Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Małgorzata Kowalska

Protokolant sądowy Agnieszka Goluch

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2016 roku w Lublinie

sprawy M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o prawo do renty inwalidy wojskowego

na skutek odwołania M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 4 marca 2014 roku znak (...)

oddala odwołanie.

VII U 901/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 marca 2014 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w L. odmówił M. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku ze służbą wojskową, wskazując iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 26 lutego 2014 roku ustalił, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy (k. 94 a.r.).

M. M. wniósł od powyższej decyzji odwołanie, w którym podniósł, iż od 11 lat otrzymywał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku ze służbą wojskową, ponawianą kolejnymi decyzjami ZUS. Przyczyną orzekanej niezdolności były ujawnione z biegiem lat skutki wypadku doznanego 26 marca 1991 roku podczas pełnienia służby wojskowej. Wraz z wiekem i biegiem czasu nie następuje zaś poprawa stanu zdrowia a przeciwnie jego pogorszenie, ujawniają się dalsze skutki urazu głowy doznanego w w/w wypadku. Dlatego też w ocenie skarżącego zasadne jest przyznanie mu prawa do renty w związku ze służbą wojskową na dalszy okres (k. 2-5 a.s.).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie wskazując na okoliczności zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (k. 6 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. M., urodzony (...) ma wykształcenie zasadnicze zawodowe w zakresie mechaniki samochodowej. W okresie od(...)roku odbywał zasadniczą służbę wojskową. W trakcie odbywania służby wojskowej, w dniu 26 marca 1991 roku, uległ on wypadkowi skutkującemu urazem w postaci wstrząśnienia mózgu. (k. 17 a.s.).

W okresie od 1 marca 2003 roku do dnia 28 lutego 2014 roku wnioskodawca uprawniony był do renty inwalidzkiej trzeciej grupy w związku z ze służbą wojskową. Podstawą do przyznania renty były wówczas schorzenia będące konsekwencją w/w wypadku (bezsporne).

W dniu 15 stycznia 2014 roku M. M. złożył wniosek o ponowne ustalenie u prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku ze służbą wojskową (k. 82 a.r.).

Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 11 lutego 2014 roku wnioskodawca został uznany za osobę częściowo niezdolną do pracy w związku ze służbą wojskową do dnia 28 lutego 2017 roku. Wskutek zgłoszenia zarzutu wadliwości, Komisja lekarska ZUS orzekająca w dniu26 lutego 2014 roku uznała wnioskodawcę za osobę zdolną do pracy (k. 86 i 92 a.r.).

W tych okolicznościach Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał zaskarżoną decyzję odmawiając M. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 94 a.r.).

Obecnie u M. M. schorzenia o charakterze neurologicznym w żadnym stopniu nie sprowadzają niezdolności do pracy, w badaniu neurologicznym nie stwierdza się odchyleń od stanu prawidłowego, dominują natomiast skargi dolegliwości związane ze stanem psychicznym. Wnioskodawca funkcjonuje intelektualnie w obszarze normy, na poziomie przeciętnym, stwierdza się dyskretne osłabienie funkcji poznawczych uwarunkowane organicznym uszkodzeniem CUN, obejmujące pamięć świeżą i zdolność koncentracji uwagi oraz cechy nieprawidłowej osobowości. Stan ten nie sprowadza obecnie u wnioskodawcy niezdolności do pracy, ani z ogólnego stanu zdrowia ani w związku ze służbą wojskową (vide opinia biegłych neurologa k. 15 a.s., psychologa k. 34 a.s. oraz psychiatry k. 39 a.s.). Nadto skarżący cierpi na nadciśnienie tętnicze oraz otyłość brzuszną. Nadciśnienie przebiega u niego bez jawnych i klinicznie istotnych powikłań układu sercowo – naczyniowego, wymaga jedynie leczenia ambulatoryjnego. Choroba ta nie jest w żaden sposób związana ze służbą wojskową, była rozpoznana w młodym wieku, ma charakter endogenny, samoistny. Stan kardiologiczny nie powoduje obecnie niezdolności do pracy (opinia biegłego kardiologa k. 55 a.s.).

Reasumując M. M. jest aktualnie osobą zdolną do pracy.

