Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący – Sędzia S.O. Zofia Kubalska

Protokolant – sekretarz sądowy Ewelina Parol

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2015 roku w Lublinie

sprawy M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na dalszy okres

na skutek odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 21 lutego 2013 roku znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VIII U 702/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 lutego 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił M. S. prawa do renty uczniowskiej na dalszy okres, na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 roku, nr 153, poz. 1127, ze zmianami). W uzasadnieniu wskazano, że Komisja Lekarska stwierdziła, że nie jest on całkowicie niezdolny do pracy(decyzja - k. 143 a.r.).

W dniu 25 marca 2013 roku M. S. wniósł odwołanie od powyższej decyzji. Zaskarżył decyzję w całości. Zarzucił naruszenie art. 180 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 roku, nr 153, poz. 1127, ze zmianami) przez błędne przyjęcie, iż ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy i z tego względu nie przysługuje mu prawo do renty uczniowskiej. Wniósł o jej zmianę i ustalenie mu prawa do renty na dalszy okres (odwołanie – k. 2-9 a.s.).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 13 .s.).

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił i zważył, co następuje:

Wnioskodawca M. S. urodził się w dniu (...).

Posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe w zawodzie elektromechanika. Nigdy nie pracował zawodowo (wywiad zawodowy k. 132 a.r.).

Decyzją z dnia 10 lutego 1997 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1982 roku o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1982 roku, Nr 40, poz. 267), przyznał wnioskodawcy rentę inwalidzką 2 grupy dla ucznia od dnia 1 stycznia 1997 roku (k. 17 a.r.). Decyzją z dnia 9 lutego 2000 roku, wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał wnioskodawcy rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dna 1 marca 2000 roku do dnia 4 lutego 2003 roku (k.41 a.r.). Kolejnymi decyzjami z dnia 7 stycznia 2004 (k. 88 a.r.), z dnia2 lutego 2007 roku (k. 106 v. a.r.) i z dnia 4 lutego 2010 roku (k. 123 a.r.), okres uprawnienia do tego świadczenia był przedłużany do dnia 31 stycznia 2013 roku.

W dniu 5 grudnia 2012 roku wnioskodawca zwrócił się o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 128 a.r.).

Lekarz Orzecznik w dniu 3 stycznia 2013 roku rozpoznał u wnioskodawcy: uszkodzenie (...) z dużym niedosłuchem obustronnym(aparat prawostronny) oraz wadę wzroku z poziomym oczopląsem i niedowidzeniem, niewielki niedowład wiotki prawej kończyny górnej, stan po operacji wola guzkowatego tarczycy z następową niedoczynnością tarczycy i uznał, że jest częściowo niezdolny do pracy do dnia 31 stycznia 2015 roku (rozpoznanie - k. 94v dokumentacji medycznej, orzeczenie - k. .133, a.r.).

Od powyższego orzeczenia wnioskodawca wniósł sprzeciw (k. 138 a.r.). Komisja Lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, ponownie badając wnioskodawcę dodatkowo rozpoznała niedowidzenie obu oczu-astygmatyzm nadwzroczny i podtrzymała w całości rozpoznanie Lekarza Orzecznika (rozpoznanie - k. 46v. dokumentacji medycznej, orzeczenie - k. 142a.r.).

Powołując się na powyżej wskazane orzeczenie Komisji Lekarskiej organ rentowy wydał zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję (k. 143 a.r.).

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy: endokrynologa, neurologa, okulisty, psychiatry i otolaryngologa celem ustalenia czy wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy(postanowienia k. 34v).

