Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2016 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący – Sędzia S.O. Grażyna Cichosz

Protokolant – starszy sekretarz sądowy Anna Młynarska

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2016 roku w Lublinie

sprawy M. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o odsetki

na skutek M. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 12 kwietnia 2016 roku znak(...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i ustala M. B. prawo do ustawowych odsetek za zwłokę w wypłacie świadczenia za okres od dnia 26 maja 2015 roku do dnia wypłaty;

II.  oddala odwołanie w pozostałym zakresie.

Sygn. akt VIII U 2779/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 kwietnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił M. B. prawa do wypłaty odsetek od renty z tytułu niezdolności do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła M. B. wnosząc o przyznanie prawa do odsetek od świadczenia rentowego. Podniosła, że w postępowaniu sądowym, w którym przyznano jej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy nie pojawiły się żadne nowe dowody nieznane wcześniej organowi rentowemu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie. Wskazał, że wyrok przyznający ubezpieczonej prawo do renty uprawomocnił się w dniu 19 lutego 2016 roku, co stanowiło wyjaśnienie ostatniej istotnej okoliczności w sprawie, zaś decyzję przyznającą wnioskodawczyni prawo do renty organ rentowy wydał w dniu 17 marca 2016 roku.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

M. B. w dniu 26 lutego 2015 roku złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczona była uprzednio uprawniona do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 5 grudnia 2011r. do dnia 28 lutego 2015 roku (k.142 akt ZUS) Legitymuje się wykształceniem wyższym administracyjnym. Prowadzi własną działalność gospodarczą – biuro rachunkowe. Lekarz orzecznik ZUS dokonał oceny niezdolności do pracy ubezpieczonej i orzeczeniem z dnia 13 marca 2015 roku uznał wnioskodawczynię za nadal częściowo niezdolną do pracy stwierdzając, że niezdolność trwa nadal, jednocześnie określając przewidywany okres trwania ustalonej niezdolności do pracy do dnia września 2015 roku. Orzeczenie zostało wydane po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawczyni i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej. Orzecznik stwierdził konieczności rehabilitacji w pionie onkologicznym (k.183 akt ZUS). W stosunku do powyższego orzeczenia lekarza orzecznika Główny Lekarz Orzecznik zgłosił zarzut jego wadliwości i przekazał sprawę do rozpatrzenia komisji lekarskiej, która w orzeczeniu z dnia 8 kwietnia 2015 roku nie podzieliła ustaleń wskazanego lekarza i nie uznała wnioskodawczyni za osobę niezdolną do pracy. Przedmiotowe orzeczenie zostało wydane po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawczyni i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, tj. dokumentacji będącej przedmiotem analizy lekarza orzecznika. W oparciu o powołane orzeczenie Komisji organ rentowy wydał w dniu 22 kwietnia 2015 roku decyzję o odmowie prawa do renty (okoliczności bezsporne).

Wnioskodawczyni wniosła odwołanie od powyższej decyzji. Celem zbadania zasadności odwołania i prawidłowości wydanej decyzji Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych o specjalności z zakresu onkologii, kardiologii, neurologii i psychiatrii. Na podstawie przedmiotowej opinii Sąd uznał, że M. B. jest częściowo, czasowo niezdolna do pracy, do czasu zakończenia zaplanowanego leczenia raka piersi tj. do końca 2016 roku czyli do 31 grudnia 2016 r. i orzeczona częściowa niezdolność do pracy istnieje nieprzerwanie od l marca 2015 (opinia k. 16-18 akt sprawy VII U 1111/15). Na tej podstawie wyrokiem z dnia 25 stycznia 2016 roku sygn. akt VII U 1111/15 Sad Okręgowy w Lublinie zmienił decyzję z dnia 22 kwietnia 2015 roku i ustalił M. B. prawo do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 20 lutego 2016 roku (k. 38, 50 akt sprawy VII U 1111/15).

W dniu 17 marca 2016 roku organ rentowy wydał decyzję przyznającą wnioskodawczyni świadczenie w wykonaniu wskazanego wyroku (decyzja – akta ZUS).

