Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2016 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Grażyna Cichosz

Protokolant st. sekr. sąd. Małgorzata Sobczuk

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2016 roku w Lublinie

sprawy K. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o prawo do emerytury z rekompensatą

na skutek odwołania K. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 19 listopada 2014 roku znak (...)

z dnia 10 lipca 2015 roku znak(...)

zmienia zaskarżone decyzje i ustala K. M. prawo do przeliczenia wysokości kapitały początkowego z uwzględnieniem rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Sygn. akt VII U 20/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 listopada 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił K. M. przyznania prawa do emerytury z rekompensatą z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdyż wnioskodawca nie udokumentował 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Na rozprawie w dniu 17 czerwca 2015 roku wnioskodawca oświadczył, iż jego wniosek z dnia(...) roku nie dotyczył przyznania prawa do wcześniejszej emerytury (a to jest przedmiotem zaskarżonej decyzji) lecz wnosił o ustalenie prawa do emerytury z rekompensatą ( wynika to z treści wniosku – akta ZUS).

Wobec powyższego organ rentowy dnia 10 lipca 2015 roku wydał decyzję, w której odmówił K. M. ponownego ustalenia wartości kapitału początkowego z uwzględnieniem rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdyż nie spełnia on warunków do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury ( decyzja k.32).

Odwołania od powyższej decyzji wniósł K. M. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do emerytury. Wskazał, że pracował od dnia 1 marca 1980 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w L. Hutach (...) na stanowisku związanym z dozorem inżynieryjno-technicznym na wydziale w ruchu ciągłym ( pismo procesowe k. 36-39).

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

K. M. urodzony (...) w dniu (...)roku złożył wniosek o emeryturę z rekompensatą ( wniosek akta ZUS).

W okresie od dnia 1 marca 1980 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w L. Hutach (...) w L. na stanowiskach:

- od dnia 1 marca 1980 roku wnioskodawca zajmował stanowisku Głównego Specjalisty d/s produkcji nowej racjonalizacji i wynalazczości (k. 2, 3 akt osobowych – k. 21).

- od dnia 1 grudnia 1980 roku został przeniesiony na stanowisko p.o. Kierownika Wydziału Produkcji (k. 5 ao),

- od dnia 1 stycznia 1985 roku było to stanowisko Z-cy Dyrektora d/s Technicznych (angaż z dnia 23 lutego 1985 roku i kolejne angaże – ao).

Na stanowisku Głównego Specjalisty d/s Produkcji Nowej Racjonalizacji i Wynalazczości wnioskodawca miał dwa zadania do wykonywania. Wnioskodawca miał na celu uzyskanie rentowności produkcji lamp dla kolei. Jeździł do J., gdzie były produkowane rury szklane do wyrobu tych lamp. Drugie zadanie wykonywał w R., która należała zakładów. Powstawał tam produkt uboczny w postaci smoły pogazowej. Z jej utylizacją był problem. Zadaniem było wyprodukować z niej lepik, aby w pełni wykorzystać surowiec. Ściągał w tym celu z K. olej pogazowy. Zajmował się próbami związanymi z produkcją lepiku. Był wówczas oddelegowany do R. i tam na zewnątrz w kotle podgrzewanym mieszał składniki. Smoła powoduje wydalanie się fenolu, który jest szkodliwy dla zdrowia. Gaz generatorowy to jest czad powstający przy wybieraniu smoły. Wnioskodawca był narażony na działanie tych czynników. Jeździł do K. z kierowcą po gaz, olej pogazowy i do J.. Próby związane ze szkłem były robione przy automacie, który ucinał i zatapiał. Była tam wysoka temperatura, była to praca na hali produkcyjnej, pracowali tam formierzy szkła i obsługujące automaty do formowania rur szklanych. Wnioskodawca nie wnosił aby okres tej pracy zaliczyć do pracy w warunkach szczególnych.

