Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Bożenna Rolińska

Sędziowie SO Zofia Kubalska (spr.)

SR del. do SO Anna Golec

Protokolant st. sekr. sąd. Anna Młynarska

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2015 roku w Lublinie

sprawy B. P. z udziałem zainteresowanego(...)w C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o prawo do odsetek

na skutek apelacji wniesionej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

od wyroku Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 10 grudnia 2014 roku sygn. akt VII U 843/13

oddala apelację.

Sygn. akt VIII Ua 14/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2014r. wydanym w sprawie VII U 843/13 z odwołania B. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. z dnia 8 lipca 2013 roku w przedmiocie prawa do odsetek, Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie zmienił zaskarżoną decyzję przyznając wnioskodawczyni B. P. prawo do odsetek od zasiłku chorobowego za okres od 1 kwietnia 2012 roku do 29 czerwca 2012 roku, z tym że: za okres od 1 kwietnia 2012 roku do 30 kwietnia 2012 roku, od dnia 5 maja 2012 roku do dnia zapłaty, za okres od 1 maja 2012 roku do 30 maja 2012 roku od dnia 4 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty oraz za okres od dnia 31 maja 2012 roku do 29 czerwca 2012 roku i od dnia 1 lipca 2012 roku do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie Sąd ten oddalił odwołanie, zaś nieuiszczoną opłatę przejął na rachunek Skarbu Państwa (wyrok k. 43 a.s.).

Sąd I instancji ustalił, iż B. P. pracowała w(...)w C. w okresie od dnia 1 września 1995r. do 31 marca 2012r. Była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy i z tego tytułu podlegała ubezpieczeniu społecznemu.

Z dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń wynikało również, że w okresie od 2 stycznia 2012 roku do 29 czerwca 2012 roku wnioskodawczyni była nieprzerwanie niezdolna do pracy i przebywała na zwolnieniu lekarskim. Decyzjami z dni 26 kwietnia 2012 roku, 21 maja 2012 roku oraz 5 czerwca 2012 roku organ rentowy odmawiał jej prawa do zasiłku chorobowego za okres od 1 kwietnia 2012 roku do 29 czerwca 2012 roku. Wnioskodawczyni odwoływała się od wskazanych decyzji i Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2013 roku zmienił decyzje, przyznając wnioskodawczyni prawo do zasiłku chorobowego za wyżej wskazany okres.

Przytoczony stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, aktach organu rentowego oraz dołączonej sprawy VII U 433/12. W ocenie Sądu I instancji nie było podstaw do kwestionowania autentyczności dokumentów zgromadzonych w aktach, gdyż ich forma i prawdziwość nie budziła wątpliwości, jak również nie była kwestionowana przez strony.

W związku z powyższym Sąd Rejonowy uznał, że odwołanie wnioskodawczyni było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie. Sąd ten wskazał, że spór w sprawie dotyczył wykładni i oceny trafności zastosowania art. 85 ust. 1 i 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń, nie zaś niekwestionowanych ustaleń faktycznych.

Powołując się na treść przepisu art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j.: Dz.U. z 2014 r., poz. 159) Sąd Rejonowy wskazał, iż płatnicy składek, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 wypłacają zasiłki w terminach przyjętych dla wypłaty wynagrodzeń lub dochodów, a Zakład Ubezpieczeń Społecznych - bieżąco po stwierdzeniu uprawnień. Zasiłki te wypłaca się nie później niż w ciągu 30 dni od daty złożenia dokumentów niezbędnych do stwierdzenia uprawnień do zasiłków. Przywołując z kolei treść art. 85 ust. 1 i 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych Sąd Rejonowy wskazał, że jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Odnosząc się do powyższych przepisów Sąd Rejonowy wskazał, że mają zastosowanie również do płatników składek zobowiązanych z mocy odrębnych przepisów do wypłaty świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych. Przepisem szczególnym, jest art. 61 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia chorobowego w razie choroby i macierzyństwa. Wskazał nadto Sąd, że na podstawie delegacji zawartej w art. 85 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, wydane zostało rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 roku w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 1999, nr 12, poz. 104). Wskazany akt prawny określa szczegółowe zasady wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub w wypłaceniu świadczeń, do których przyznawania i wypłacania są zobowiązani Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz płatnicy składek.