Biegli sądowi lekarze specjaliści w opinii z dnia 24 września 2013 roku rozpoznali u wnioskodawcy : przebyte uszkodzenie splotu barkowego z następczym nieznacznym niedowładem wiotkim prawej kończyny górnej, padaczkę w wywiadzie, pooperacyjną niedoczynność tarczycy, eutyreozę w trakcie leczenia substytucyjnego, niezborność nadwzroczną obu oczu, niedowidzenie obu oczu i uznali, że jego stan zdrowia nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu podali, że badany w 2002 roku przebył zabieg operacyjny strumectomii i jego powikłaniem jest niedoczynność tarczycy. Z tego powodu przyjmuje substytucyjnie dawki L-tyroksyny, które skutecznie uzupełniają niedobór hormonów tarczycy. Podali, iż nie występują u niego zaburzenia fonacji i objawów niedoczynności przytarczyc, a istniejący stan endokrynologiczny nie sprowadza niezdolności do pracy. Zaznaczyli, że opiniowany w dzieciństwie przebył uszkodzenie splotu barkowego strony prawej, którego następstwem jest nieznaczny niedowład wiotki prawej kończyny górnej, ograniczający w sposób niewielki sprawność kończyny. Wskazali, że badany w wywiadzie podał, że od kwietnia 2013 roku jest leczony z powodu padaczki i w leczeniu stosuje lek przeciwpadaczkowy w najmniejszej dawce terapeutycznej. Podkreślili, że istnieje realna możliwość korekcji dawki stosowanego leku w przypadku jego niedostatecznej skuteczności. W klinicznym badaniu neurologicznym stwierdzili obwodowy niedowład wiotki prawej kończyny górnej. Przy tym w badaniu części obwodowej układu nerwowego nie rozpoznali aktywnych objawów korzeniowych. Analiza stanu klinicznego badanego i zaawansowania leczonych schorzeń neurologicznych uzasadnia uznanie wnioskodawcy za osobę częściowo niezdolną do pracy. W ocenie biegłych wnioskodawca posiada obniżoną ostrość wzroku obu oczu do dali i do bliży w okularach, która sprowadza częściową niezdolność do pracy w wyuczonym zawodzie. Podczas badania psychiatrycznego był spokojny i dostosowany w zachowaniu. Na zadawane przez biegłego pytania odpowiadał logicznie, pełnymi zdaniami z właściwą orientacją auto-allopsychiczną. Nie ujawniał objawów wytwórczych świadczących o trwającej u niego chorobie psychicznej. Biegli podali, że opiniowany od dzieciństwa leczył się psychiatrycznie w warunkach ambulatoryjnych. Początkowo przyjmujący go specjaliści rozpoznawali u niego „opóźniony rozwój intelektualny z wczesnodziecięcym uszkodzeniem układu nerwowego, zaburzenia emocjonalne pod postacią reakcji nerwicowych, stanów lękowych, lęków nocnych, trudności adaptacyjnych". Aktualnie leczy się w prywatnej praktyce psychiatrycznej z diagnozą epizod depresyjny. Przebiega on łagodnie i nie był też kierowany na kurację w oddziale psychiatrycznym. Z uwagi na brak aktualnych badań psychologicznych biegli wstrzymali się z wydaniem ostatecznej opinii o niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych do czasu powołania biegłej psycholog w celu zbadania stopnia jego funkcjonowania intelektualnego(opinia – k. 50 a.s.).

W opinii z dnia 28 stycznia 2014 roku biegły sądowy lekarz specjalista laryngolog rozpoznał u wnioskodawcy obustronny odbiorczy głęboki ubytek słuchu i wskazał, że nie jest całkowicie niezdolny do pracy. W uzasadnieniu podał, że opiniowany jest osobą z obustronnym głębokim niedosłuchem, zdiagnozowanym w 11 roku życia, a badania audiometryczne dostarczone przez badanego są porównywalne i wykazują obustronny głęboki ubytek słuchu. Od 11 roku życia opiniowany stosuje aparat słuchowy, ma wykształconą mowę, a kontakt werbalny z nim jest dość dobry. W badaniu laryngologicznym nos, gardło, krtań i uszy bez istotnych odchyleń od stanu prawidłowego. W ocenie biegłego ze względu na uszkodzenie narządu słuchu opiniowany jest osobą częściowo trwale niezdolną do pracy zarobkowej od 11 roku życia. Nie może pracować na wysokości, w hałasie, przy maszynach w ruchu, w zawodzie kierowcy, w zawodach wymagających komunikacji interpersonalnej, a stan narządu słuchu wnioskodawcy powoduje konieczność stałej ambulatoryjnej kontroli, stosowania aparatów słuchowych. Jednak zdaniem biegłego według aktualnych przepisów orzeczniczych stwierdzone u badanego uszkodzenie słuchu, a nawet głuchoniemota nie powodują całkowitej niezdolności do pracy(k. 61 a.s.).

