Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Jolanta Węs

Protokolant – starszy sekretarz sąd. Alicja Machnio

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2016 roku w Lublinie

sprawy B. S. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do renty na dalszy okres

na skutek odwołania B. S. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 8 grudnia 2014 roku znak (...)

I zmienia zaskarżoną decyzję i ustala B. S. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 grudnia 2014 roku do 1 kwietnia 2017 roku;

II zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. na rzecz B. S. (1) kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII U 32/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 grudnia 2014 roku, znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił B. S. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisów art. 57 w związku z art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku Nr 153, poz. 1227 ze zm.). W uzasadnieniu wskazano, że Komisja Lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ustaliła brak niezdolności do pracy (decyzja – k. 168 akt ZUS).

W dniu 31 grudnia 2014 roku wnioskodawczyni B. S. (1), działając przez swojego pełnomocnika, wniosła od powyższej decyzji odwołanie. Zaskarżonej decyzji zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu za jej podstawę niekompletnego i niejasnego orzeczenia Komisji Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) z jednej strony wskazującego jedynie na „brak podstaw co do stwierdzenia długotrwałej niezdolności do pracy petentki” i jednocześnie niezawierającego odniesienia do okresowej niezdolności ubezpieczonej do pracy, z drugiej zaś niezawierającego wskazań co do możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz ewentualnej celowości przekwalifikowania zawodowego przy uwzględnieniu również predyspozycji psychofizycznych ubezpieczonej, a nadto wydanego w oparciu o niekompletną dokumentację medyczną, a to w szczególności z pominięciem kart informacyjnych z leczenia szpitalnego ubezpieczonej w okresie od 22.02.2013 roku do 17.03.2013 roku oraz od 13.01.2014 roku do 5.02.2014 roku. Mając na uwadze powyższy zarzut skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, poczynając od dnia 22 października 2014 roku, tj. od dnia złożenia wniosku, a także o zasądzenie od ZUS zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego (odwołanie – k. 2-3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 7 stycznia 2015 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 7 a.s.).

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił i zważył, co następuje:

Wnioskodawczyni B. S. (1) urodziła się w dniu (...). Posiada wykształcenie podstawowe. Ostatnio pracowała jako salowa (wywiad zawodowy – k. 164 akt ZUS).

Decyzją z dnia 12 stycznia 2011 roku ubezpieczonej przyznano od dnia 1 listopada 2010 roku rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, która przysługiwała jej do dnia 30 listopada 2014 roku (decyzje – k. 53, 115, 155 akt ZUS).

W dniu 22 października 2014 roku wnioskodawczyni zwróciła się o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 163 akt ZUS).

Lekarz Orzecznik rozpoznał u odwołującej się (...)i w orzeczeniu z dnia 13 listopada 2014 roku stwierdził, że wnioskodawczyni jest nadal częściowo niezdolna do pracy do dnia 30 listopada 2017 roku (dokumentacja orzecznicza – k. 1-12, orzeczenie – k. 165 akt ZUS).

Zastępca Głównego Lekarza Orzecznika zgłosił zarzut wadliwości powyższego orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, w związku z czym akta rentowe ubezpieczonej zostały skierowane do rozpatrzenia przez Komisję Lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (k. 166 akt ZUS).

Komisja Lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej skarżącej (...) i w swoim orzeczeniu z dnia 3 grudnia 2014 roku ustaliła, że B. S. (1) nie jest niezdolna do pracy (dokumentacja orzecznicza k. 13-15, orzeczenie – k. 167 akt ZUS).

Powołując się na powyżej wskazane orzeczenie Komisji Lekarskiej, organ rentowy w dniu 8 grudnia 2014 roku wydał zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję, odmawiającą B. S. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 168 akt ZUS).

W toku postępowania Sąd postanowieniem z dnia 13 marca 2015 roku dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu reumatologii, neurologii, kardiologii i psychiatrii, którym – po uprzednim zapoznaniu się z aktami sprawy i dokumentacją medyczną oraz przebadaniu wnioskodawczyni – zlecił wypowiedzenie się, czy B. S. (1) jest nadal od dnia 1 grudnia 2014 roku niezdolna do pracy, a jeżeli tak, to w jakim stopniu i jaki jest przewidywany okres trwania tej niezdolności (postanowienie – k. 18v. a.s.).

