Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący –Sędzia SO Małgorzata Kowalska

Protokolant prot. sądowy Agnieszka Goluch

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2015 roku w Lublinie

sprawy J. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 9 października 2014 roku znak (...)

I zmienia zaskarżoną decyzję i ustala J. Ł. prawo do emerytury od dnia (...) roku.

II w pozostałej części oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 2314/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 października 2014 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił J. Ł. prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.), z uwagi na to, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił co najmniej 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a jedynie 6 lat, 1 miesiąc i 28 dni (decyzja – k. 36 a.e.).

W odwołaniu J. Ł. nie zgodził się z zaskarżoną decyzją wskazując, że w warunkach szczególnych pracował również w (...) w G. przez 10 lat jako kierowca samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 ton. Podniósł, iż nie może ponosić konsekwencji niekompetencji pracownika działu kadr, który w świadectwie pracy w warunkach szczególnych nieprawidłowo wpisał zajmowane przez niego stanowisko (k. 2 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie podnosząc argumenty, które legły u podstaw zaskarżonej decyzji, wskazując iż zaliczono wnioskodawcy do okresów zatrudnienia w warunkach szczególnych udokumentowany okres takiej pracy od 1 maja 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku, co daje łącznie okres 6 lat, 1 miesiąc i 28 dni. Okresu zatrudnienia od dnia 16 listopada 1982 roku do 31 stycznia 19992 roku (9 lat, 2 miesiące i 15 dni) w Zakładzie (...) ‘H.” Sp. z o.o. Zakład nie uznał za pracę w warunkach szczególnych, ponieważ w przedłożonym świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 30 sierpnia 1999 roku wpisano stanowisko „kierowca samochodu ciężarowego”, które nie jest zgodne ze stanowiskiem wymienionym we wskazanych przepisach resortowych. Nadto brak jest powołania się na przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 roku. Dodatkowo podniesiono, iż do ogólnego stażu pracy nie zaliczono odwołującemu okresu od 1 lutego 1992 roku do 30 kwietnia 1992 roku w (...) S.A. ponieważ brak jest wyjaśnienia, czy wnioskodawca otrzymał za ten okres odszkodowanie za skrócenie okresu wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 36 kodeksu pracy czy art. 7a ustawy z dnia 28 grudnia 1989 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (odpowiedź na odwołanie – k. 3 – 4 a.s.).

W toku postępowania wnioskodawca wniósł dodatkowo o zaliczenie powyższego okresu skróconego wypowiedzenia do ogólnego stażu pracy, gdyż otrzymał za ten okres odszkodowanie (protokół k. 17 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

J. Ł., urodzony (...), w dniu(...) roku złożył wniosek o emeryturę. W jego treści zawarł oświadczenie o tym, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (k. 1-4 a.e.).

Do wniosku skarżący dołączył m.in. świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z firmy (...) Sp. z o.o. w W. za okres od 1 maja 1992 roku do 31 października 2001 roku, na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (k. 18 a.e.) oraz z Zakładu (...) Sp. z o.o. za okres od 16 listopada 1982 roku do 30 kwietnia 1992 roku (k. 17 a.e.) na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego (k. 17 a.e.)

Na podstawie przedłożonych dokumentów organ rentowy, decyzją z dnia 9 października 2014 roku uznał za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 roku łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 25 lat, w tym 23 lata, 1 miesiąc i 12 dni okresów składkowych, 8 miesięcy i 20 dni okresów nieskładkowych oraz 4 lata, 4 miesiące i 5 dni okresów uzupełniających. Organ rentowy uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach okres wynoszący 6 lat, 1 miesiąc i 28 dni tj. okres zatrudnienia ubezpieczonego w (...). Nie został natomiast zaliczony okres zatrudnienia w (...) gdyż przedstawione świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych zawierało błędy formalne, w tym błędnie określono stanowisko pracy wnioskodawcy (karta przebiegu zatrudnienia k. 35 a.e., decyzja k. 36 a.e.).