Sąd I instancji stwierdził, że zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia, odsetki wypłaca się za okres od dnia następującego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczeń lub ich wypłaty, przewidzianego w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń - do dnia wypłaty świadczeń. Dodał Sąd, że jeżeli płatnik składek nie wypłacił zasiłku w terminie, o którym mowa wyżej, występuje zobowiązanie do wypłaty odsetek od tego zasiłku w wysokości i na zasadach określonych w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych.

W ocenie Sądu I instancji niespornym było, że organ rentowy mimo istnienia ustawowych przesłanek, odmówił ubezpieczonej prawa do zasiłku chorobowego, co zostało potwierdzone prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 kwietnia 2013 roku, w którym przyznano wnioskodawczyni prawo do dochodzonych świadczeń. W związku z tym, została spełniona dyspozycja przepisu art. 85 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, mianowicie organ rentowy nie ustalił w terminie prawa do świadczenia, a płatnik nie wypłacił świadczenia w terminie.

Zdaniem Sądu I instancji kwestią sporną było czy w rozpoznawanej sprawie odpowiedzialność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu opóźnienia w ustaleniu i wypłacie prawa do świadczenia pieniężnego z ubezpieczenia społecznego była wyłączona na podstawie art. 85 ust. 1 zdanie drugie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Wskazał Sąd Rejonowy, iż przepis ten stanowi, że obowiązek wypłaty odsetek nie dotyczy przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Sąd Rejonowy wskazał, że podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 25 stycznia 2005 roku, zgodnie z którym wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, a w szczególności, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa (I UK 159/04; OSNP 2005/19/308).

W ocenie Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie odmowa prawa do zasiłku chorobowego za okres od 1 kwietnia 2012 roku do dnia 29 czerwca 2012 roku była wynikiem wydania błędnej decyzji organu rentowego. Należy bowiem stwierdzić, że w chwili wydania zaskarżonej decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych dysponował wszelkimi potrzebnymi danymi i dokumentami pozwalającymi na wydanie decyzji zgodnej z prawem. Po stronie ubezpieczonego nie występował obowiązek wykazania żadnych innych okoliczności uzasadniających jego wniosek. W związku z tym Sąd dokonywał wyłącznie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, co mogło być dokonane przez organ rentowy. Dlatego też Sąd I instancji stwierdził, że dla obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia nie mogą mieć znaczenia okoliczności dotyczące przebiegu postępowania sądowego w sprawie o sygn. akt VII U 433/13, ponieważ w postępowaniu tym nie ustalono żadnych przesłanek wypłaty świadczenia, których wykazanie ciążyło na ubezpieczonym, a które nie były znane (nie mogły być znane) organowi rentowemu. Analiza akt rentowych wskazuje, że nie zostały podjęte odpowiednie, rzetelne ustalenia dotyczące ustalenia okresu zasiłkowego. Natomiast w postępowaniu sądowym Sąd dopuścił jedynie dowód z opinii biegłego lekarza, dowód niekwestionowany, na podstawie wyłącznie dokumentacji złożonej przed organem rentowym. Nie zostały więc złożone przez wnioskodawczynię przed Sądem nowe dokumenty niezbędne do stwierdzenia uprawnień zaś organ rentowy jako profesjonalny podmiot miał podstawę do wydania zgodnej z prawem decyzji. W związku z powyższym, zdaniem Sądu Rejonowego, organ rentowy pozostawał w zwłoce w wypłacie świadczeń ubezpieczonej.