W opinii z dnia 23 kwietnia 2015 roku (data sporządzenia) biegli z zakresu: reumatologii H. P., neurologii T. G., kardiologii K. P. i psychiatrii B. S. (2) rozpoznali u wnioskodawczyni:(...)W oparciu o przeprowadzone badanie przedmiotowe i podmiotowe oraz analizę dokumentacji lekarskiej zawartej w aktach sprawy biegli uznali B. S. (1) za nadal częściowo niezdolną do pracy fizycznej. W uzasadnieniu biegli podnieśli, że przyczyną częściowej niezdolności do pracy są (...) czyni ubezpieczoną nadal niezdolną do pracy fizycznej – salowej. Biegli stwierdzili przy tym, że w stanie zdrowia badanej nie nastąpiła żadna poprawa, a nawet wyraźne(...) Z kolei (...)choć nie powodują samodzielnie niezdolności badanej do pracy, to jednak nasilają częściową niezdolność spowodowaną chorobami (...), podobnie jak zdiagnozowane u niej (...)

W konkluzji biegli wskazali, że podzielają opinię Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 13 listopada 2014 roku, który nie dopatrzył się poprawy stanu zdrowia odwołującej się, nie podzielając jednocześnie opinii lekarzy Komisji Lekarskiej ZUS, którzy nie zdiagnozowali u ubezpieczonej zmian zwyrodnieniowych stawów kolanowych, rozpoznawanych przez orzeczników ZUS od 2010 roku, bardzo zaś istotnych u badanej z uwagi na jej nadwagę oraz pracę fizyczną (opinia – k. 26-26v. a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. pismem procesowym z dnia 24 czerwca 2015 roku zgłosił zastrzeżenia do powyższej opinii, wnosząc o wydanie przez biegłego neurologa opinii uzupełniającej oraz o powołanie w sprawie nowego biegłego – ortopedy – celem oceny niezdolności do pracy wnioskodawczyni. W uzasadnieniu podniósł, że istniejąca dokumentacja medyczna oraz wyniki przeprowadzonych badań ubezpieczonej nie uzasadniają stwierdzenia u niej (...) Podczas badania przed Komisją Lekarską odwołująca się chodziła swobodnie, nie skarżyła się też na dolegliwości ze (...). W toku postępowania przed organem rentowym nie stwierdzono ich pogrubienia, zniekształcenia, czy upośledzenia ich funkcji. W ocenie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w całej dokumentacji medycznej ubezpieczonej do (...) odnosi się jedynie wynik badania RTG, pochodzący z okresu, kiedy była ona jeszcze aktywna zawodowo i wskazujący na zaczynające się (...) Od 7 lat badania nie wykonywała natomiast żadnych badań dodatkowych związanych z chorobą (...), nie odbyła też oceny ortopedycznej. Zdaniem zgłaszającego zastrzeżenia argumentem za długotrwałą niezdolnością do pracy nie może być samo (...) Co się zaś tyczy schorzeń (...), to dotychczasowe leczenie ubezpieczonej nie odbiegało od średniej w jej grupie wiekowej, gdzie tego typu zmiany są nagminne i normalne, a przy tym nie wymagało hospitalizacji, stałej rehabilitacji ani leczenia sanatoryjnego (poza ZUS). Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał nadto, że biegli w sporządzonej przez siebie opinii nie odnieśli się do poziomu kwalifikacji zawodowych wnioskodawczyni oraz jej zdolności do innych – poza pracą salowej – form i rodzajów zatrudnienia (zastrzeżenia – k. 38-39 a.s.).

Postanowieniem z dnia 1 lipca 2015 roku Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłych sądowych lekarzy neurologa T. G. i reumatologa H. P., celem ustosunkowania się do zastrzeżeń organu rentowego (postanowienie – k. 41 a.s.).

