Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Grażyna Cichosz

Protokolant sekretarz sądowy Anna Łempicka

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2016 roku w Lublinie

sprawy Z. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania Z. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 12 maja 2015 roku znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala Z. B. prawo do emerytury od dnia (...) roku.

Sygn. akt VII U 1197/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 maja 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił Z. B. przyznania prawa do emerytury, gdyż wnioskodawca nie udokumentował 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł Z. B. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do emerytury. Wskazał, że pracował w warunkach szczególnych jako tokarz przy obróbce żeliwa od dnia 28 kwietnia 1977 roku do dnia 30 czerwca 1994 roku w Państwowym Ośrodku (...) w S..

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Z. B. urodzony (...) w dniu (...) roku złożył wniosek o emeryturę. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Przed organem rentowym udowodnił 26 lat i 2 miesiące okresów składkowych i nieskładkowych (okoliczności bezsporne).

Wnioskodawca w okresie od dnia 2 września 1971 roku do dnia 30 czerwca 1994 roku był zatrudniony w Państwowym Ośrodku (...). W okresie od dnia 28 kwietnia 1977 roku do dnia 30 czerwca 1994 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę tokarza (świadectwo pracy, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych – akta osobowe – k. 15).

Przedsiębiorstwo zajmowało się produkcją odlewów żeliwnych do wałów przekaźnika mocy dla A. L.. Wnioskodawca zajmował się obróbką tychże odlewów. Na hali pracowało 13 tokarzy na dwie zmiany. Każdy z nich miał własną maszynę do obróbki odlewów. Odlew należało przetoczyć z wierzchu, a następnie jego środek wytoczyć pod łożysko. Następnie dwie końcówki odlewu należało przetoczyć i zrobić kanałek w odlewie. Na tokarce znajdował się uchwyt i imak do mocowania noży, za pomocą których wnioskodawca skrawał odlew. Miesięcznie wnioskodawca obrabiał 1800 odlewów. Wnioskodawca nie wykonywał innych czynności. Odlewy były pokryte materiałem antykorozyjnym, który schodził podczas skrawania. Praca odbywała się w olbrzymim hałasie i zapyleniu. (zeznania wnioskodawcy – k. 18v-19, 33, zeznania M. U. – k. 31v-32, zeznania Z. K. – k. 32-32v, zeznania P. D. – k. 32v).

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych dowodów. Akta osobowe wnioskodawcy z Państwowego Ośrodka (...) w S. zostały wystawione przez pracodawcę i były autentyczne. Nie były kwestionowane przez strony. Sąd uznał je za wiarygodne w całości.

Przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla wnioskodawcy. M. U. był zatrudniony w (...) w S. od 1973 roku do 1998 roku także jako tokarz, Z. K. również pracował tam jako tokarz od 1973 roku do 1994 roku, zaś P. D. od 1969 roku do czasu likwidacji zakładu. Świadkowie pracowali wspólnie z wnioskodawcą i mieli możliwość zaobserwowania wykonywanych przez niego obowiązków w trakcie pracy. Zeznawali logicznie, spontanicznie i szczerze. Niektórych szczegółów nie byli w stanie sobie przypomnieć jednak jest to zrozumiałe z uwagi na znaczny upływ czasu. Treść tych zeznań w powiązaniu z twierdzeniami wnioskodawcy oraz treścią akt osobowych wnioskodawcy pozwoliła na jednoznaczne ustalenie faktycznie wykonywanych przez wnioskodawcę czynności w trakcie całego okresu zatrudnienia. Świadkowie jednoznacznie wskazali, że wnioskodawca wykonywał wyłącznie czynności tokarza i przez cały okres zatrudnienia zajmował się obróbką odlewów skrawaniem. Potwierdzili warunki pracy opisane przez wnioskodawcę oraz fakt, że odlewy pokryte były środkiem antykorozyjnym. Zeznania te były zgodne z twierdzeniami wnioskodawcy. Sąd uznał je za wiarygodne w całości.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od dnia 28 kwietnia 1977 roku do dnia 30 czerwca 1994 roku (łącznie 17 lat, 2 miesiące i 3 dni) wskazaną w wykazie A, dziale III. poz. 23 - Wybijanie, oczyszczanie i wykańczanie odlewów, załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Od 1 stycznia 2013 roku nie jest wymagane rozwiązanie stosunku pracy przez ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Według art. 32. ust. 2 za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego wnioskodawca udowodnił staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze ponad 15 lat – 17 lat, 2 miesiące i 3 dni. Tym samym spełnia wszystkie z wymaganych przesłanek do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku. Zaskarżoną decyzję należało zatem zmienić i ustalić Z. B. prawo do emerytury od dnia(...)roku tj. od dnia złożenia wniosku o emeryturę.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.