Sąd I instancji wskazał, iż zgodnie ze stanowiskiem doktryny, do wypłaty odsetek ustawowych nie stosuje się zasad kodeksu cywilnego, gdyż odesłanie do tego aktu prawnego dotyczy jedynie wysokości odsetek. Sąd ten wskazał, że przepis art. 85 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jest uregulowaniem zupełnie odrębnym od ogólnych zasad wypłacania odsetek z kodeksu cywilnego, gdzie wniosek zainteresowanego stanowi o żądaniu ich naliczenia za wskazany okres i wypłaty. Natomiast zgodnie z art. 85 ust. 1 odsetki za opóźnienie w wypłacie lub ustaleniu prawa do świadczeń są ustalane i wypłacane przez Zakład z urzędu, bez wniosku zainteresowanego. W ocenie Sądu I instancji, skoro zatem o dacie od której ubezpieczony może skutecznie dochodzić odsetek nie decyduje wniosek (żądanie) to należy przyjąć, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponosi odpowiedzialność od daty, w której świadczenie winno być zgodnie z prawem wypłacone, o czym stanowi § 2 ust 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 roku w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń Społecznych. Tym bardziej, że postępowanie dowodowe w wyżej omówionych postępowaniach sądowych nie wykazało żadnej przesłanki, o której nie wiedział Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Wobec powyższego Sąd I instancji przyznał prawo do odsetek od dnia następnego po dniu, w którym winien być wypłacony zasiłek chorobowy w należnej wysokości, tj., po upływie 30 dni od dnia złożenia zaświadczenia o niezdolności do pracy.

Sąd Rejonowy wskazał równocześnie, że oddaleniu podlegało odwołanie w zakresie, w jakim wnioskodawczyni żądała prawa do odsetek ustawowych liczonych od dnia 10 następnego miesiąca, gdyż taki sposób naliczenia dotyczy płatników, w tym pracodawców, a przedmiotowy zasiłek chorobowy obejmuje okres po ustaniu zatrudnienia (uzasadnienie k.47-49 a.s.).

Apelację od przedmiotowego rozstrzygnięcia złożył organ rentowy wskazując, iż zaskarża wyrok Sądu Rejonowego w części - w zakresie odsetek liczonych:

- za okres niezdolności do pracy przypadający za okres od 1 kwietnia 2012r. do 30 kwietnia 2012r., od 5 maja 2012r. do 30 maja 2012r.,

- za okres niezdolności do pracy przypadający za okres od 1 maja 2012r. do 30 maja 2012r., - od dnia 4 czerwca 2012r. do dnia 29 czerwca 2012r.,

- za okres niezdolności do pracy przypadający za okres od 31 maja 2012r. do 29 czerwca 2012r., - od dnia 1 lipca 2012r., zamiast od dnia 30 lipca 2012r.

W tym względzie autor apelacji zarzucił zaskarżonemu rozstrzygnięciu naruszenie art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r.o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2014r., poz. 159), poprzez:

- jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że 30-dniowy termin należy liczyć od dnia złożenia dokumentu potwierdzającego niezdolność do pracy, a nie po upływie 30 dni od ostatniego dnia danego okresu niezdolności do pracy,

- błędne zastosowanie polegające na ustaleniu wnioskodawcy prawa do odsetek liczonych:

- za okres niezdolności do pracy przypadający za okres od 1 kwietnia 2012r. do 30 kwietnia 2012r. – od dnia 5 maja 2012r., zamiast do dnia 30 maja 2012r.,

- za okres niezdolności do pracy przypadający za okres od 1 maja 2012r. do 30 maja 2012r. – od dnia 4 czerwca 2012r., zamiast od dnia 29 czerwca 2012r.;

- za okres niezdolności do pracy przypadający za okres od 31 maja 2012r. do dnia 29 czerwca 2012r. – od dnia 1 lipca 2012r., zamiast od dnia 30 lipca 2012r.

Podsumowując autor apelacji wniósł o zmianę wyroku poprzez ustalenie prawa wnioskodawczyni do odsetek ustawowych z tytułu opóźnienia liczonych:

- za okres niezdolności do pracy przypadający za okres od 1 kwietnia 2012r. do 30 kwietnia 2012r. – od dnia 30 maja 2012r.,

- za okres niezdolności do pracy przypadający za okres od 1 maja 2012r. do 30 maja 2012r. – od dnia 29 czerwca 2012r.;