Po zapoznaniu się ze zgłoszonymi przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. zastrzeżeniami, biegli sądowi z zakresu neurologii T. G. i reumatologii H. P., w opinii uzupełniającej z dnia 23 lipca 2015 roku (data sporządzenia), podtrzymali uprzednio wyrażoną opinię w sprawie częściowej niezdolności ubezpieczonej do pracy fizycznej z powodu (...)który ma cechy stałe od kilku lat. Biegli wskazali, że u badanej stwierdzono brak (...) co czyni badaną niezdolną do pracy fizycznej. Ponadto u B. S. (1) rozpoznano (...). Także (...)w ocenie biegłych czynią ubezpieczoną częściowo niezdolną do pracy fizycznej, w tym pracy salowej. Ustosunkowując się do zarzutów organu rentowego biegli podnieśli, że stwierdzone schorzenia wynikają ze zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej, takiej jak zaświadczenie lekarskie z dnia 9 listopada 2011 roku (w którym stwierdzono (...)z dnia 1 sierpnia 2008 roku (w którym stwierdzono (...) wynik badania MR(...)z dnia 26 czerwca 2010 roku (w którym stwierdzono (...) stwierdzonym podczas przeprowadzonego przez biegłych badania neurologicznego), orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 21 grudnia 2010 roku (w którym stwierdzono (...) a także informacja z leczenia sanatoryjnego z dnia 22 lutego 2013 roku (w której stwierdzono(...)

W konkluzji biegli w całości podtrzymali opinię główną z dnia 23 kwietnia 2015 roku i uznali B. S. (1) za częściowo niezdolną do pracy fizycznej na 2 lata (opinia uzupełniająca – k. 44-44v. a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. pismem procesowym z dnia 12 listopada 2015 roku zgłosił zastrzeżenia do powyższej opinii, wnosząc przy tym o wywołanie opinii biegłego lekarza sądowego z zakresu ortopedii, celem oceny niezdolności do pracy wnioskodawczyni. Podniósł, że opinia uzupełniająca nie dokumentuje upośledzenia sprawności, a jedynie potwierdza rozpoznane schorzenia, które utrzymują się na poziomie jak w adekwatnej grupie wiekowej i objawiają się jedynie niedomogą bólową, wymagając przestrzegania zaleceń profilaktycznych i samousprawniania, w szczególności aktywności ruchowej, w tym pracy. Ponadto wskazał, że ubezpieczona nigdy nie była i aktualnie nie jest leczona z rozpoznaniem schorzeń reumatycznych. W czasie badań nie obserwowano u niej objawów zapalnych w zakresie narządu ruchu i nie potwierdzono objawów zespołu neurologicznego, w szczególności ubytkowego, które mogłyby skutkować ograniczeniem zdolności badanej do zarobkowania (zastrzeżenia – k. 56-57 a.s.).

Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2015 roku Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłych lekarzy neurologa T. G. i reumatologa H. P. na okoliczność określenia przewidywanej przez nich końcowej daty (dzień, miesiąc, rok) trwania częściowej niezdolności do pracy wnioskodawczyni (postanowienie – k. 61v. a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 7 stycznia 2016 roku (data sporządzenia), biegli sądowi z zakresu neurologii T. G. i reumatologii H. P., podtrzymując swoje uprzednie opinie co do częściowej niezdolności wnioskodawczyni do pracy, określili końcową datę tej niezdolności na dzień 1 kwietnia 2017 roku (opinia uzupełniająca – k. 62 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 15 lutego 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. zgłosił zastrzeżenia do powyższej opinii, po raz kolejny wnosząc o powołanie w sprawie biegłego z zakresu ortopedii (zastrzeżenia – k. 64-65).

Postanowieniami z dnia 11 grudnia 2015 roku oraz z dnia 19 lutego 2016 roku Sąd oddalił wnioski dowodowe Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. zawarte w pismach procesowych z dnia 12 listopada 2015 roku i z dnia 15 lutego 2016 roku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lekarza sądowego z zakresu ortopedii. W ocenie Sądu opinia biegłego tej specjalności nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, wnioskodawczyni została bowiem uznana za częściowo niezdolną do pracy z powodu schorzeń innych niż ortopedyczne. Dopuszczenie wnioskowanego dowodu skutkowałoby tym samym niczym nieuzasadnionym przewlekaniem postępowania.

