życiu w rozumieniu
art. 156 § 1 kk.

O. S., po wypisaniu ze szpitala, do dnia 10 lipca 2024 r. kontynuował leczenie w Poradni (...) Ogólnej (...) 4 w L.. Skutki doznanych obrażeń odczuwał do chwili wyrokowania. Musi on wykonywać lżejsze prace, nie może uprawiać sportu, a nadto wskazane jest aby stosował specjalną dietę.

Uszkodzony pojazd marki S. o nr rej. (...), stanowił własność P. S., który jest ojcem O. S.. Koszt naprawy pojazdu poprzez wstawienie w nim oryginalnej szyby w przednich drzwiach od stronu kierowcy, wraz
z robocizną, wyniósłby 2.403,11 zł. W rzeczywistości P. S. naprawy dokonał domowym sposobem, przy pomocy szwagra, wstawiając w miejsce wybitej szyby tańszy zamiennik.

Częściowe wyjaśnienia oskarżonego K. S.

161, 172v, 574-575, 721-722

Częściowe zeznania O. S.

329-331, 727-730v

Częściowe zeznania P. S.

19-20, 723-724v

Zeznania W. R. (1)

5-6, 128-131, 381-383, 731-733v

Zeznania R. R.

13-14, 149-150, 412-413, 776- 780v

Zeznania A. Z.

114-115

Zeznania N. L.

227-228

Zeznania P. P.

23-24

Zeznania T. S.

68v-69v, 788-788v

Protokoły oględzin

3-4,10-12, 84-85,

215-216, 217-219, 223-224, 225-235, 238-239, 549-552

Dokumentacja medyczna dot. O. S.

314-317, 500, 522, 539

Materiał poglądowy

334-337, 340-344, 347-351, 360-361, 365-369, 375-377

Opinie z zakresu badań genetycznych

420-423, 426-429, 455-458, 467-478

Opinie z zakresu medycyny

82v, 554-559, 781-783

Protokół zatrzymania osoby

73

Protokoły przeszukania

41-42, 51-52, 74-76

Protokoły zatrzymania rzeczy

16-18, 90-92

Wycena kosztów naprawy

201

Zdjęcia O. S. wykonane w trakcie pobytu ww. w szpitalu

718

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

3. 

K. S.

Pkt 4 (zarzut z pkt II a.o.)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 24 lutego 2024 roku, podczas zatrzymania K. S., znaleziony został przy nim woreczek foliowy
z zapięciem strunowym, z zawartością suszu roślinnego koloru zielono-brunatnego o wadze 0,46 g. Jak wynika z opinii biegłego z zakresu badań fizykochemicznych, stanowi on ziele konopi innych niż włókniste, będące środkiem odurzającym grupy I-N, zgodnie z załącznikiem do Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 17 sierpnia 2018 r., którego posiadanie jest zabronione w rozumieniu ustawy, albowiem zawiera 9-tetrahydrokannabinol ( (...)) w stężeniu przekraczającym 0,3 %. Ujawniona ilość stanowiła jedną pełnowartościową porcję handlową tego narkotyku
oraz 16 jego pełnowartościowych porcji odurzających.

Częściowe wyjaśnienia oskarżonego K. S.

161, 172v, 574-575, 721-722

Protokół przeszukania osoby

74-76

Protokół oględzin

77-78

Opinia z zakresu badań fizykochemicznych

284-291

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

4. 

K. S.

Pkt 8 (zarzut z pkt IV a.o.)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Pod koniec 2023 roku, w dacie bliżej nieustalonej, K. S. wraz z W. R. (1) przebywali w mieszkaniu ich wspólnej znajomej, K. K. (1). W pewnym momencie między oskarżonym a jego partnerką doszło do kłótni,
w trakcie której K. S. kopnął w stolik kawowy, na którym stały różne napoje, które się rozlały.

Oskarżony chciał opuścić mieszkanie, ale K. K. (1) kazała mu najpierw posprzątać. Wówczas oskarżony popchnął stojąca w przedpokoju K. K. (1), mimo tego, że mógł ją swobodnie wyminąć, wskutek czego upadła ona na podłogę, po czym kopnął ją, a następnie złapał za szyję oraz ponownie popchnął ją na podłogę i wyszedł.

Po dość krótkim czasie oskarżony zadzwonił do W. R. (1) z pytaniem czy wraz z pokrzywdzoną wezwały już Policję. K. K. (1) początkowo nie poinformowała o powyższym fakcie organów ścigania, albowiem obawiała się zemsty ze strony oskarżonego. Uczyniła to dopiero po jego zatrzymaniu w związku z zarzutem usiłowania zabójstwa O. S., aby potwierdzić, iż ma on skłonność do agresji.

Zeznania K. K. (1)

243-245, 724v-726v

Zeznania W. R. (1)

381-383, 731-733v

Zeznania R. R.

777v

4.1.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

K. S.

W pkt 6 dyspozytywnej części wyroku (pkt III a.o.)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony nie nękał W. R. (1). Chciał się jedynie z nią skontaktować.

Wyjaśnienia oskarżonego

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

2.

K. S.

W pkt 1 (zarzut z pkt I a.o.)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony nie chciał zabić O. S., nie ugodził go celowo nożem. Pokrzywdzony zranił się przypadkowo.

