Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Ewa Gulska

Protokolant sekretarz sądowy Anna Łempicka

po rozpoznaniu w dniu 14 października 2015 roku w Lublinie

sprawy A. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania A. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 01 grudnia 2014 roku znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzje i ustala A. G. prawo do emerytury od dnia (...)roku.

Sygn. akt VII U 2645/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 grudnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił A. G. przyznania prawa do emerytury, gdyż wnioskodawczyni nie udokumentowała 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła A. G. domagając się ich zmiany i przyznania prawa do emerytury. Wskazała, że pracowała w warunkach szczególnych od dnia 26 lipca 1979 roku do dnia 31 stycznia 2001 roku.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

A. G. urodzona (...) w dniu (...) roku złożyła wniosek o emeryturę. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Przed organem rentowym udowodniła 21 lat, 9 miesięcy i 5 dni okresów składkowych i nieskładkowych (okoliczności bezsporne).

W dniu 26 lipca 1979 roku wnioskodawczyni została zatrudniona w (...) Spółdzielni Pracy Usług (...) w zakładzie wulkanizacyjnym w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku obcinacza wyrobów gumowych (umowa o pracę – k. 70 akt osobowych – k. 23). W dniu 1 lipca 1980 roku zawarto kolejną umowę o pracę na czas nieokreślony wskazując to samo stanowisko (umowa o pracę z 1 lipca 1980 roku – ao). Analogicznie postępowano w przypadku umów z dnia 1 stycznia 1981 roku, 1 stycznia 1982 roku, 1 stycznia 1986 roku, 1 stycznia 1987 roku, 1 czerwca 1988 roku, 1 października 1988 roku, 1 stycznia 1989 roku, 1 czerwca 1989 roku, 1 sierpnia 1989 roku, 1 września 1989 roku, 1 grudnia 1989 roku, 1 stycznia 1990 roku, 1 marca 1990 roku, 1 września 1990 roku, 1 marca 1991 roku, 1 maja 1991 roku, 1 października 1991 roku, 1 stycznia 1992 roku, 1 czerwca 1993 roku, 1 maja 1994 roku, 1 stycznia 1995 roku, 1 października 1995 roku, 1 kwietnia 1996 roku, 1 lutego 1997 roku, 1 marca 1998 roku o 1 stycznia 1999 roku (umowy o pracę – ao). Z dniem 1 czerwca 1999 roku wnioskodawczynię przeniesiono na stanowisko wulkanizatora (umowa z dnia 1 czerwca 1999 roku – ao).

A. G. w wyżej wymienionych okresach zajmowała w istocie dwa stanowiska pracy, wulkanizatora i obcinacza wyrobów gumowych. Pracę wykonywała w jednym pomieszczeniu, w którym znajdowały się maszyny do produkcji różnego rodzaju wyrobów gumowych. Znajdowały się tam wyciskarki i walcarki. Podczas pracy wyciskarek gumę poddawano bardzo wysokiej temperaturze, co powodowało topienie się gumy i wydzielanie szkodliwych substancji. Na hali było gorąco i panował smród. Z kolei podczas walcowania do gumy dosypywano różne środki chemiczne, jak np. siarka, które drażniły drogi oddechowe. Wentylacja pomieszczenia była niewystarczająca. Wnioskodawczyni zajmowała się obcinaniem nożycami wypływki gum od uszczelki (obcinacz) oraz obsługiwała maszynę do wyciskania gumy w wysokiej temperaturze (wulkanizator). Pracę na stanowisku wulkanizatora wykonywała, kiedy trzeba było zastępować mężczyzn (zeznania wnioskodawczyni – k. 33v-34v, zeznania L. J. – k. 34-34v). Wnioskodawczyni w okresie od dnia 26 czerwca 1983 roku do dnia 26 czerwca 1985 roku korzystała z urlopu wychowawczego, nadto w trakcie zatrudnienia przebywała na urlopie bezpłatnym w wymiarze 49 dni (świadectwo pracy – ao). Powyższą pracę wnioskodawczyni wykonywała w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szkodliwych.

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych dowodów. Przesłuchany w sprawie świadek L. J. jest osobą obcą dla wnioskodawczyni. Potwierdziła ona fakt pracy wnioskodawcy w charakterze obcinacza wyrobów gumowych i zastępowania innych pracowników na stanowisku wulkanizatora. Świadek pracowała wspólnie z wnioskodawczynią. Zeznawała logicznie, spontanicznie i szczerze. Niektórych szczegółów nie była w stanie sobie przypomnieć jednak jest to zrozumiałe z uwagi na znaczny upływ czasu.

Treść tych zeznań w powiązaniu z twierdzeniami wnioskodawczyni oraz treścią akt osobowych wnioskodawczyni umożliwiła Sądowi ustalenie, że wnioskodawczyni wykonywała pracę w warunkach szczególnych w (...) Spółdzielni Pracy Usług (...) w okresie od dnia 26 lipca 1979 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku z wyłączeniem okresu urlopu wychowawczego od dnia 26 czerwca 1983 roku do dnia 26 czerwca 1985 roku oraz urlopu bezpłatnego w wymiarze 49 dni (łącznie 17 lat, 3 miesięcy i 16 dni).

Należy zaznaczyć, że Sąd nie jest związany żadnymi ograniczeniami w postępowaniu dowodowym w sprawach ubezpieczeń społecznych, które obowiązują w postępowaniu przed organem rentowym. Zasadniczym celem tego postępowania jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Przepis art. 473 k.p.c. wprost stanowi, że w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron. Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. Z kolei ustalenie przez Sąd w toku postępowania odwoławczego, że dana praca była wykonywana w szczególnych warunkach jest wystarczającą podstawą do uznania wykonywanej pracy za pracę tego rodzaju (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku, II UKN 186/97, OSNP z 1998 roku, Nr 11, poz. 342; z dnia 21 września 1984 roku, III UZP 48/84, LEX nr 14630; z dnia 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, LEX nr 14625).

Praca, którą wykonywała wnioskodawczyni jest wymieniona w Wykazie A, Dziale IV – w chemii, poz. 21 „ Produkcja i przetwórstwo wyrobów gumowych, ebonitowych oraz półproduktów i środków pomocniczych do tych wyrobów; produkcja sadzy” rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.)

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), kobietom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Od 1 stycznia 2013 roku nie jest wymagane rozwiązanie stosunku pracy przez ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Według art. 32. ust. 2 za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury wnioskodawca musiał spełnić łącznie następujące warunki:

1)  osiągnąć obniżony do 55 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3)  na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnić:

)a  co najmniej 15-letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz

)b  staż pracy w wymiarze co najmniej 20 lat.

W ocenie Sądu Okręgowego wszystkie te przesłanki zostały przez wnioskodawczynię spełnione. W niniejszym postępowaniu A. G. udowodniła okres stażu pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 17 lat, 3 miesięcy i 16 dni, co prowadzi do stwierdzenia, że spełnia ona przesłankę 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych. Należało zatem ustalić A. G. prawo do emerytury od dnia (...) roku, od dnia złożenia wniosku o emeryturę.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.