- za okres niezdolności do pracy przypadający za okres od 31 maja 2012r. do dnia 29 czerwca 2012r. – od dnia 30 lipca 2012r., ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji (apelacja k. 57-58 a.s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Na wstępie należy wskazać, że brak było podstaw do uwzględnienia wniosku pełnomocnika organu rentowego o wydanie orzeczenia kasatoryjnego, to jest uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. W myśl obowiązujących przepisów postępowania cywilnego może to nastąpić jedynie w razie stwierdzenia nieważności postępowania (art. 386 § 2 kpc), bądź w wypadku nie rozpoznania istoty sprawy lub też, gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości (art. 386 § 4 kpc). W niniejszej sprawie żadna ze wskazanych powyżej okoliczności nie miała miejsca.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd odwoławczy w pełni podzielił i przyjął za własne. Sąd Okręgowy aprobuje również ocenę prawną dokonaną przez Sąd Rejonowy. Jak zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 maja 2007 roku (V CSK 37/07, Lex nr 442585), surowsze wymagania odnośnie oceny zgromadzonego materiału i czynienia ustaleń na potrzeby wydania orzeczenia ciążą na Sądzie odwoławczym wówczas, gdy odmiennie ustala on stan faktyczny w sprawie niż to uczynił Sąd I instancji. Inaczej jest natomiast wtedy, gdy orzeczenie wydane na skutek apelacji zmierza do jej oddalenia, a tym samym utrzymuje w mocy ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji. W takim bowiem przypadku, jakkolwiek wyrok Sądu odwoławczego powinien opierać się na jego własnych i samoistnych ustaleniach, za wystarczające można uznać stwierdzenie, że przyjmuje on ustalenia faktyczne i prawne Sądu I instancji, jako własne.

Na wstępie należy stwierdzić, iż w błędzie pozostaje skarżący wskazując na naruszenie przez Sąd Rejonowy przepisu art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2014r., poz. 159 ze zm.). Z przepisu tego wynika jasno, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłaca zasiłki bieżąco po stwierdzeniu uprawnień, nie później jednak niż w ciągu 30 dni od daty złożenia dokumentów niezbędnych do stwierdzenia uprawnień do zasiłków. W sytuacji braku wypłaty zasiłku we wskazanym terminie powstaje obowiązek wypłaty odsetek uprawnionemu, na podstawie art. 64 ust. 2, to jest na zasadach określonych w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych.

Autor apelacji wywodził, iż termin 30-dniowy należy liczyć nie od daty złożenia dokumentu stwierdzającego niezdolność do pracy lecz po upływie 30 dni od ostatniego dnia niezdolności do pracy. Wywodził przy tym, iż organ rentowy ma uprawnienia do skontrolowania zaświadczenia lekarskiego w drodze badania przez lekarza orzecznika oraz że zaświadczenie nabiera cech dokumentu niezbędnego do stwierdzenia uprawnienia po upływie okresu, na jaki została stwierdzona niezdolność do pracy.

Powyższy pogląd jest jednak pozbawiony podstaw prawnych i to pełnomocnik organu rentowego, nie zaś Sąd Rejonowy, dokonuje błędnej wykładni przepisu art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Stwierdzić należy, iż w powyższym przepisie mowa jest o dokumentach niezbędnych do stwierdzenia uprawnień do zasiłku. Chodzi więc tutaj o dokumentację potwierdzającą czasową niezdolność do pracy z powodu choroby, a zatem zaświadczenia lekarskie wystawione przez uprawnionych lekarzy. Zaświadczenia te muszą być sporządzone na odpowiednich drukach, według odpowiedniego wzoru, określonego w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wystawiania zaświadczeń lekarskich, wzoru zaświadczenia lekarskiego i zaświadczenia lekarskiego wydanego w wyniku kontroli lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 65, poz. 741).

Istotnie, organ rentowy ma prawo skontrolowania przedstawianych przez osobę ubezpieczoną dokumentów potwierdzających jej niezdolność do pracy, w sytuacji powzięcia wątpliwości co do treści tych dokumentów. Uprawnienie to wynika z treści przepisu art. 68 ust. 1 cytowanej ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Zgodnie z przepisem art. 59 ust. 2 cytowanej ustawy prawidłowość wystawiania zaświadczeń lekarskich podlega kontroli lekarzy orzeczników Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Zgodnie zaś z przepisem § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu kontroli prawidłowości wykorzystywania zwolnień lekarskich od pracy oraz formalnej kontroli zaświadczeń lekarskich (Dz.U. z 1999r., nr 65, poz. 743), kontrola formalna zaświadczeń lekarskich polega na sprawdzeniu, czy zaświadczenie nie zostało sfałszowane oraz czy zostało wydane zgodnie z przepisami w sprawie zasad i trybu wystawiania zaświadczeń lekarskich. W przypadku wątpliwości w tym zakresie płatnik składek występuje do lekarza leczącego o wyjaśnienie sprawy (w przypadku podejrzenia sfałszowania dokumentu), bądź też występuje o wyjaśnienie sprawy do terenowej jednostki organizacyjnej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (w wypadku podejrzenia, że zaświadczenie lekarskie wydane zostało niezgodnie z przepisami w sprawie zasad i trybu wystawiania zaświadczeń lekarskich) - § 3 i 4 rozporządzenia z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu kontroli prawidłowości wykorzystywania zwolnień lekarskich od pracy (…).