Wyjaśnienia oskarżonego

161, 172v, 574-575, 721-722

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

3.

K. S.

Pkt 8 (zarzut z pkt IV a.o.)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony nie naruszył nietykalności cielesnej K. K. (1), która pomawia go o takie zachowanie, bo go nie lubi,
a nadto chce w ten sposób pomóc W. R. (1).

Wyjaśnienia oskarżonego

161, 172v, 574-575, 721-722

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zbiorczo

Wyjaśnienia oskarżonego

W zakresie czynu z pkt I – dowód wiarygodny co do twierdzeń, że: oskarżony wszedł na klatkę schodową bloku przy ul. (...)
w L. i oczekiwał tam na byłą partnerkę W. R. (1); gdy zobaczył ją z innym mężczyzną zdenerwował się; wyjął nóż; doszło do zranienia tego chłopaka; gdy ww. siedział w samochodzie, on wybił
w nim szybę. W powyższym zakresie korespondują one z zeznaniami: O. S., W. R. (1), R. R., dokumentacją lekarską O. S. oraz protokołem oględzin uszkodzonego samochodu.

W zakresie czynu z pkt II – dowód wiarygodny w całości. Oskarżony przyznał się do posiadania w dniu 24 lutego 2024 r. marihuany. Jego depozycje korespondują z protokołem przeszukania jego osoby oraz treścią opinii fizykochemicznej.

Co do czynu z pkt III – dowód wiarygodny w zakresie w jakim opisuje swój długoletni związek uczuciowy z W. R. (1). Wiarygodne są one także w zakresie w jakim stwierdza, że ww. zaczęła go unikać. Pokrzywdzona oraz jej matka potwierdzają te fakty. Wiarygodne są one również w zakresie, w jakim oskarżony potwierdził prowadzenie
z W. R. (1) korespondencji za pośrednictwem smsów oraz komunikatorów internetowych. Poza wskazanymi dowodami, fakt ten znajduje potwierdzenie w wydrukach zapisów tych rozmów, przekazanych organom ścigania przez W. R. (1).

Co do czynu z pkt IV – dowód wiarygodny jedynie co do twierdzenia, że był w mieszkaniu K. K. (1) wraz z W. R. (1) na spotkaniu towarzyskim.

Zeznania W. R. (1)

Dowód wiarygodny w całości. Są one szczere. Świadek składając je na rozprawie wyrażała prawdziwe emocje, co wyklucza spreparowanie przedstawianej wersji wydarzeń na użytek postepowania. W zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt I i III korespondują one
z zeznaniami R. R.. W zakresie czynu z pkt I nadto
z zeznaniami O. S., dokumentacją lekarską dotycząca pokrzywdzonego i protokołem oględzin pojazdu S.. Drobne różnice jakie występują między zeznaniami W. R. (1) a O. S. co do okoliczności czynu z pkt I nie dyskredytują żadnego z tych dowodów, a stanowią naturalną różnicę w postrzeganiu tego samego faktu przez różne osoby, zważywszy iż zdarzenie to było bardzo dynamiczne i dla obojga świadków wiązało się ze znacznym stresem. W zakresie czynu z pkt III korespondują one nadto z wydrukami korespondencji prowadzonej z oskarżonym i pośrednio zeznaniami K. K. (1), a co do czynu z pkt IV nadto z zeznaniami K. K. (1).

Zeznania O. S.

Dowód co do zasady wiarygodny. Jak wynika z poprzedzających partii uzasadnienia, korespondujący z zeznaniami W. R. (1), R. R., dokumentacją lekarską dotyczącą pokrzywdzonego oraz protokołem oględzin uszkodzonego samochodu, a także zeznaniami ojca świadka, tj. P. S., którego tuż po zdarzeniu na klatce schodowej, informował, że został „pocięty” i nie może uruchomić samochodu. Dowody te stanowczo nakazują wykluczyć lansowaną przez oskarżonego wersję o przypadkowym zranieniu O. S.
i przyjąć, że oskarżony chciał go pozbawić życia oraz bezpośrednio do wywołania tego skutku zmierzał, które to zagadnienie zostanie szerzej omówione przy ocenie tej partii jego wyjaśnień, która została zdyskredytowana.

Zeznania K. K. (1)

Dowód co do zasady wiarygodny. Kontakt Sądu ze świadkiem na rozprawie przekonuje o szczerości jego wypowiedzi, a
w szczególności, iż opisane przez świadka zdarzenie, polegające na naruszeniu jej nietykalności cielesnej, w reakcji na żądanie posprzątania mieszkania, miało miejsce. Dodatkowo zeznania świadka znajdują potwierdzenie w zeznaniach W. R. (1) (k. 381-383, 731-733v), a pośrednio także R. R., której córka opowiedziała o tym zdarzeniu (k. 777v). Zeznań K. K. (1) nie dyskredytują stwierdzone w nich drobne rozbieżności między partią pochodzącą z rozprawy a zeznaniami z postępowania przygotowawczego co do przebiegu zdarzenia, są one bowiem nieistotne i wynikają z upływu czasu.

Zeznania P. S.

Dowód co do zasady wiarygodny. Świadek przekonująco i zgodnie
z relacją O. S. opisał przebieg zdarzenia z dnia 23 lutego 2024 r. od momentu nawiązania połączenia telefonicznego między ww.,
a dalej przebieg jego leczenia, które to depozycje pozostają w korelacji z uzyskaną w toku postępowania dokumentacją lekarską. Nie budzi także wątpliwości podany przez świadka szacowany koszt naprawy wybitej szyby w jego samochodzie, jeśli zważy się na fakt,
iż samochody marki S. nie są już produkowane, a użytkowane modele stają się typem aut kolekcjonerskich.

Zeznania R. R.

Dowód (dotyczący czynów z pkt I, III i IV) co do zasady wiarygodny. Jeśli chodzi o czyn z pkt III, zeznania świadka w pełni korespondują
z zeznaniami W. R. (1) oraz treścią wydruków rozmów między jej córką a oskarżonym. Jeśli chodzi o czyn z pkt I, korespondują one z zeznaniami O. S., W. R. (1) oraz A. Z.
i N. L.. Zaznaczyć przy tym należy, że co do czynu z pkt IV wiedza świadka opiera się wyłącznie o lakoniczną relację jej córki, złożoną świadkowi przed zgłoszeniem organom ścigania przestępstwa stalkingu: „iż gdy byli u jej koleżanki K., najprawdopodobniej w S., oskarżony zaczął rozbijać, to co było na stołach”.

Zeznania N. L. oraz A. Z.

Dowody wiarygodne. Korespondują one z zeznaniami: W. R. (1), R. R. i O. S., pozwalając odtworzyć element stanu faktycznego jaki miał miejsce przed klatką schodową bloku przy ul. (...), po ugodzeniu przez K. S. nożem pokrzywdzonego i oddalaniu się przez niego do samochodu.

Zeznania M. S.
i T. S.

Dowody wiarygodne w zakresie w jakim świadkowie opisali zaangażowanie uczuciowe oskarżonego w związek z W. R. (1), które pozostaje poza jakimkolwiek sporem. Dalej wiarygodne są zeznania M. S. co do rozmów z R. R., która potwierdziła te fakty. Stwierdzić przy tym należy, że co do treści skarg przekazywanych przez R. R. świadkowi zasłania się on niepamięcią tak, aby synowi nie zaszkodzić, co pozostaje
w sprzeczności z zeznaniami ww., z których wnika, że podawała ona świadkowi konkretne przejawy agresywnego zachowania jego syna. Wiarygodne są też zeznania T. S. w zakresie złożonego mu przez oskarżonego przekazu, iż pobił się z kolegą, albowiem nie sposób ich zanegować.

Zeznania P. P.

Dowód wiarygodny. Świadek jest lekarzem, który udzielał pomocy medycznej O. S.. Jago zeznania nie były przez żadną ze stron kwestionowane.

Zeznania J. K. (2) - czyka

Dowód wiarygodny. Świadek potwierdził długoletni związek oskarżonego i W. R. (1), ich rozstanie, a nadto kontakt za pośrednictwem wiadomości sms w dniu zdarzenia z pkt I.

Zeznania P. N.

Dowód wiarygodny w zakresie, w jakim świadek potwierdził długoletni związek oskarżonego i W. R. (1).

Opinie biegłych

Opinie: sądowo – psychiatryczno – psychologiczna dotycząca poczytalności oskarżonego; z zakresu badań genetycznych;
z zakresu badań fizykalnochemicznych oraz z zakresu medycyny, zostały sporządzone przez biegłych mających długoletnie doświadczenie w opiniowaniu na potrzeby postępowania karnego, są logiczne i poddają się w pełni procesowi weryfikacji w zakresie przyjętych wniosków, przez co zasługują w całości na przymiot wiarygodności. Dostrzec również należy, że (opinia sądowo – psychiatryczno – psychologiczna po jej uzupełnieniu na rozprawie) nie były one przez żadną ze stron kwestionowane.

Pozostałe dowody
z dokumentów

W większości są to dokumenty wytworzone na użytek niniejszego postępowania, przez kompetentne służby, a ich wiarygodność nie była podważana. Nie budzi wątpliwości także zgodność złożonego przez W. R. (1) wydruku wiadomości tekstowych z rzeczywistym przebiegiem prowadzonych z oskarżonym rozmów, skoro ww. potwierdził autentyczność tego dowodu.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Zbiorczo

Wyjaśnienia oskarżonego

W zakresie czynu z pkt I:

Dowód ten należy odrzucić co do twierdzenia, że oskarżony nie działał w zamiarze dokonania zabójstwa O. S., a w szczególności nie zadał mu ciosu nożem w okolice brzucha celowo, a jedynie chciał go nastraszyć, pokrzywdzony zaś, zranił się przez przypadek. W tej części są one sprzeczne z wiarygodną częścią zeznań O. S.
i W. R. (1), z których wynika, że oskarżony groził w dniu tego zdarzenia pokrzywdzonemu zabójstwem, a zanim zadał mu celny cios w brzuch, kilkukrotnie usiłował takowy wyprowadzić, co nie udawało mu się wskutek uchylania się i osłaniania pokrzywdzonego. Wersja ww. świadków jest o tyle wiarygodna, że z ich zeznaniami koresponduje także charakter odniesionych przez pokrzywdzonego obrażeń, w postaci rany ciętej dłoni prawej (powstałej w mechanizmie zasłaniania się nią przez ciosem), znajdujących potwierdzenie
w dokumentacji lekarskiej O. S. i opinii biegłego T. I. (k. 554-559), a także z (powstałymi ewidentnie w tym samym mechanizmie) uszkodzeniami kurtki puchowej, w którą ubrany był O. S. w momencie zdarzenia, w obrębie obu rękawów oraz po jej lewej wewnętrznej stronie i prawej zewnętrznej (opisanych w protokole oględzin tej części garderoby - k. 215- 216 i materiale poglądowym do tego protokołu – k. 347-351). Uszkodzenia tego elementu garderoby potwierdzają uprzednią próbę zadania pokrzywdzonemu przez oskarżonego wielu niecelnych ciosów.

W ocenie Sądu oskarżony nadto zupełnie pomija w swoich wyjaśnieniach fakt usiłowania zadania pokrzywdzonemu kolejnego ciosu nożem, w momencie, gdy ten próbował uruchomić samochód swojego ojca. Zdarzenie to utwierdza Sąd w przekonaniu
o ukształtowaniu się u K. S. zamiaru pozbawienia go życia już w momencie podjęcia pierwszej próby zadania ciosu nożem na klatce schodowej, a tym samym, iż należy je traktować jako kontynuację podjętego tam zachowania, do realizacji którego nie doszło między innymi wskutek ucieczki O. S.. W tej części wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego, dosyć dokładnie, wręcz plastycznie, opisującego ten etap zajścia. Osobą, która widziała częściowo ten etap zajścia była także A. Z.. Ww. zrelacjonowała go niemal zbieżnie
z O. S.. Nie dostrzegła ona wprawdzie próby ugodzenia go przez oskarżonego nożem przez zbitą szybę, jednak jak sama przyznała, znajdowała się od tego samochodu w odległości
i usytuowaniu, które nie pozwalały jej na czynienie tak precyzyjnych spostrzeżeń, ale widziała wówczas w ręku K. S. nóż
(k. 822v).

Znamienne jest też, że oskarżony – jak wynika z zeznań A. Z. (k. 822 ) - wybiegając z klatki schodowej na dwór trzymał w ręku nóż, a schował go dopiero (na pewien czas – przyp. SO) w czasie kłótni z W. R. (1) i jej matką.

O zamiarze pozbawienia życia pokrzywdzonego O. S. świadczy nadto potwierdzone zeznaniami W. R. (1) wielokrotne jego wcześniejsze zachowanie, polegające na formułowaniu twierdzeń,
że jeśli zwiąże się ona z innym mężczyzną, to on go zabije. Zobaczywszy O. S. tak wyartykułowany ogólny zamiar, oskarżony skonkretyzował co do osoby, po czym podjął kroki zmierzające bezpośrednio do jego realizacji.

Co do czynu z pkt III;

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim – poza faktem kłótni
z pokrzywdzoną prowadzoną w formie widomości tekstowych – przeczy nękaniu jej, zastraszaniu i kierowaniu gróźb, są sprzeczne
z zeznaniami samej pokrzywdzonej, jej matki R. R., a nadto K. K. (1) i O. S. znających tę sytuację pośrednio z jej relacji. Zresztą gdyby W. R. (1) nie czuła się zagrożona działaniami K. S., a ich kontakty ograniczał się faktycznie do kłótni, jej matka nie przeprowadzałaby dwukrotnie rozmowy
z M. S., aby wpłynął na zachowanie syna. Fakt prowadzenia takich rozmów M. S. potwierdził.

Co do czynu z pkt IV:

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim zanegował naruszenie nietykalności cielesnej K. K. (1), pozostają w sprzeczności
z zeznaniami tej pokrzywdzonej oraz naocznego świadka zdarzenia W. R. (1), a pośrednio także R. R., którą dość zdawkowo ww. poinformowała o przebiegu tego zdarzenia.

Zeznania O. S., W. R. (1) i P. S.

Odrzucić należy zeznania ww. świadków co do twierdzenia
o dwukrotnym ugodzeniu O. S. przez oskarżonego nożem
w okolice brzucha oraz zeznania W. R. (1) z postepowania przygotowawczego (k. 381-383), że O. S. otrzymał jeden cios
w brzuch, drugi w klatkę piersiową.

O. S. w postepowaniu przygotowawczym przedstawiał wersję zdarzenia opisującą zadanie mu jednego celnego ciosu nożem
w brzuch. Wprawdzie w tej samej partii zeznań stwierdził, że nie pamięta kiedy dostał drugi cios w tę część ciała (k. 330v), to jednak
w ocenie Sądu te zeznania stanowią efekt sugestii układem blizn na jego ciele, stwierdzonym po odzyskaniu przytomności - jak wynika
ze zdjęć z k. 718, ma on widoczną bliznę pod mostkiem. Rzecz w tym, że z uzupełniającej opinii biegłego T. I. (2) z rozprawy (k.781v-783) wynika, iż druga blizna (usytuowana pod motkiem) może pochodzić od trokaru laparoskopu, a takie obrażenie nie zostało
w ogóle opisane w dokumentacji lekarskiej pokrzywdzonego.

Uwaga ta dotyczy także zeznań W. R. (1) i P. S.. Zauważyć należy, że W. R. (1), siedząc w samochodzie swojego ojca, pokrzywdzony powiedział o dźgnięciu nożem (nie precyzując ile razy) w brzuch i ranie ręki, (vide zeznania W. R.
k. 6), co sugeruje jedno dźgnięcie. Kurtka pokrzywdzonego zawiera zabrudzenia krwią głownie po prawej stronie, w szczególności od strony wewnętrznej (k. 348), co koresponduje z raną drżącą do wątroby. Oględziny bluzy i koszulki, w które ubrany był O. S., nic do sprawy nie wnoszą, albowiem te części garderoby zostały rozcięte na całej długości, jak należy domniemywać, w czasie realizacji procedur medycznych ratujących życie pokrzywdzonego.

Tym samym nie sposób uznać należy za udowodniony fakt zdania przez oskarżonego O. S. ciosu nożem także w okolice mostka. W związku z tym przyjąć należy, że w okolice jamy brzusznej oskarżony zadał pokrzywdzonemu jeden celny cios, skutkujący obrażeniami opisanymi w dokumentacji medycznej.

Zeznania P. N.

Twierdzenia świadka, że K. S. nie mógł dopuścić się czynu przypisanego w pkt 1 wyroku, pozostają w sprzeczności
z całokształtem materiału dowodowego i stanowią jedynie emanację jego przemyśleń.

Zeznania Ł. Z. k. 415v

Dowód potwierdza jedynie fakt uszkodzenia drzwi wejściowych do klatki schodowej przy ul. (...) w L. w dniu 11 kwietnia 2022 r., którego to czynu, wg. relacji W. R. (1) i R. R., dopuścił się oskarżony.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

K. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Czyn z pkt I należało zakwalifikować z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Strona przedmiotowa tego czynu polegała na tym, że: oskarżony w dniu 23 lutego 2024 roku,
w L. przy ul. (...), usiłował dokonać zabójstwa O. S., w ten sposób,
że bezpośrednio zmierzając do jego dokonania, grożąc O. S. pozbawieniem go życia, tj. krzycząc, że go zabije, szarpiąc się z pokrzywdzonym oraz wymachując w jego kierunku nożem
o długości ostrza około 12 centymetrów, zadał O. S. cios tymże nożem w prawą rękę, czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci rany ciętej ręki prawej, które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia lub naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres poniżej 7 dni, a następnie tym nożem ugodził O. S. w brzuch, w okolicę podżebrową prawą, powodując w tym miejscu ranę kłutą brzucha wraz z następczym uszkodzeniem wątroby oraz krwawieniem do jamy otrzewnej, a w konsekwencji spowodował ciężki uszczerbek na zdrowiu O. S. w postaci choroby realnie zagrażającej jego życiu, zaś następnie - w związku z podjętą przez pokrzywdzonego ucieczką - udał się za nim w pościg w kierunku samochodu marki S. o nr rej. (...), stanowiącego własność P. S., gdzie kontynuując wypowiadanie w kierunku O. S. - który ukrył się we wnętrzu pojazdu - gróźb karalnych pozbawienia życia, usiłując dostać się do jego wnętrza, aby ugodzić go nożem, dokonał uszkodzenia pojazdu poprzez wybicie przedniej lewej szyby, powodując straty w wysokości 2.403,11 złotych na szkodę P. S., lecz zamierzonego celu w postaci pozbawienia życia O. S. nie osiągnął z uwagi na wspomnianą skuteczną postawę obronną O. S., a także podjętą w stosunku do niego pilną interwencję medyczną.

Przestępstwa tego dopuścił się on w ciągu pięciu lat po odbyciu kary łącznej roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w ramach której połączone zostały kary jednostkowe 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczone za umyślne przestępstwa podobne z art. 281 k.k. (podobieństwo w zakresie znamion zbrodni usiłowania zabójstwa cechujących się użyciem przemocy) oraz z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 2 k.k. (podobieństwo
w zakresie uszkodzenia mienia) wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 28 grudnia 2020 r., sygn. akt IV K 704/20 oraz w ciągu w ciągu pięciu lat po odbyciu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia
24 lutego 2023 r., sygn. akt IX K 813/22 za umyślne przestępstwo podobne z art. 288 § 1 k.k. (podobieństwo w zakresie uszkodzenia mienia).

Zachowanie oskarżonego, w zakresie w jakim zmierzał do wywołania skutku w postaci zgonu O. S., podzielić należy na trzy etapy. Pierwszy z nich, to zdarzenie jakie rozgrało się na klatce schodowej prowadzącej do mieszkania matki W. R. (1) zakończone zranieniem prawej dłoni, drugi, zdanie ciosu skutkującego raną kłutą skutkującą uszkodzeniem wątroby, trzeci to próba wdarcia się do samochodu i zadania ciosu nożem pokrzywdzonemu, który próbował uruchomić silnik pojazdu swojego ojca. Działanie te niejako „przedzielone” zostały odpowiednio próbą ucieczki pokrzywdzonego do mieszkania W. R. oraz kłótnią oskarżonego przed wejściem do klatki schodowej z W. R. (1) i jej matką. Nie budzi jednak wątpliwości, że zostały podjęte w krótkich odstępach czasu w rozumieniu art. 12 § 1 k.k. Zapowiedź zabójstwa O. S. w chwili, gdy oskarżony zobaczył go w towarzystwie swojej byłej partnerki, uzasadnia z kolei konstatację,
że działał on „w wykonaniu z góry powziętego zamiaru”, w rozumieniu powołanego przepisu.

Opisana wyżej groźba zabójstwa wyartykułowana słownie, próba ugodzenia we wrażliwe dla życia
i zdrowia miejsce przed, którym to ciosem O. S. zasłonił się prawą ręką, wbicie mu ostrza noża w jamę brzuszną z penetracją w okolice wątroby oraz próba ugodzenia nożem próbującego odjechać samochodem pokrzywdzonego, nakazują kategorycznie stwierdzić, że oskarżony działał umyślnie,
z zamiarem bezpośrednim pozbawienia pokrzywdzonego życia. Przyjąć należy, że z takim samym zamiarem spowodował on też stwierdzony u O. S. skutek w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, przy czym w założeniu oskarżonego miał on doprowadzić do jego zgonu. Zmierzając do realizacji tego skutku, z uwagi na dynamikę sytuacji, dodatkowo podjął on zamiar zbicia szyby w drzwiach od strony kierowcy, w samochodzie w którym siedział pokrzywdzony, które to zachowanie również traktować należy jako umyślne, podjęte z zamiarem bezpośrednim.

☒

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

6

K. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Czyn z pkt III zakwalifikować należało z art. 190a § 1 k.k. w zb. z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Jego strona przedmiotowa polegała na tym, że oskarżony w okresie od początku stycznia 2024 r., daty dziennej bliżej nieustalonej, do dnia 24 lutego 2024 r., wielokrotnie nawiązywał ze swoją byłą partnerką W. R. (1), wbrew jej woli, połączenia telefoniczne, w tym z numerów zastrzeżonych, wysyłał do niej sms-y i inne wiadomości tekstowe, w treści których namawiał ją do spotkań, wyzywał ją, używając w stosunku do niej określeń wulgarnych i słów powszechnie uznanych za obelżywe, groził odebraniem sobie życia, kierował groźby karalne pozbawienia życia bliżej nieokreślonych osób, które zbliżą się do pokrzywdzonej i nawiążą z nią bliższą relację, czym ją nękał, a nadto groził pokrzywdzonej popełnieniem na szkodę jej oraz jej matki R. R. przestępstwa, polegającego na uszkodzeniu ciała, w ten sposób, że oświadczył, że przyjdzie do ich miejsca zamieszkania porozmawiać wraz z nożem ukrytym pod kurtką, czym wzbudził u pokrzywdzonej uzasadnioną i realną obawę spełnienia gróźb, a nadto nachodził pokrzywdzoną w miejscu jej zamieszkania, kierując do niej wyzwiska przy użyciu określeń wulgarnych i słów powszechnie uznanych za obelżywe, czym nadto wzbudził u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, udręczenia oraz istotnie naruszył jej prywatność, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu kary łącznej roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w skład której wchodziła kara jednostkowa roku i pięciu miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne z art. 281 k.k., orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 28 grudnia 2020 r., sygn. akt IV K 704/20. Czyn z art. 281 k.k. przypisany powołanym wyrokiem, jako pełniony z użyciem przemocy podobny jest do groźby uszkodzenia ciała
W. R. i jej matki (wyczerpującej znamiona występku z art. 190 § 1 kk), jak też gróźb zabójstwa osoby, z którą W. R. (1) po rozstaniu z oskarżonym się zwiąże, które to zachowanie wchodzi
z kolei w zespół znamion występku z art. 190a § 1 kk.

Strona podmiotowa tego czynu cechowała się umyślnością w formie zamiaru bezpośredniego. Oskarżony nie mogąc pogodzić się z decyzją W. R. (1) o zakończeniu ich związku, grożąc uszkodzeniem ciała jej i jej matki, chciał wywołać u niej obawę realizacji tych gróźb, a podejmując pozostałe, opisane wyżej zachowania, dążył do wzbudzenia u niej poczucia zagrożenia, udręczenia oraz istotnego naruszenia jej prywatności, który to skutek osiągnął. Jego działania, z uwagi na powtarzalność i rozciągnięcie w czasie, jak też świadomość tego, że pokrzywdzona nie chce się z nim kontaktować, uznać należy za „uporczywe” w rozumieniu art. 190a § 1 k k.k.

☒

1.5.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

4 dotyczący czynu z pkt II

K. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Czyn z pkt II poddać należało kwalifikacji z art. 62 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii.

Jego strona przedmiotowa polegała na posiadaniu przy sobie w dniu 24 lutego 2024 roku w L. przy ul. (...), wbrew przepisom ww. ustawy, środka odurzającego w postaci suszu ziela konopi innych niż włókniste, o łącznej masie netto 0,46 grama, przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, a oskarżony dopuścił się go w związku z uzależnieniem od ziela konopi innych niż włókniste. O potraktowaniu tego występku jako uprzywilejowanego typu, w postaci wypadku mniejszej wagi, decyduje niewielka ilość będącej jego przedmiotem substancji, odpowiadająca jednej porcji handlowej.

Tak przypisanego czynu oskarżony dopuścił się umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Wiedza o tym, że posiadanie tego typu substancji, nawet na własne potrzeby, podlega karze, jest powszechna
i z pewnością nie była obca także K. S..

☒

1.6.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

8 dotyczący czynu z pkt IV

K. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Czyn z pkt IV poddać należało kwalifikacji z art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Jago strona przedmiotowa polegała na tym, że oskarżony, w dacie dziennej bliżej nieustalonej, przypadającej pod koniec 2023 roku, w L., naruszył nietykalność cielesną K. K. (1),
w ten sposób, że popchnął pokrzywdzoną, wskutek czego upadła ona na podłogę oraz kopnął,
a następnie złapał pokrzywdzoną za szyję oraz ponownie popchnął ją na podłogę, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu kary łącznej roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w skład której wchodziła kara jednostkowa roku i pięciu miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne z art. 281 k.k. (jako popełnione z użyciem przemocy), orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 28 grudnia 2020 r., sygn. akt IV K 704/20.

Jego strona podmiotowa cechowała się umyślnością w formie zamiaru bezpośredniego. Kontekst zdarzenia był bowiem taki, że K. S. działał w reakcji na żądanie pokrzywdzonej, aby posprzątał wylany napój, co wyklucza np. przypadkowe jej uderzenie.

Z punktu widzenia zewnętrznego obserwatora, podejmowane działania oskarżonego traktować należy jako jedno zachowanie, rozciągnięte w czasie. Stąd z opisu oraz kwalifikacji tak przypisanego przestępstwa wyeliminowano odpowiednio elementy działania w krótkich odstępach czasie
i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz przepis art. 12 § 1 k.k.

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. S.

1-10

Przypisanych w ramach zarzutów z pkt I, II, III i IV a.o.

Stopień winy oskarżonego odnośnie czynów
z pkt I, III i IV a.o. jest znaczny. Brak jest okoliczności, które pozwalałyby go zredukować w znaczeniu prawnym. Uzależnienie oskarżonego od kanabinoli redukuje jego stopień winy w zakresie czynu z pkt II a.o., nie wpływa jednak na prawnie rozumianą poczytalność.

Stopień społecznej szkodliwości czynu z pkt I należy określić jako bardzo wysoki. Oskarżony
z zamiarem bezpośrednim zmierzał do pozbawienia pokrzywdzonego życia, spowodował chorobę realnie zagrażającą jego życiu, a proces jego leczenia trwał dość długo, związany był z cierpieniem fizycznym, ale także obawą, że może dojść do jego zgonu. Ponadto po zabiegach leczniczych pokrzywdzony,
w okolicy brzucha posiada dwie duże, biegnące w poprzek ciała blizny, a skutki doznanego urazu odczuwa do chwili obecnej. Nie można tracić też z pola widzenia faktu, że podejmując działania bezpośrednio zmierzające do pozbawienia O. S. życia, oskarżony uszkodził samochód jego ojca P. S..

Stopień społecznej szkodliwości czynów z pkt III i IV jest znaczny. Jeśli chodzi o czyn z pkt III, należy mieć na uwadze, że przestępcze zachowania, w różnych formach, powtarzał on niemal przez dwa miesiące, a część z przejawów nękania W. R. (1) przybrała postać gróźb popełnienia przestępstwa zabójstwa na szkodę bliżej nieustalonej osoby, która się z nią zwiąże, zaś zapowiedź przybycia z nożem ukrytym pod kurtką do niej i jej matki, interpretować należy jako groźbę uszkodzenia ciała ww. Za przyjęcia na tym poziomie stopnia społecznej szkodliwości czynu z pkt IV przemawia z kolei znaczne natężenie agresji względem K. K. i kilkukrotne, w ramach jednego zdarzenia, naruszanie jej nietykalności cielesnej.

Stopnień społecznej szkodliwości czynu z pkt II nie jest znaczny albowiem posiadana ilość środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste stanowiła de facto jedną porcję handlową tego narkotyku.

Wymierzając oskarżonemu karę jako okoliczności łagodzące Sąd uwzględnił: co do wszystkich czynów fakt, że jest on sprawcą młodocianym w rozumieniu art. 115 § 10 k.k., co do czynu z pkt II niewielką ilość posiadanego środka odurzającego, a co do czynów z pkt I i III częściowe wyjaśnienie okoliczności sprawy
i mimo werbalnego nieprzyznania się, potwierdzenie pewnych istotnych faktów (czyn
z pkt I – zranienie O. S. i wybicie szyby
w samochodzie jego ojca; czyn z pkt III – prowadzenie korespondencji z W. R. (1) za pośrednictwem komunikatorów internetowych).

Jako okoliczności obciążające Sąd co do wszystkich czynów miał na uwadze dotychczasową karalność oskarżonego, co do czynów z pkt I, III i IV działanie w warunkach recydywy, co do czynów z pkt I i III ich kumulatywną kwalifikację, a co do przestępstwa z pkt I nadto działanie w warunkach czynu ciągłego oraz pod wpływem ziela konopi innych niż włókniste.