W opinii z dnia 29 kwietnia 2014 roku biegły lekarz psycholog ma podstawie analizy akt sprawy oraz badania psychologicznego stwierdził, że wnioskodawca aktualne funkcjonuje intelektualne w granicach inteligencji niższej niż przeciętna i występują u niego osłabienie funkcji poznawczych na skutek organicznego uszkodzenia (...), które w
umiarkowanym stopniu wpływa na funkcjonowanie opiniowanego oraz zaburzenia adaptacyjne depresyjne. Decyzję dotyczącą oceny niezdolności do pracy pozostawił biegłemu lekarzowi psychiatrze.(k. 74 a.s.).

W opinii z dnia 4 czerwca 2014 roku biegły lekarz psychiatra rozpoznał u wnioskodawcy: funkcjonowanie intelektualne w granicach inteligencji niższej niż przeciętna, rozpoczynający się zespół psychoorganiczny oraz zaburzenia nerwicowe o złożonej etiologii i wskazał, że jest częściowo niezdolny do pracy do dnia 30 września 2015 roku. W uzasadnieniu podał, że zapoznaniu się z aktami sprawy, osobistym badaniem oraz badaniem biegłej psycholog stwierdził, iż opiniowany M. S. nie jest upośledzony umysłowo i funkcjonuje intelektualnie „w granicach inteligencji niższej niż przeciętna". Stwierdzone u niego przez biegłą psycholog symptomy organicznego uszkodzenia centralnego układu nerwowego pozwalają na zdiagnozowanie rozpoczynającego się „zespołu psychoorganicznego", który utrudnia mu codzienne funkcjonowanie, ale nie w stopniu sprowadzającym całkowitą niezdolność do pracy. Zaznaczył ,że opiniowany M. S. leczył się ambulatoryjnie z rozpoznaniem „epizodu depresyjnego". W ocenie biegłego ma on złożoną etiologię przebiega jednak łagodnie i też nie sprowadza na niego całkowitej niezdolności do pracy. Podsumowując wskazał, że wszystkie rozpoznane u opiniowanego schorzenia z zakresu psychiatrii czynią go częściowo okresowo niezdolnym do zatrudnienia(k. 76 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 15 lipca 2014 roku biegły endokrynolog wskazał, że u badanego nie występują zaburzenia fonacji i objawy niedoczynności przytarczyc, a aktualny stan endokrynologiczny wymaga dalszego leczenia substytucyjnego, ale nie narusza sprawności organizmu w stopniu sprowadzającym niezdolność do pracy(k.85 a.s.).

W opinii uzupełaniającej z dnia 18 lipca 2014 roku biegły neurolog wskazał, że opiniowany przebył w dzieciństwie uszkodzenie prawego splotu barkowego, a trwałym jego następstwem jest nieznaczny niedowład wiotki prawej kończyny górnej. Podniósł jednocześnie, że stopień nasilenia niedowładu jest nieznaczny i nie powoduje zaburzenia funkcji kończyny w stopniu uniemożliwiającym wykonywanie każdej pracy. Upośledzone jest wykonywanie precyzyjnych czynności manualnych, ale możliwie jest wykonywanie prostych czynności. Zauważył, że z wywiadu wynika, że od 2013 roku wnioskodawca jest leczony z powodu padaczki, jednak stosuje lek w najmniejszej dawce terapeutycznej, co powoduje ogranicza możliwość wykonywania pracy w stopniu częściowym. Ocena stanu neurologicznego wskazuje na utrwalony deficyt neurologiczny, pod postacią utrwalonego niewielkiego niedowładu wiotkiego prawej kończyny górnej, który w ciągu ostatnich lat nie ulegał zmianie. Podtrzymał opinię z dnia 24 września 2013 roku i nie stwierdził u opiniowanego całkowitej niezdolności do pracy z przyczyn neurologicznych (k.84 a.s.).

W łącznej opinii uzupełniającej z dnia 29 października 2014 roku biegli z zakresu endokrynologii, otolaryngologii, neurologii i psychiatrii wskazali, że ocena stanu zdrowia wnioskodawcy pozwala, stwierdzić obecność przewlekłych, uprzednio rozpoznanych i leczonych schorzeń, których aktywność kliniczna nie uległa w ocenianym okresie leczenia destabilizacji. Stopień zaawansowania schorzeń, w ich ocenie narusza stan zdrowia w stopniu powodującym uznanie częściowej niezdolności do pracy, ale nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy. Podnieśli, że nie badali opiniowanego w okresie przed 1 lutego 2013 roku w związku z czym nie mogę udzielić odpowiedzi na pytanie Sądu na czym polega poprawa jego stanu zdrowia(k. 102 a.s.).

Pełnomocnik wnioskodawcy na rozprawie w dniu 12 maja 2015 roku przedłożył orzeczenie lekarskie i wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy (wniosek i postanowienie k. 121v).

W opinii z dnia 16 czerwca 2015 roku biegła z zakresu medycyny pracy wskazała, że rozpoznała u wnioskodawcy: padaczkę, uszkodzenie splotu barkowego prawego z niewielkim niedowładem wiotkim kończyny górnej prawej, stan po operacji tarczycy z następczym hormonalnym leczeniem substytucyjnym, obustronny niedosłuch odbiorczy, niezborność nadwzroczna obu oczu, niedowidzenie obu oczu, funkcjonowanie intelektualne w granicach inteligencji niższej niż przeciętna, rozpoczynający się zespół psychoorganiczny, zaburzenia nerwicowe o złożonej etiologii i wskazała, że wnioskodawca jest jedynie częściowo niezdolny do pracy. W uzasadnieniu podała, że wnioskodawca, w wyniku uszkodzenia splotu barkowego prawego, cierpi na niewielki niedowład kończyn górnej prawej. Ponadto jest leczony z powodu padaczki. Powyższe ustalenia stanowią jednoznaczną przesłankę do uznania częściowej niezdolności do pracy. W jej ocenie jest rzeczą oczywistą, iż niedowład ręki prawej, a także możliwość wystąpienia nawet pojedynczego, ale nieprzewidywalnego napadu padaczkowego mogą spowodować istotne zagrożenie wypadkowego w sytuacji obsługi sprzętu mechanicznego zasilanego prądem. Niemniej jednak stan czynnościowy układu nerwowego nie uprawnia do uznania całkowitej niezdolności do pracy. Wnioskodawca może wykonywać lekkie prace fizyczne nie związane z zagrożeniem wypadkowym, a także nie wymagające wykonywania czynności precyzyjnych. W opinii biegłej może podjąć zatrudnienie jako portier, dozorca dzienny, szatniarz, pracownik gospodarczy, sprzątacz itp. W jej ocenie również stan psychiczny skarżącego nie implikuje uznania, że jest całkowicie niezdolny do pracy. Wnioskodawca funkcjonuje intelektualne w granicach inteligencji niższej niż przeciętna, rozpoczynający się zespół psychoorganiczny oraz zaburzenia nerwicowe nie stanowią przeciwwskazania do pracy na wymienionych powyżej stanowiskach. Opisane powyżej deficyty mogłyby stanowić przesłankę do uznania niezdolności do pracy, w sytuacji wykonywania pracy umysłowej, związanej z myśleniem analitycznym, w tym koncepcyjnym, jednakże opiniowany nie ma kwalifikacji do wykonywania tego typu czynności. Funkcjonowanie psychiczne wnioskodawcy pozwala na wykonywanie prostych, nieskomplikowanych prac fizycznych wymienionych powyżej. Stwierdzona zaś u wnioskodawcy wada wzroku z odpowiednio dobraną korekcją, obustronny niedosłuch ze słuchem wydolnym społecznie, również nie mogą stanowić postawy do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy. Przebyty zabieg operacyjny tarczycy, z prawidłowym leczeniem hormonalnym substytucyjnym skutkującym prawidłowym poziomem hormonów tarczycy, również nie sprowadzają na opiniowanego niezdolności do pracy w rozumieniu rentowym. Biegła wskazała, że nie potrafi podać, na czyn polega poprawa stanu zdrowia opiniowanego, gdyż w jej opinii żadne ze wspomnianych schorzeń nie stanowi i nie stanowiło przeszkody do wykonywania zatrudnienia na stanowisku portiera, dozorcy, szatniarza, pracownika gospodarczego itp.(k. 128-129 a.s.).