Powyższe ustalenia oparte zostały na przeprowadzonych w sprawie dowodach z opinii biegłych neurologa, psychologa psychiatry oraz kardiologa. Biegli dysponowali wszelką dokumentacją medyczną. Bardzo szczegółowo przeanalizowali dostępną dokumentację i wnikliwie odnieśli się do wszystkich aspektów spornych w sprawie. Sąd uznał więc opinie powyższych biegłych za wiarygodne i wystarczające do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Opinie wydawali niekwestionowani specjaliści z zakresu rozpoznanych u opiniowanego schorzeń, zostały one prawidłowo i wyczerpująco uzasadnione. Wykonane zostały na podstawie dostępnej dokumentacji medycznej. Opiniujący biegli sądowych nie mieli wątpliwości, że wnioskodawca jest obecnie zdolny do pracy biorąc pod uwagę tak ogólny stan zdrowia jak i schorzenia będące następstwem wypadku zaistniałego w czasie trwania służby wojskowej

Na rozprawie w dniu 29 maja 20145 roku, poprzedzającej wydanie orzeczenie w niniejszej sprawie strony nie zgłosiły nowych wniosków dowodowych. Wnioskodawca złożył co prawda aktualne zaświadczenie z (...), jednak nie wnosiło ono do sprawy nic nowego, gdyż zawierało jedynie rozpoznania ocenionych już przez biegłych sądowych schorzeń (k. 66 a.s.).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie M. M. nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt. 1 z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (t. j. Dz. U. z 2010 r., nr 101, poz. 648 ze zm., dalej: „u.z.i.w.”) inwalidą wojskowym jest żołnierz niezawodowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, który został zaliczony do jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa powstałego w czasie odbywania czynnej służby wojskowej w okresie pokoju.

Art. 34 pkt. 1 powołanej ustawy do kategorii żołnierzy niezawodowych zalicza żołnierzy odbywających zasadniczą służbę wojskową.

Zgodnie z art. 192 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) pod użytym w u.z.i.w. terminem inwalidztwo należy rozumieć pojęcie niezdolności do pracy, przy czym grupa inwalidzka odpowiada stopniowi niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 12 i 13 ustawy emerytalnej w zw. z art. 64 u.z.i.w. niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Niemniej jednak ustalenia w przedmiocie niezdolności do pracy zasadzają się na okolicznościach natury medycznej. Ze względu na to, w niniejszej sprawie zaszła potrzeba pozyskania wiadomości specjalnych, których jedynym źródłem może być opinia biegłych. Sąd jedynie sformułował dla nich tezę dowodową i dokonał ich doboru – odpowiednio do specjalności, mając na uwadze wynikającą z dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej historię medyczną ubezpieczonego, a także treść jego wniosków zawartych w odwołaniu oraz kolejnych zastrzeżeniach do opinii. Ponadto sąd miał obowiązek dokonać oceny przedłożonych przez biegłych opinii w oparciu o wynikającą z art. 233 k.p.c. zasadę swobodnej oceny dowodów, tj. wedle reguł logiki oraz własnego przekonania popartego wszechstronnym rozważeniem zebranego w sprawie materiału. To ostatnie dotyczyło głównie obowiązku zestawienia oceny dokonanej przez biegłych z dołączoną do sprawy dokumentacją medyczną – aktualną na dzień wydawania decyzji przez organ rentowy – oraz zmianami oceny stanu zdrowia ubezpieczonego przez organy orzecznictwa lekarskiego ZUS. Należy jednak zaznaczyć, że chodziło tutaj o ocenę dowodu z opinii biegłych jedynie pod kątem jej rzetelności, kompletności i logiki zawartych w niej wywodów. Siłą rzeczy sąd nie jest władny dokonać fachowej, w tym wypadku medycznej oceny takiej opinii.

Zgodnie z art. 32 u.z.i.w. za inwalidztwo pozostające w związku
ze służbą wojskową uważa się inwalidztwo, które powstało na skutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej w rozumieniu przepisów o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową; chorób zakaźnych panujących w miejscu służbowego pobytu żołnierza; chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej; bądź też istotnego pogorszenia stanów chorobowych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej.

W niniejszej sprawie ustalono, iż M. M. jest obecnie osobą zdolną do pracy. Nie było zatem podstaw do uwzględnienia jego odwołania i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku ze służbą wojskową.

Mając powyższe na względzie, na podstawie powołanych przepisów oraz
art. 477 ¹⁴ § 1 orzeczono, jak w wyroku.