Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 kwietnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Grażyna Cichosz

Protokolant sekretarz sądowy Anna Łempicka

po rozpoznaniu w dniu 06 kwietnia 2016 roku w Lublinie

sprawy Z. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania Z. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 24 czerwca 2015 roku znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala Z. B. prawo do emerytury od dnia (...)roku.

Sygn. akt VII U 1236/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 czerwca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił Z. B. przyznania prawa do emerytury, gdyż wnioskodawca nie udokumentował 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł Z. B. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do emerytury. Podniósł, że pracował jako kierowca samochodu ciężarowego w Przedsiębiorstwie (...) w B. w okresach od dnia 2 kwietnia 1975 roku do dnia 30 kwietnia 1991 roku i od dnia 27 października 1991 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Z. B. urodzony (...) w dniu(...) roku złożył wniosek o emeryturę. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Przed organem rentowym udowodnił 27 lat i 4 dni okresów składkowych i nieskładkowych (okoliczności bezsporne).

Wnioskodawca w dniu 2 kwietnia 1975 roku został zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodowego (umowa – k. 1 akt osobowych – k. 30). W dniu 15 września 1986 roku wnioskodawcę skierowano do pracy w (...) na stanowisko kierowcy samochodu (...) (k. 16 ao). Za granicą wnioskodawca pracował w okresie od dnia 17 września 1986 roku do dnia 14 września 1988 roku (k. 16 ao). Wnioskodawca powyższe stanowisko zajmował w dniu 31 grudnia 1998 roku (świadectwo pracy, angaże – ao). Na urlopach bezpłatnych przebywał w okresie od dnia 9 września do 30 listopada 1994 roku i w dniu 22 listopada 1997 roku (k. 9 akt ZUS).

W ramach swoich obowiązków wnioskodawca jeździł samochodem ciężarowym marki Z., J. także z przyczepami. Transportował ziemię, żwir, beton płynny i materiały budowlane. Jeździł na trasie L., P., C., B.. Załadunek i rozładunek materiałów odbywał się przy pomocy sprzętu ciężkiego. Sporadycznie jeździł cementowozem. Przeprowadzał także jej rozładunek przy pomocy pompy (zeznania wnioskodawcy – k. 24v, 38v).

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych dowodów. Akta osobowe wnioskodawcy z Przedsiębiorstwa (...) w B. zostały wystawione przez pracodawcę i były autentyczne. Nie były kwestionowane przez strony. Sąd uznał je za wiarygodne w całości.

Zeznania wnioskodawcy w pełni korelowały z tymi dokumentami oraz były zgodne z doświadczeniem życiowym. Wnioskodawca wskazał jakimi pojazdami ciężarowymi kierował, na jaki trasach dokonywał transportu materiałów budowlanych, jakie czynności w ramach swoich obowiązków wykonywał. Zeznania te były spójne i logiczne, a nadto w niniejszej sprawie nie ujawniono okoliczności pozwalających na podważenie ich wiarygodności.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresach od dnia 2 kwietnia 1975 roku do dnia 8 września 1994 roku, od dnia 1 grudnia 1994 roku do dnia 21 listopada 1997 roku i od dnia 23 listopada 1997 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku (23 lata, 6 miesiące i 7 dni) wskazaną w wykazie A, dziale VIII poz. 2 - Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów, załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Od 1 stycznia 2013 roku nie jest wymagane rozwiązanie stosunku pracy przez ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Według art. 32. ust. 2 za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego wnioskodawca udowodnił staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze ponad 15 lat, gdyż 23 lata, 6 miesięcy i 7 dni. Tym samym spełnia on wymagane przesłanki do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku. Zaskarżoną decyzję należało zatem zmienić i ustalić Z. B. prawo do emerytury od dnia(...) roku tj. od dnia złożenia wniosku o emeryturę.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.