Mając na względzie powyższe, a także fakt, iż opiniujący w sprawie biegli ustosunkowali się do wszystkich merytorycznych zastrzeżeń zgłoszonych pod adresem sporządzonych przez siebie opinii, Sąd Okręgowy nie prowadził dalszego postępowania dowodowego. Byłoby to uzasadnione tylko wówczas, gdyby sporządzone opinie były sprzeczne lub niewłaściwie uzasadnione. Sąd Okręgowy miał w tym zakresie na względzie stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 27 lipca 2010 roku (II CSK 119/10, LEX nr 603161) oraz w postanowieniu z dnia 19 sierpnia 2009 roku (III CSK 7/09, LEX nr 533130), zgodnie z którym Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych opinii biegłych lub opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy, gdy przeprowadzone już opinie zawierają istotne luki, są niekompletne, bowiem nie odpowiadają na postawione tezy dowodowe, niejasne, czyli nienależycie uzasadnione lub nieweryfikowalne, to jest gdy przedstawione ekspertyzy nie pozwalają organowi orzekającemu zweryfikować zawartego w niej rozumowania co do trafności wniosków końcowych. Taka sytuacja nie zaistniała w rozpoznawanej sprawie.

Przechodząc do oceny sporządzonych w sprawie opinii wskazać należy, że dowód z opinii biegłego jest specyficznym środkiem dowodowym, którego ocena przebiega według odmiennych, właściwych tylko dla niego kryteriów. Przeprowadzana ocena dokonywana jest z punktu widzenia fachowości osób, które ją sporządziły, dokładności przeprowadzonych badań oraz trafności uzasadnienia w powiązaniu z wynikami badań (por. wyrok SN z dnia 15 listopada 2002 roku, V CKN 1354/00, LEX nr 77046; postanowienie SN z dnia 7 listopada 2000 roku, I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64).

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy w Lublinie uznał za rzetelną i należycie uzasadnioną łączną opinię biegłych sądowych z zakresu reumatologii H. P., neurologii T. G., kardiologii K. P. i psychiatrii B. S. (2) z dnia 23 kwietnia 2015 roku (k. 26-26v. a.s.), a także opinie uzupełniające biegłych reumatologa H. P. i neurologa T. G. z dnia 23 lipca 2015 roku (k. 44-44v. a.s.) oraz z dnia 7 stycznia 2016 roku (k. 62 a.s.). Opinie te zostały wydane przez niekwestionowanych specjalistów z zakresu schorzeń występujących u wnioskodawczyni, po uprzedniej analizie akt sprawy, przeprowadzeniu badań skarżącej i zapoznaniu się z dotyczącą jej osoby dokumentacją lekarską. Opinie są rzetelne i wyczerpujące, pozbawione sprzeczności. Mają charakter całościowy, zawierają analizę chorób występujących u B. S. (1) oraz określenie ich wpływu na zdolność ubezpieczonej do pracy. Wnioski płynące z opinii są jasne i poparte przekonującą argumentacją. Biegli dokładnie przeanalizowali dostępną dokumentację leczenia skarżącej, odebrali od niej szczegółowy wywiad oraz sformułowali na tej podstawie odpowiednie konkluzje. Nadto biegli z zakresu reumatologii i neurologii w opinii z dnia 23 lipca 2015 roku (k. 44-44v. a.s.) w sposób precyzyjny i wyczerpujący odnieśli się do wszystkich zastrzeżeń zgłoszonych przez organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 24 czerwca 2015 roku (k. 38-39 a.s.). Na podzielenie nie zasługiwało w szczególności stanowisko ZUS, jakoby istniejąca dokumentacja medyczna oraz wyniki przeprowadzonych badań nie uzasadniały stwierdzenia u ubezpieczonej schorzeń w(...) skutkujących jej częściową niezdolnością do pracy. Bez znaczenia jest przy tym to, czy skarżąca pozostaje pod opieką lekarza reumatologa, skoro(...) były już u niej diagnozowane w toku wydawania poprzednich decyzji przyznających ubezpieczonej prawo do renty, a jak wynika z opinii biegłego reumatologa schorzenia o takim charakterze nie cofają się nigdy, a wręcz przeciwnie – postępują. Ponadto, wbrew twierdzeniom organu rentowego, opisane przez biegłych naruszenie sprawności organizmu odwołującej się uzasadnia wniosek o jej niezdolności nie tylko do pracy w charakterze salowej, ale też do innych prac fizycznych, adekwatnych z punktu widzenia wykształcenia i kwalifikacji zawodowych B. S. (1). Ponieważ zastrzeżenia do opinii biegłych neurologa i reumatologa przedstawione w kolejnym piśmie procesowym ZUS z dnia 12 listopada 2015 roku (k. 56-57 a.s.) stanowiły w istocie powielenie poprzednio zgłoszonych zastrzeżeń, Sąd nie widział potrzeby wywoływania kolejnej opinii uzupełniającej, o co zresztą organ rentowy nie wnosił.

