Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Grażyna Cichosz

Protokolant sekretarz sądowy Anna Łempicka

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2016 roku w Lublinie

sprawy L. D. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania L. D. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 19 grudnia 2013 roku znak: (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i ustala L. (...)do ustalenia wysokości emerytury wynagrodzenie otrzymane w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Handlu (...) w L. za rok 1966 – 9 700 (dziewięć tysięcy siedemset) złotych, za rok 1967 – 10 800 (dziesięć tysięcy osiemset) złotych, za rok 1968 – 3 540 (trzy tysiące pięćset czterdzieści) złotych, za rok 1970 – 8 200 (osiem tysięcy dwieście) złotych, za rok 1974 – 21 800 (dwadzieścia jeden tysięcy osiemset) złotych, za rok 1975 – 34 620 (trzydzieści cztery tysiące sześćset dwadzieścia) złotych, za rok 1976 – 28 800 (dwadzieścia osiem tysięcy osiemset) złotych, za rok 1977 – 31 680 (trzydzieści jeden tysięcy sześćset osiemdziesiąt) złotych i za rok 7978 - 31 680 (trzydzieści jeden tysięcy sześćset osiemdziesiąt);

II.  w pozostałym zakresie odwołanie oddala.

Sygn. akt VII U 1313/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 grudnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przyznał (...) prawo do emerytury od dnia 1 grudnia 2013 roku ustalając jej wysokość na podstawie dotychczas przyjętej podstawy wymiaru świadczenia.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł L. D. (2) wnosząc o jej zmianę i przyjęcie do ustalenia wysokości emerytury wyższych zarobków za okres zatrudnienia od dnia 1965 roku do dnia 1987 roku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie argumentując jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

L. D. (2) od dnia 28 maja 1992 roku był uprawniony do renty inwalidzkiej (k. 23-24 t. I akt ZUS). Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto wówczas wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 3 lat kalendarzowych tj. od dnia 1 stycznia 1980 roku do dnia 31 grudnia 1982 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 98,97%. Od dnia 1 sierpnia 2008 roku wnioskodawca nabył prawo do emerytury wcześniejszej na podstawie decyzji z dnia 18 sierpnia 2008 roku (k. 34 t. II akt ZUS). Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. 1966-1967, 1971-1985, 1989-1991. Wskaźnik ten wyniósł 55,89%. Zaskarżoną decyzją z dnia 19 grudnia 2013 roku L. D. (2) nabył prawo do emerytury na podstawie art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych tj. w związku z ukończeniem wieku 65 lat i 3 miesięcy oraz udokumentowaniem 25-letniego okresu zatrudnienia. Do ustalenia wysokości podstawy wymiaru emerytury organ rentowy uwzględnił wynagrodzenie wykazane w kartach wynagrodzeń za lata 1979-1987 z tytułu zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Handlu (...) w L. (okoliczność bezsporna).

W okresie od dnia 5 listopada 1965 roku do dnia 19 czerwca 1987 roku L. D. (3) był zatrudniony w Oddziale Usług i Produkcji Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Handlu (...) w L.. Zajmował tam takie stanowiska jak radiomechanik, starszy radiomechanik, naprawiacz sprzętu elektronicznego oraz teleradiomechanik. Wynagrodzenie było ustalone w ten sposób, że poza wynagrodzeniem zasadniczym, które było liczone mnożąc wskaźnik wynagrodzenia godzinowego przez liczbę przepracowanych godzin, były dodatkowo płacone premie za ilość wykonanych napraw (akta osobowe – 18, zeznania J. B. – k. 48v, zeznania K. C. – k. 49-49v).