Z przytoczonych wyżej przepisów nie wynika jednak w żaden sposób, aby organ rentowy, do którego zostało dostarczone zaświadczenie lekarskie i wniosek o wypłatę zasiłku chorobowego miał termin 30 dni na skontrolowanie tego zaświadczenia oraz że 30-dniowy termin na wypłatę świadczenia winien być liczony od ostatniego dnia niezdolności do pracy wskazanego na zaświadczeniu lekarskim. Tym samym interpretację treści art. 64 ust. 1 ustawy, dokonaną przez autora apelacji, uznać należy za dowolną.

W sytuacji gdy osoba ubiegająca się o zasiłek złoży stosowne dokumenty potwierdzające jej uprawnienia - to po stronie organu rentowego powstaje obowiązek wypłaty należnego świadczenia nie później niż w ciągu 30 dni od uzyskania zaświadczenia.

W przedmiotowej sprawie, skoro organ rentowy, jak aktualnie wskazuje, powziął wątpliwości co do wskazywanych zwolnień lekarskich za okresy od 1 do 30 kwietnia 2012r., od 1 do 30 maja 2014r. oraz od 31 maja 2012r. do 29 czerwca 2012r., jak już wyżej wskazano, miał uprawnienia do przeprowadzenia ich kontroli. Kontrole takie nie zostały przeprowadzone. Natomiast decyzjami z dnia 26 kwietnia 2012r., 21 maja 2012r. i 5 czerwca 2012r. odmówił B. P. prawa do zasiłku chorobowego wskazując na inną przyczynę odmowy zasiłku – przekroczenie 182 dni okresu zasiłkowego (k. 8, 9, 10 akt ZUS dot. zasiłku chorobowego wnioskodawczyni). Sąd Rejonowy zmienił te decyzje przyznając skarżącej prawo do zasiłku za okres od 1 kwietnia 2012r. do 29 czerwca 2012r. Oparł się wówczas na treści opinii biegłego z zakresu laryngologii, który w opinii potwierdził fakty - podstawy stwierdzania czasowej niezdolności do pracy, które wynikały z treści samych zwolnień lekarskich. Tym samym błędnym jest uznawanie przez organ rentowy, jak w treści decyzji z dnia 8 lipca 2013r., iż dopiero wyrok Sądu Rejonowego z dnia 17 kwietnia 2013r. (sygn., akt VII U 433/12) był podstawą do przyznania jej prawa do zasiłku chorobowego. Podstawa ta istniała bowiem już w czasie dostarczania przez skarżącą zwolnień lekarskich za wyżej wskazywane okresy, bowiem organ rentowy nie przeprowadził kontroli zwolnień lekarskich. Gdyby taka kontrola została przeprowadzona, na przykład gdyby lekarz konsultant Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zażądał od lekarzy wystawiających zaświadczenia udostępnienia dokumentacji leczenia, na której opierali się wystawiając zaświadczenia, bądź też udzielenia informacji i wyjaśnień oraz zlecenia wykonania badań pomocniczych w wyznaczonym terminie - wówczas, postępowanie kontrolne w toku powodowałaby uwolnienie organu rentowego od konieczności zapłaty odsetek. Byłaby bowiem okolicznością usprawiedliwiającą opóźnienie w przyznaniu i wypłacie świadczenia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2006r. I UK 191/05, OSNP 2007/1-2/2/28). Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie wystąpiła, zatem orzeczenie Sądu Rejonowego zarówno co do zasady, jak i dat, od których przyznano prawo do odsetek za opóźnienie w wypłacie jest prawidłowe i nie podlega zmianie. Apelacja zaś jako oczywiście bezzasadna zasługuje na oddalenie.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wskazanych przepisów i art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.