W łącznej opinii biegłych sądowych z zakresu reumatologii, neurologii, kardiologii i psychiatrii, a także w opiniach uzupełniających neurologa i reumatologa, biegli zgodnie podali, że schorzenia występujące u wnioskodawczyni aktualnie uniemożliwiają jej wykonywanie pracy zawodowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, orzekając jej częściową niezdolność do pracy do dnia 1 kwietnia 2017 roku. Powołane opinie zostały przy tym wydane przez specjalistów odpowiednich dziedzin medycyny posiadających konieczną i wystarczającą wiedzę w zakresie opiniowanego przedmiotu. Wnioski w nich zawarte są rzeczowo i logicznie uzasadnione. Biegli sądowi, jak wynika z treści opinii, w sposób szczegółowy przeanalizowali wszystkie okoliczności związane ze stanem zdrowia wnioskodawczyni, ocenili poszczególne schorzenia badanej pod kątem ich wpływu na zdolność do pracy na poziomie zgodnym z kwalifikacjami zawodowymi. Przedstawione w nich argumenty medyczne przekonują, jeśli zważy się, iż znajdują one oparcie w dowodach leczenia ubezpieczonej.

Zdaniem Sądu Okręgowego brak jest podstaw do zanegowania przywołanego stanowiska biegłych, tym bardziej, że wydane opinie zawierają pełne i jasne uzasadnienia, uwzględniając rozpoznane u wnioskodawczyni schorzenia. Biegli sądowi obowiązani są orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Sporządzonym w niniejszej sprawie opiniom nie można natomiast odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków. Przedmiotowe opinie były jasne i logiczne, dlatego Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

W tym stanie rzeczy należy uznać, że zdiagnozowane u wnioskodawczyni schorzenia, w szczególności natury neurologicznej i reumatologicznej, czynią ją częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), zgodnie z łączną opinią biegłych sądowych z zakresu reumatologii H. P., neurologii T. G., kardiologii K. P. i psychiatrii B. S. (2) z dnia 23 kwietnia 2015 roku (k. 26-26v. a.s.), a także uzupełniającymi ją opiniami biegłych reumatologa H. P. i neurologa T. G. z dnia 23 lipca 2015 roku (k. 44-44v. a.s.) oraz z dnia 7 stycznia 2016 roku (k. 62 a.s.).

Ustalony w sprawie stan faktyczny Sąd zrekonstruował w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i aktach organu rentowego. Nie budziły one wątpliwości Sądu ani nie zostały zakwestionowane przez strony, toteż obdarzono je walorem wiarygodności. Jako wiarygodne Sąd ocenił także zeznania świadka W. S. (k. 18v.), aczkolwiek nie miały one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, dotyczyły bowiem okoliczności wymagających wiedzy specjalistycznej, w zakresie których wyłączną moc dowodową posiadają dowody z opinii biegłych.

Odwołanie B. S. (1) zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 i 7 ustawy albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3 ustawy).

Skarżąca była częściowo niezdolna do pracy do dnia 30 listopada 2014 roku. Zgodnie z przepisem art. 101 ustawy emerytalno – rentowej, prawo do świadczeń ustaje, gdy ustanie którykolwiek z warunków wymaganych do ustalenia tego prawa. Jednocześnie w myśl art. 107 powołanej ustawy, prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W toku postępowania w oparciu o opinię biegłych sądowych z zakresu reumatologii H. P., neurologii T. G., kardiologii K. P. i psychiatrii B. S. (2) stwierdzono brak poprawy stanu zdrowia wnioskodawczyni i istnienie takiego stopnia naruszenia sprawności jej organizmu, który powoduje dalszą częściową niezdolność ubezpieczonej do pracy. Z tego też względu zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja jest nieprawidłowa i podlega zmianie, poprzez przyznanie B. S. (1) prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia 1 kwietnia 2017 roku.

Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnia przepis art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 roku, poz. 461 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia niniejszego postępowania.

Mając powyższe na uwadze oraz na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.