W takich okolicznościach uznał, że sprawiedliwą represję będzie stanowiło wymierzenie mu:

- za czyn z pkt I, na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 57b k.k. kary 14 lat pozbawienia wolności; orzeczenie na podstawie art. 46 § 2 k.k. na rzecz O. S. tytułem nawiązki za doznaną krzywdę kwoty
50 000 złotych; na podstawie art. 46 § 1 kk zasądzenie na rzecz P. S. tytułem naprawienia szkody kwoty 2.403,11 złotych;

- za czyn z pkt II, na podstawie art. 62 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii, kary miesiąca pozbawienia wolności oraz na podstawie
art. 70 ust. 2 tego aktu, orzeczenie przepadku dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowód rzeczowych i śladów kryminalistycznych II/355/24/N pod poz. 1 w postaci woreczka
z zapięciem strunowym z substancją koloru zielono-brunatnego;

- za czyn z pkt III, na podstawie art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeczenie środków karnych w postaci zakazu kontaktowania się z W. R. (1)
w jakiejkolwiek formie oraz zakazu zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów - na okres 10 lat każdego;

- za czyn z pkt IV, na podstawie art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie
art. 46 § 2 k.k. zasądzenie na rzecz K. K. (1) tytułem nawiązki w kwocie1.000 zł.

Prima facie orzeczone kary za czyny z pkt I, III
i IV, a szczególnie za czyn z pkt I, wydają się być surowe. Jednakże jeśli ich wymiar zestawi się
z granicami ustawowego zagrożenia
(z uwzględnieniem instytucji czynu ciągłego
i recydywy zwykłej), to oscylują one bliżej jego dolnej granicy niż górnej, czy nawet połowy.

I tak, jeśli chodzi o czyn z pkt I, to podstawowe granice ustawowego zagrożenia wynoszą od 10 do 30 lat pozbawienia wolności oraz dożywotnie pozbawienie wolności. Z uwagi na popełnienie tego czynu w warunkach o jakich mowa
w art. 64 § 1 k.k. i art. 12 § 1 k.k. w zw.
z art. 57b k.k., jego dolna granica to 10 lat i jeden miesiąc pozbawienia wolności. Podstawowe granice zagrożenia występku z art. 190a k.k. to
z kolei 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Z uwagi na popełnienie tego czynu w warunkach o jakich mowa w art. 64 § 1 k.k. w sytuacji oskarżonego kształtują się one jednak faktycznie od 7 miesięcy do 12 lat pozbawienia wolności.

Dodać należy, że czyny z pkt II i IV alternatywnie zagrożone są karami grzywny, ograniczenia wolności oraz pozbawiania wolności od jednego miesiąca do roku. Dotychczasowa karalność oskarżonego przemawia za wymierzeniem mu za każdy z tych czynów kary pozbawienia wolności. Jeśli chodzi o czyn z pkt IV, działanie
w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k. podnosi te granice do przedziału od 2 miesięcy pozbawienia wolności do roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zatem także kara za czyn z pkt IV nie razi swoją surowością.

Popełnione czyny pozostają w związku czasowym. Ponadto czyny z pkt I, III i IV pozostają w związku przedmiotowym. Niewątpliwie zachowanie z pkt IV w jakimś stopniu wpłynęło na decyzję W. R. (1)
o zakończeniu związku z oskarżonym. Fakt,
że nie mógł on się z tą decyzją pogodzić, w istocie skłonił go do popełnienia czynu z pkt III. Jedną
z gróźb kierowanych w ramach tego przestępstwa było zabicie osoby, z którą W. R. (1) się zwiąże. Zbrodnia z pkt I stanowiła w istocie próbę realizacji tej groźby.

Na gruncie takiej relacji poszczególnych czynów, za zasadne Sąd uznał ukształtowanie kary łącznej na zasadzie asperacji i na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. orzekł ją
w wymiarze 15 lat pozbawienia wolności.

Tak ukształtowane kary jednostkowe oraz kara łączna, orzeczone za czyn z pkt III środki karne oraz za czyny z pkt I i IV środki kompensacyjne, zrealizują nie tylko dyrektywę prewencji szczególnej, ale także ogólnej, uzmysławiając osobom zainteresowanym procesem, że brutalne przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, ale także przeciwko wolności oraz nietykalności cielesnej, spotkać się muszą ze zdecydowaną reakcją Państwa.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. S.

11

10

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono K. S. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 21 września 2024 roku od godziny 15.52 do dnia wyroku, czyli 11 kwietnia 2025 roku. Wprawdzie oskarżony został zatrzymany
24 lutego 2024 r. o godzinie 15:52, jednakże do dnia 21 września 2024 roku do godziny 15.52 wprowadzono mu do wykonania karę orzeczoną w innej sprawie (k. 205).

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

-

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

12

W oparciu o przepis art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych. Nie posiada on majątku, a nadto orzeczono wobec niego długoterminową karę pozbawienia wolności.

1.1Podpis

SSO Adam Daniel SSO Ewa Pulikowska