W toku postępowania Sąd ustalił, iż J. Ł. od dnia 4 listopada 1974 roku podjął zatrudnienie w Centrali Spółdzielni (...) w G. na stanowisku stażysty z przeznaczeniem do pracy w Zakładzie w R.. Od dnia 22 kwietnia 1975 roku do dnia 8 kwietnia 1977 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową. Następnie po powrocie z wojska pracował w tym charakterze do dnia 5 maja 1977 roku, a od dnia 6 maja 1977 roku, na zasadzie przeniesienia służbowego został skierowany do pracy w Zakładzie (...) w R.. W Zakładzie w R. odwołujący pracował do dnia 14 listopada 1982 roku na stanowiskach kierowcy (...) kierowcy samochodu ciężarowego oraz samodzielnego referenta ds. ochrony przeciwpożarowej (vide świadectwa pracy k. 9 i 15 akt kapitałowych, kserokopia książeczki wojskowej k. 13 akt kapitałowych).

Następnie z dniem 16 listopada 1982 roku, na zasadzie porozumienia między zakładami pracy J. Ł. został zatrudniony w Zakładzie (...) w G. na stanowisku kierowcy samochodowego. Przez cały okres zatrudnienia tj. do dnia 31 stycznia 1992 roku skarżący wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Jeździł samochodami marki S. (chłodnia) o ciężarze 3,5 – 4,5 tony, (...) (chłodnia) o ciężarze od 5 ton do 16 ton, a poza tym M., L., S. o ciężarze od 5 do 12 ton. Zakład ten posiadał tylko samochody ciężarowe. Kierowcy, w tym wnioskodawca zajmowali się transportem mrożonek, przetworów, owoców i warzyw oraz kwiatów po terenie całego kraju oraz za granicę. Były to długie trasy, wiązały się często z wielodniowym oczekiwaniem na granicy, spaniem w samochodzie. Wnioskodawca wykonywał przy tym czynności konwojenta, które polegały na prowadzeniu dokumentacji przewozowej, listów przewozowych, załatwianiu formalności celnych. Nie wykonywał natomiast nigdy czynności wyładunkowo – załadunkowych, nie pobierał pieniędzy za przywieziony towar. Będąc w trasie skarżący dokonywał drobnych, bieżących i koniecznych napraw samochodu, który prowadził. W razie kapitalnego remontu dostawał inny samochód, a naprawą zajmowali się mechanicy. Oni też dokonywali bieżących przeglądów technicznych. (vide akta osobowe k. 24 a.s., zeznania wnioskodawcy k. 37 a.s. w związku z k. 16v-17 a.s. oraz świadków R. C. k. 36-36v a.s. oraz M. M. k. 36v-37 a.s., świadectwo pracy k. 15 akt kapitałowych, świadectwo pracy k. 19 akt kapitałowych).

Przystępując do oceny dowodów osobowych należy stwierdzić, że przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla ubezpieczonego. Świadkowie pracowali razem z wnioskodawcą w Zakładzie (...) w G., oraz wcześniej w Zakładzie w R.. Zatrudnieni byli również na stanowisku kierowców i wykonywali tą samą pracę co skarżący. Świadkowie zgodnie potwierdzili, iż wnioskodawca w spornym okresie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy czynności kierowcy samochodów ciężarowych o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Wskazane okoliczności dotyczące świadków pozwalają w ocenie Sądu na przyjęcie, że świadkowie posiadają niezbędne wiadomości dotyczące okoliczności zatrudnienia ubezpieczonego w zakresie jego obowiązków oraz warunków w jakich były wykonywane co do okresu objętego sporem. Zeznania świadków są logiczne oraz wzajemnie się uzupełniają, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne. Należy wskazać, że organ rentowy nie podniósł okoliczności, które mogłyby godzić w wiarygodność ich zeznań.