Sąd podzielił w całości powyższe opinie biegłych sądowych (główne i uzupełniające). Zostały wydane przez niekwestionowanych specjalistów z zakresu schorzeń występujących u wnioskodawcy, po uprzedniej analizie akt sprawy, przeprowadzeniu badań skarżącego i zapoznaniu się z dotyczącą jego osoby dokumentacją lekarską. Opinie są rzetelne i wyczerpujące, pozbawione jakichkolwiek sprzeczności. Mają charakter całościowy, zawierają analizę chorób występujących u M. S. oraz określenie ich wpływu na zdolność do pracy. Wnioski z nich płynące są jasne i poparte przekonywującą argumentacją. Biegli dokładnie przeanalizowali dostępną dokumentację leczenia skarżącego, odebrali od niego szczegółowy wywiad oraz poczynili na tej podstawie odpowiednie wnioski. Z opinii jednoznacznie wynika, że M. S. po dniu 31 stycznia 2013 roku (a do tego dnia wnioskodawca był uprawniony do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy) nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Sąd uznał opinie sporządzone w toku postępowania za kompletne, jasne i należycie uzasadnione, a tym samym za przedstawiające wystarczające wiadomości specjalne, niezbędne do merytorycznego rozstrzygnięcia zarzutów zawartych w odwołaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 roku, II UKN 96/99, OSNP z 2000 roku Nr 23, poz. 869).

Ustalenia biegłych sądowych lekarzy specjalistów nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Wnioskodawca nie zgłaszał dalszych wniosków dowodowych. Wobec tego Sąd nie prowadził dalszego postępowania dowodowego. Dalsze dopuszczanie kolejnych opinii byłoby uzasadnione tylko wówczas, kiedy sporządzona opinia byłaby sprzeczna wewnętrznie lub niewłaściwie uzasadniona. Sąd Okręgowy podziela bowiem w pełni stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 27 lipca 2010 roku (II CSK 119/10, LEX nr 603161) oraz postanowieniu z dnia 19 sierpnia 2009 roku (III CSK 7/09, LEX nr 533130) zgodnie z którym Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy gdy przeprowadzona już opinie zawierają istotne luki, są niekompletne, bo nie odpowiadają na postawione tezy dowodowe, niejasne, czyli nienależycie uzasadnione lub nieweryfikowalne, to jest gdy przedstawiona ekspertyza nie pozwala organowi orzekającemu zweryfikować zawartego w niej rozumowania, co do trafności wniosków końcowych.

Sąd podzielił również zeznania wnioskodawcy i świadków: J. S. i A. J. co do schorzeń istniejących u wnioskodawcy i ich wpływu na codzienne funkcjonowanie wnioskodawcy, natomiast ocena wpływu tych schorzeń na zdolność do pracy wymagała wiadomości specjalnych i w tym celu Sąd dopuścił dowody z licznych opinii biegłych lekarzy odpowiednio do schorzeń wnioskodawcy oraz biegłego z zakresu medycyny pracy.

Odwołanie nie jest zasadne.

Zgodnie z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 roku o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1982 roku, Nr 40, poz. 267, ze zmianami) uczniom szkół ponadpodstawowych, studentom szkół wyższych i uczestnikom studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej, którzy stali się inwalidami I lub II grupy w czasie uczęszczania do szkoły lub odbywania studiów, przysługuje prawo do renty inwalidzkiej.

Zgodnie zaś z art. 180 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) osoby, którym w dniu wejścia w życie ustawy przysługują emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy i renty rodzinne na podstawie przepisów, o których mowa w art. 195 ustawy to jest miedzy innymi ustawy z dnia 14 grudnia 1982 roku o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, zachowują prawo do tych świadczeń w wysokości ustalonej przed dniem 1 stycznia 1999 roku.

Z treści art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wynika, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 i 3 ustawy).

Skarżący był całkowicie niezdolny do pracy do dnia 31 stycznia 2013 roku. Na podstawie art. 101 ustawy prawo do świadczeń ustaje, gdy ustanie którykolwiek z warunków wymaganych do ustalenia tego prawa. Zgodnie z przepisem art. 107 cytowanej ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Sporządzone w toku postępowania opinie biegłych lekarzy sądowych nie wskazują na taki stopień naruszenia sprawności organizmu, który powodowałby u wnioskodawcy dalsze całkowite ograniczenie w zatrudnieniu, a tym samym dalszą całkowitą niezdolność do pracy po dniu 31 stycznia 2013 roku. Sam fakt występowania schorzeń nie decyduje o istnieniu niezdolności do pracy, a dopiero ocena, czy i w jakim zakresie powodują one niezdolność do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 1 grudnia 2000 roku, II UKN 113/00, OSNP z 2002 roku, Nr 14, poz. 343).

Z tego też względu zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja jest prawidłowa, a odwołanie M. S. podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze oraz na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.