Opinia biegłych sądowych będących podstawą stwierdzenia u wnioskodawczyni częściowej niezdolności do pracy została wydana na podstawie dokumentacji dostępnej organowi rentowemu podczas badania wnioskodawczyni w już trakcie postępowania rentowego (okoliczność bezsporna).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i sprawy VII U 1111/15, w tym aktach ubezpieczeniowych wnioskodawczyni. Dokumenty te sporządzono w trakcie prowadzonych postępowań przez właściwe organy w ramach przyznanych im uprawnień. W ocenie Sądu jako autentyczne należało je obdarzyć wiarą w całości.

Odwołanie M. B. zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 118 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2013.1440 j.t. ze zm.) organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2,3i 5.

W razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Jeżeli w wyniku decyzji zostało ustalone prawo do świadczenia oraz jego wysokość, organ rentowy dokonuje wypłaty świadczenia w terminie określonym w ust. 1, tj. w ciągu 30 dni.

Wedle ustępu 5. wypłata świadczenia wynikająca z decyzji następuje w najbliższym terminie płatności świadczenia albo w następnym terminie płatności, jeżeli okres między datą wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji a najbliższym terminem płatności jest krótszy niż 30 dni.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że wyrokiem z dnia 25 stycznia 2016 roku sygn. akt VII U 1111/15, którym przyznano wnioskodawczyni prawo do renty, Sąd nie orzekał o odpowiedzialności organu rentowego. Nie oznacza to jednak, że brak stosownego rozstrzygnięcia wyłącza odpowiedzialność Zakładu. Nie ma bowiem przeszkód, aby w niniejszym postępowaniu ocenić prawidłowość postępowania organu rentowego w kontekście zasadności odwołania wnioskodawcy.

Także w orzecznictwie podnosi się, że brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o którym mowa w art. 118 ust. 1a u.e.r.f.u.s. nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 października 2014 r. III AUa 40/14, LEX nr 1537443). Wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, a opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa, prowadzi do obowiązku organu uiszczenia odsetek od przyznanego z opóźnieniem należnego ubezpieczonemu świadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 18 września 2014 roku III AUa 16/14, LEX nr 1527189).

Koniecznym jest zatem dokonanie oceny czy dokumentacja złożona przez wnioskodawczynię razem z wnioskiem o rentę była wystarczająca do ustalenia jej prawa do tego świadczenia. Z ustalonego stanu faktycznego wynika jednoznacznie, że w istocie tak było. Wnioskodawczyni bowiem nie dostarczyła nowej dokumentacji medycznej, na podstawie której biegli opiniowali w sprawie sygn. akt VII U 1111/15 i która miałaby wpływ na treść ich opinii.

Tym samym należy uznać, że dowody jakimi dysponował organ rentowy w dniu złożeniu wniosku o rentę tj. 25 lutego 2015 roku były wystarczające do ustalenia M. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Za datę wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji należy wobec tego uznać datę wydania orzeczenia przez Komisję Lekarską w dniu 8 kwietnia 2015 roku. Decyzja odmowna została przez organ rentowy wydana w dniu 24 kwietnia 2015 roku.

Zgodnie a ust. 5 art. 118 wymienionej ustawy wypłata świadczenia następuje w najbliższym terminie płatności świadczenia albo w następnym terminie płatności, jeśli okres między datą wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji a najbliższym terminem płatności jest krótszy niż 30 dni. Wobec tego, że okres od wyjaśnienia ostatniej okoliczności (8.04.2015r. orzeczenie Komisji Lekarskiej) a terminem płatności ( 25..04.2015r.) jest krótszy niż 30 dni wypłata świadczenia winna nastąpić w następnym terminie płatności tj. w dniu 25 maja 2015r.. Nie wypłacenie w wymienionym terminie świadczenia skutkuje obowiązkiem wypłaty odsetek od dnia następnego po terminie płatności do dnia wypłaty. Zaskarżoną decyzję należało zatem zmienić w powyższym zakresie.

Żądanie odsetek od wcześniejszej daty z uwagi na treść ust. 5 art. 118 wymienionej ustawy jest niezasadne i podlega oddaleniu. W pozostałej części odwołanie jako bezzasadne należało oddalić.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ §2 i 1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.