Od 1 grudnia 1980 roku wnioskodawca jako kierownik wydziału produkcji kierował produkcją wkładów termosowych i zdobieniem szkła. Tą pracę wykonywał przez cały czas na hali. Nadzorował produkcję pary technologicznej, gazu generatorowego, topienie szkła, formowanie wkładów termosowych, srebrzenie, odpompowywanie, zatapianie i kontrole tych wkładów. Nadzorował prace palaczy, palaczy obsługujących gazogeneratory, hutmistrza, hutników, formierzy, operatorów maszyn srebrzących oraz zdobników szkła i pracowników polerowania chemicznego szkła. Nie wykonywał żadnych czynności administracyjnych. Cały czas był na wydziale przy produkcji. W 1985 roku wraz z awansem na z-cę dyrektora, zakres jego obowiązków nie uległ zmianie a jedynie nazwa stanowiska. Wnioskodawca dalej wykonywał te same czynności nadzorcze. Wcześniej stanowiska dyrektora nie było, a z tą chwilą zlikwidowano także stanowisko kierownika wydziału produkcji. Każdy zespół formujący miał swojego brygadzistę, który był brygadzistą pracującym. Był to pracownik który umiał pracować na wszystkich stanowiskach i był członkiem zespołu pracującego. Bezpośrednim przełożonym brygadzisty był hutmistrz, a z kolei jego wnioskodawca. Nadzorował głównie sprawy technologiczne. Samym wykonywaniem zajmowali się hutmistrz i brygadzista. Pracował przez cały dzień przez 8 godzin a czasem nocą w przypadku awarii (zeznania wnioskodawcy – k. 27v-28v, 55-55v, zeznania L. W. (1) – k. 52v-54, zeznania L. W. (2) – k. 54-54v, zeznania M. A. – k. 54v-55).

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych dowodów. Znajdujące się w aktach sprawy akta osobowe wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w L. Hutach (...) nie budzą wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności. Zawierają autentyczne dokumenty wystawione przez pracodawcę z okresu zatrudnienia wnioskodawcy i jako takie są wiarygodne. Zeznania wnioskodawcy oraz świadków zatrudnionych w L. Hutach (...) były zgodne z tymi dokumentami. Nie były także sprzeczne w żadnym stopniu. L. W. (1) pracował tam od 1980 roku, ostatnio jako inspektor bhp, L. W. (2) był tam zatrudniony od 1966 roku do 2001 roku jako dmuchacz szkła ręcznego. M. A. od 1960 roku do 1991 roku był dyrektorem zakładu. Świadkowie mieli zatem bezpośredni kontakt z wnioskodawcą i posiadali przez to wiedzę na temat wykonywanych przez niego czynności. Relacje świadków wzajemnie się uzupełniały i ze sobą korelowały. Potwierdzili oni jednoznacznie, że na stanowiskach kierownika i z-cy dyrektora zajmował się bezpośrednim dozorem pracy zestawiaczy surowców, topiarzy, zespołów formujących wkłady termosowe, pracowników obsługujących ciąg srebrzący, maszyny próżniowe, kontrolę termostabilności, pakowni, szlifierni zdobniczej, polerowni chemicznej oraz kontroli technicznej. Zeznania te Sąd uznał za wiarygodne w całości.

Należy zaznaczyć, że Sąd nie jest związany żadnymi ograniczeniami w postępowaniu dowodowym w sprawach ubezpieczeń społecznych, które obowiązują w postępowaniu przed organem rentowym. Zasadniczym celem tego postępowania jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Przepis art. 473 k.p.c. wprost stanowi, że w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron. Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. Z kolei ustalenie przez Sąd w toku postępowania odwoławczego, że dana praca była wykonywana w szczególnych warunkach jest wystarczającą podstawą do uznania wykonywanej pracy za pracę tego rodzaju (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku, II UKN 186/97, OSNP z 1998 roku, Nr 11, poz. 342; z dnia 21 września 1984 roku, III UZP 48/84, LEX nr 14630; z dnia 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, LEX nr 14625).

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne przyjęcie, że wnioskodawca pracował jako kierownik działu produkcji i z-ca dyrektora zakładu od dnia 1 grudnia 1980 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w warunkach szczególnych (18 lat miesiąc).

Są to prace wymienione w Wykazie A, Dziale XIV poz. 24: Kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Pracami jakie nadzorował wnioskodawca były prace:

- dział XIV poz. 1 Prace nie zautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego – palacz, czadnicowy;

- dział XIV poz. 20 Prace przy produkcji drobnych wyrobów ze szkła – zestawiacz surowców, topiarz szkła, hutnik formowacz wyrobów szklanych ręcznie, hutnik formowacz na rządzeniach ręczno-mechanicznych, aparatowy obróbki płomieniowej szkła, sortowacz wyrobów szklanych, odprężacz wyrobów szklanych, operator urządzeń do srebrzenia i suszenia termosów, wytrawiacz wyrobów szklanych.

Według art. 32. ust. 2 z ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Zgodnie z art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych z dnia 19 grudnia 2008 r. (Dz.U.2015.965) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Zgodnie z art. 23 ust. 2 tej ustawy rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Mając na uwadze powyższe, zaskarżone decyzje należało zmienić i ustalić K. M. prawo do przeliczenia wysokości kapitału początkowego z uwzględnieniem rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.