Do dnia 31 sierpnia 1966 roku wnioskodawcy przysługiwało wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 750 zł miesięcznie. Od dnia 1 września 1966 roku do dnia 30 czerwca 1973 roku wnioskodawca był wynagradzany w systemie akordowym według stawek ustalanych od jednej naprawionej sztuki odbiornika radiowego i telewizyjnego, z gwarantowanym wynagrodzeniem zasadniczym za niezawinione przestoje, które w okresie od dnia 1 września 1966 roku do dnia 28 kwietnia 1968 roku w wysokości 900 zł miesięcznie, a od dnia 22 kwietnia 1970 roku wynosiło 5 zł za godzinę przestoju. W okresie od dnia 1 lipca 1973 roku do dnia 31 maja 1974 roku wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie prowizyjne według ustalonych w umowach o pracę stawek od wartości zrealizowanej robocizny brutto. Od dnia 1 czerwca 1974 roku wnioskodawca był uprawniony do wynagrodzenia za czas pracy i do prowizji od wartości zrealizowanej robocizny. Wynagrodzenie za czas pracy było liczone przez pomnożenie stawki godzinowej wynoszącej 12 zł/godz przez 200 godzin w miesiącu. Od stycznia 1977 roku wnioskodawcy przysługiwał dodatek stażowy w wysokości 10 % wynagrodzenia zasadniczego. W 1979 roku wnioskodawca otrzymał dodatek stażowy w kwocie 240 zł stanowiący 10% kwoty 2400 zł. W okresie od dnia 26 sierpnia 1975 roku do dnia 13 grudnia 1975 roku wnioskodawca był dodatkowo zatrudniony do prac administracyjnych w charakterze kalkulatora w placówce (...) L. w wymiarze 4 godzin dziennie z wynagrodzeniem w wysokości 12 zł/godz. W aktach osobowych wnioskodawcy brak jest informacji potwierdzających wartość zrealizowanej robocizny, zatem wysokość wynagrodzenia mogła zostać ustalona wyłącznie w oparciu o umowy o pracę, gdzie wskazano stawki miesięczne i godzinowe oraz dodatek stażowy. Z uwzględnieniem powyższych uwag należy stwierdzić, że L. D. (2) z tytułu zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Handlu (...) w L. osiągnął co najmniej następujące wynagrodzenie w poszczególnych latach: 1967 – 1080 zł, 1968 – 8200 zł, 1974 – 21800 zł, 1975 – 34620 zł, 1976 – 28800 zł, 1977 – 31680 zł, 1978 – 31680 zł. Za okresy: sierpień 1966 roku, grudzień 1970 roku oraz od 1 stycznia 1971 roku do dnia 30 czerwca 1973 roku, przejęcie wyliczeń określonych w umowach o pracę spowodowałoby, że wysokość wynagrodzenia byłaby niższa aniżeli gwarantowana wysokość najniższego wynagrodzenia dla pracowników uspołecznionych zakładów pracy, zatem należało przyjąć jako prawidłowe następujące wynagrodzenie najniższe: za rok 1966 – 9700 zł, za rok 1970 – 8320 zł, za lata 1971-1973 – po 12000 zł (częściowo opinia biegłego – k. 63-71, uzupełniająca opinia biegłego – k. 92v-93).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody. W pierwszej kolejności należy wskazać, że dokumentacja osobowa L. D. (1) z okresu zatrudnienia w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Handlu (...) w L. była autentyczna i wystawiona przez pracodawcę. Zawierała stosowne dokumenty w postaci angaży i umów o pracę, gdzie zostały wskazane warunki wynagradzania. Strony jej nie kwestionowały i w ocenie Sądu również zasługiwała ona na obdarzenie wiarą w całości. W oparciu o tę dokumentację możliwe było ustalenie faktycznie osiąganego przez wnioskodawcę wynagrodzenia. Jedynym składnikiem wynagrodzenia, którego ustalenie okazało się niemożliwe był składnik akordowy. W aktach osobowych brak było bowiem informacji potwierdzającej ilość wykonanych napraw. Biegły Z. K. w oparciu o powyższą dokumentację był w stanie wyliczyć wysokość zarobków wnioskodawcy. W opinii ustnej dokonał korekty wynagrodzenia wskazanej w opinii podstawowej w stosunku do lat 1970, 1977 i 1978. Biegły dysponował miarodajnym materiałem do obliczeń. Jego opinie są rzeczowe, logiczne i należycie uzasadnione. Organ rentowy kwestionował jej wiarygodność podnosząc, że nie można obliczyć wysokości wynagrodzenia bez udowodnienia ilości faktycznie przepracowanych przez wnioskodawcę godzin. W ocenie Sądu argument ten nie może się ostać w sytuacji, gdy w dokumentach pracowniczych wskazana była ilość godzin do przepracowania. Z tego względu wyliczenia biegłego w zakresie skorygowanym w opinii ustnej należało uznać za wiarygodne w całości.

Odwołanie L. D. (1) jako zasadne zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2013.1440 j.t.) podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Wedle zaś art. 13 ustawy z dnia 18 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2013.1442 j.t.) podstawę wymiaru składek dla pracowników stanowi osiągnięty przez nich przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osiągnięty z tytułu zatrudnienia.

Ponadto zgodnie z art. 5 ustawy przy ustalaniu prawa do emerytury i renty i obliczaniu ich wysokości uwzględnia się okresy składkowe, którymi są m.in. okresu zatrudnienia.

Biorąc pod uwagę, że w niniejszym postępowaniu L. D. (2) udowodnił wysokość wynagrodzenia osiągniętego w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Handlu (...) w L., do ustalenia wysokości emerytury wnioskodawcy należało przyjąć otrzymane wynagrodzenie. Zaskarżona decyzja podlegała zatem zmianie w zakresie, w którym wynagrodzenie to było niższe aniżeli dotychczas przyjęte przez ZUS w zaskarżonej decyzji. W tej części odwołanie należało oddalić. Z tego względu do ustalenia wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy Sąd przyjął wynagrodzenie: 1967 – 1080 zł, 1968 – 8200 zł, 1974 – 21800 zł, 1975 – 34620 zł, 1976 – 28800 zł, 1977 – 31680 zł, 1978 – 31680 zł.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji.