Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący: Sędzia S.O. Ewa Gulska

Protokolant: sekretarz sąd. Małgorzata Gruza

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2015 roku w Lublinie

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 27 kwietnia 2015 roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala J. K. prawo do emerytury od dnia(...) roku.

Sygn. akt VII U 973/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 kwietnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił J. K. przyznania prawa do emerytury, gdyż wnioskodawca nie udokumentował 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł J. K. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do emerytury. Wskazał, że pracował w warunkach szczególnych od dnia 1 września 1971 roku do dnia 31 sierpnia 1996 roku jako piekarz.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Wskazał na rozbieżność stanowisk pracy w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 5 listopada 1998 roku i świadectwie pracy z dnia 31 sierpnia 1996 roku.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

J. K. urodzony (...) w dniu (...) roku złożył wniosek o emeryturę. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Przed organem rentowym udowodnił 27 lat, 3 miesiące i 29 dni okresów składkowych i nieskładkowych (okoliczności bezsporne).

J. K. w okresie od 1 września 1971 roku do dnia 31 sierpnia 1996 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku piekarza w Gminnej Spółdzielni (...) w A.. W okresie od 1 września 1971 roku do dnia 31 stycznia 1974 roku pracę wykonywał w charakterze ucznia zawodu. Następnie od dnia 1 lutego 1974 roku do dnia 31 lipca 1996 roku jako piekarza, a w okresie od dnia 1 sierpnia 1996 roku do dnia 31 sierpnia 1996 roku jako piekarza-brygodzisty (świadectwo pracy – k. 9 akt świadczenia przedemerytalnego ZUS, częściowo świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k. 8 akt emerytalnych, świadectwo pracy – k. 23). Od dnia 2 września 1996 roku do dnia 20 grudnia 2012 roku wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze pracy na stanowisku piekarz-piecowy w Zakładzie (...) s.c. (...) w K. (świadectwo pracy – k. 11 akt świadczenia przedemerytalnego). W okresie zatrudnienia na stanowisku ucznia wnioskodawca pracował w piekarni jako piekarz przez 3 dni w tygodniu od 6 do 8 godzin dziennie, a przez 2 dni uczęszczał na zajęcia teoretyczne. Pracując już jako pełnoprawny pracownik na stanowisku piekarza wnioskodawca wykonywał wszystkie czynności związane z wypiekiem pieczywa, przygotowywał ciasto, wyrabiał je, piekł w piecu, przekładał pieczywo na drugą stronę, wyjmował je z pieca. Obsługiwał dwa piece. Dodatkowo sprzątał żużel i popiół, przynosił węgiel do pieca. Pracując w charakterze brygadzisty, wnioskodawca nadal wykonywał te same czynności, ale dodatkowo odpowiadał za wyrobienie dziennej normy wyrobów. Praca odbywała się w dużej temperaturze i stałym zapyleniu z mąki. W powyższym okresie w latach 1974-1976 wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową (zeznania wnioskodawcy – k. 24v-25, zeznania A. J. – k. 25v, zeznania T. K. – k. 26).

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych dowodów. Przesłuchani w sprawie świadkowie A. J. i T. K. to osoby obce dla wnioskodawcy. Szczegółowo opisali oni warunki pracy wnioskodawcy w Gminnej Spółdzielni (...) w A. na każdym z zajmowanych przez wnioskodawcę stanowisk. Zeznawali logicznie, spontanicznie i szczerze. Niektórych szczegółów nie byli w stanie sobie przypomnieć jednak jest to zrozumiałe z uwagi na znaczny upływ czasu. Treść tych zeznań w powiązaniu z twierdzeniami wnioskodawcy oraz świadectwami pracy umożliwiła Sądowi ustalenie, że wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych na stanowisku piekarza i piekarza-brygadzisty z wyjątkiem okresu 1974-1976, kiedy to odbywał zasadniczą służbę wojskowę.

Należy zaznaczyć, że Sąd nie jest związany żadnymi ograniczeniami w postępowaniu dowodowym w sprawach ubezpieczeń społecznych, które obowiązują w postępowaniu przed organem rentowym. Zasadniczym celem tego postępowania jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Przepis art. 473 k.p.c. wprost stanowi, że w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron. Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. Z kolei ustalenie przez Sąd w toku postępowania odwoławczego, że dana praca była wykonywana w szczególnych warunkach jest wystarczającą podstawą do uznania wykonywanej pracy za pracę tego rodzaju (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku, II UKN 186/97, OSNP z 1998 roku, Nr 11, poz. 342; z dnia 21 września 1984 roku, III UZP 48/84, LEX nr 14630; z dnia 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, LEX nr 14625).

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne przyjęcie, że wnioskodawca pracował jako piekarz od dnia 1 stycznia 1977 roku do dnia 31 sierpnia 1996 roku (19 lat, 8 miesięcy).

Są to prace wymienione w Wykazie A, Dziale X – W rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym, poz. 11 „Prace przy wypieku pieczywa rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.)

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Od 1 stycznia 2013 roku nie jest wymagane rozwiązanie stosunku pracy przez ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Według art. 32. ust. 2 za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury wnioskodawca musiał spełnić łącznie następujące warunki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3)  na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnić:

)a  co najmniej 15-letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz

)b  staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

W ocenie Sądu Okręgowego wszystkie te przesłanki zostały przez wnioskodawcę spełnione. W niniejszym postępowaniu wnioskodawca udowodnił okres stażu pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 19 lat i 8 miesięcy, co prowadzi do stwierdzenia, że spełnia on przesłankę 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych. Należało zatem ustalić J. K. prawo do emerytury od dnia(...)roku, od dnia ukończenia 60 roku życia.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.