Powyższa ocena dotyczy również zeznań samego ubezpieczonego, skoro były one zgodne z wiarygodnymi zeznaniami świadków. Ubezpieczony wyczerpująco opisał swoje obowiązki. Brak jest jakichkolwiek przesłanek do kwestionowania jego zeznań.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił również w oparciu o powołane dowody z dokumentów. Ich autentyczność w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Ich forma oraz treść nie wzbudziła ponadto wątpliwości co do ich autentyczności z urzędu, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości i jako takie stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. Ł. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Do okoliczności spornych w rozpoznawanej sprawie, biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji oraz odwołania i składanych przez ubezpieczonego zeznań należy możliwość zakwalifikowania okresu zatrudnienia ubezpieczonego od dnia 16 listopada 1982 roku do dnia 30 kwietnia 1992 roku, w łącznym wymiarze 9 lat, 5 miesięcy i 14 dni, jako pracy w szczególnych warunkach, celem ustalenia czy legitymuje się on 15 – letnim okresem tak kwalifikowanej pracy. Przy tym zaznaczyć należy, iż okres zaliczony J. Ł. do pracy w warunkach szczególnych przez ZUS wynosi 6 lat, 1 miesiąc i 28 dni.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 b pkt 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) – zwanej dalej ustawą emerytalną, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego dla mężczyzn urodzonych w okresie od 1 stycznia 1951 roku do 31 marca 1951 roku co najmniej 66 lat i 1 miesiąc. Ubezpieczony nie ukończył wyżej wymienionego wieku, zatem nie spełnia warunków niezbędnych do ustalenia mu prawa do emerytury w oparciu o powołany przepis.

Natomiast w myśl art. 46 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku, a przed dniem 1 stycznia 1969 roku będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż wskazany, jeżeli nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego i warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do dnia 31 grudnia 2008 roku. Przy czym wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których wymienionym osobom przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Według § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) – zwanego w dalszej części rozporządzeniem Rady Ministrów, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. J. Ł. do dnia (...) nie osiągnął wymaganego przez cytowany przepis wieku emerytalnego – 60 lat.

Jednakże zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Według § 3 rozporządzenia Rady Ministrów okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.

Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Jednocześnie § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury J. Ł. musiał spełnić łącznie następujące przesłanki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3)  na dzień i stycznia 1999 r. udowodnić:

a)  co najmniej 15 - letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze oraz

b)  staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

Bezspornym jest, że ubezpieczony w dniu wydania zaskarżonej decyzji ukończył wymagane 60 lat, na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się 25 - letnim stażem pracy oraz że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Przechodząc do oceny, czy ubezpieczony spełnia również warunek legitymowania się co najmniej 15 – letnim stażem pracy w warunkach szczególnych należy wskazać, że skarżący występując do organu rentowego o przyznanie świadczenia emerytalnego przedłożył na okoliczność wykonywania prac w szczególnych warunkach w spornym okresie świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, zawierające jednak niedokładne określenie stanowiska jakie skarżący zajmował. Jednakże w ocenie Sądu wskazana okoliczność nie może dyskwalifikować możliwości ubezpieczonego ubiegania się o przedmiotowe świadczenie. Należy mieć bowiem na uwadze, że wadliwe wystawienie jak i brak wystawienia wskazanego dokumentu nie jest wystarczającą podstawą do przyjęcia, że pracownik nie wykonywał pracy w takich warunkach. Obowiązek sporządzenia dokumentacji w tym zakresie obciąża pracodawcę, w związku z czym wyciąganie wobec pracownika jakichkolwiek negatywnych konsekwencji braku jej sporządzenia bądź wadliwości, byłoby dla niego nazbyt krzywdzące.

Należy mieć na uwadze fakt, że w postępowaniu sądowym nie znajdują zastosowania ograniczenia w zakresie dopuszczalnych źródeł dowodowych, ustanowione na potrzeby postępowania przed ZUS, a wynikających z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku, Nr 237, poz. 1412). Zasadniczym bowiem celem postępowania sądowego jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Ułatwia to art. 473 k.p.c., który wprost stanowi, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron.

Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., sygn. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., sygn. III UZP 48/84wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. II UKN 186/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. III AUa 808/12). Z przedstawionym poglądem i wynikającymi z niego wnioskami Sąd Okręgowy w pełni się zgadza.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w którym Sąd oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach osobowych i aktach ZUS, jego zeznaniach złożonych w trybie art. 299 k.p.c. oraz zeznaniach świadków, pozwoliło ustalić w sposób pewny, że ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych w okresie zatrudnienia w Zakładzie (...) w okresie od 16 listopada 1982 roku do 31 lipca 1992 roku tj. przez 9 lat, 2 miesiące i 14 dni tj. w wymiarze wystarczającym do uzupełnienia uznanego już przez organ emerytalny okresu tj. 6 lat, 1 miesiąca i 28 dni. Razem okresy te wynoszą bowiem ponad 15 lat tj. 15 lat, 4 miesięcy i 12 dni

Z poczynionych ustaleń wynika, że ubezpieczony w w/w okresie wykonywał czynności wskazane w wykazie A, Dział VIII „W transporcie i łączności”, poz. 2 „Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów.

Dokonując wskazanej kwalifikacji charakteru prawnego części spornego okresu jako pracy w szczególnych warunkach Sąd miał na uwadze ustaloną okoliczność, że w okresie zatrudnienia w (...) zlecano wnioskodawcy czynności spedycyjne. Jednakże jak wynika z pozostałych poczynionych ustaleń obowiązki z tym związane nie miały zakresu zasadniczego a jedynie sporadyczny i uzupełniający, podczas gdy zasadniczy zakres obowiązków wypełniała jazda samochodami wymienionymi w rozporządzeniu Rady Ministrów. Dokonują takiej oceny wpływu wykonywanej przez skarżącego pracy dodatkowej na ocenę charakteru prawnego zatrudnienia, Sąd miał na uwadze wypracowany w orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym przy dokonywaniu oceny charakteru prawnego okresu pracy uwzględnienie takiego okresu powinno nastąpić po ustaleniu rzeczywistego zakresu obowiązków oraz wykonywania bezpośrednio i stale szkodliwego zatrudnienia, tyle że ocena prawna tych ustaleń powinna być racjonalna, bez stosowania "aptekarskiej" miary lub "stopera w ręku" (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 21 sierpnia 2013 roku, sygn. akt III AUa 1769/12).

Sąd natomiast nie znalazł podstaw do zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia ubezpieczonego od dnia 1 lutego 1992 roku do dnia 30 kwietnia 1992 roku. W okresie bowiem nie ma informacji czy skarżący, będąc w okresie wypowiedzenia z powodu likwidacji zakładu pracy, świadczył w sposób faktyczny pracę. Jednakże wskazane wyłączenie nie miało wpływu na rozstrzygnięcie w sprawie.

Jak wynika z poczynionych ustaleń J. Ł. legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym 25 lat, ukończył 60 lat życia, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz pracował w warunkach szczególnych ponad wymagany co najmniej 15 – letni okres, tj. przez 15 lat, 4 miesiące i 12 dni. Tym samym ubezpieczony spełnia wszystkie warunki do ustalenia mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia (...) roku, tj. od dnia złożenia wniosku o świadczenie, stosownie do art. 129 ust. 1 w związku z art. 100 ustawy emerytalnej. W tym bowiem dniu spełnił wszystkie warunki do ustalenia prawa do emerytury.

Odnośnie zaś zaliczenia do ogólnego stażu pracy okresu od 1 lutego 1992 roku do 30 kwietnia 1992 roku należy wskazać, iż wnioskodawca w żaden sposób nie udowodnił, iż za ten okres otrzymał odszkodowanie za skrócenie okresu wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 36 kodeksu pracy czy art. 7a ustawy z dnia 28 grudnia 1989 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Z tego względu Sąd uznał decyzję za prawidłową oddalił odwołanie w tym zakresie.

Z tych względów Sąd na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 i 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.