Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie w XI Wydziale Karnym-Odwoławczym

w składzie: Przewodniczący: SSO Elżbieta Daniluk – spr.

Sędziowie: SO Włodzimierz Śpiewla

SO Elżbieta Kowalska

Protokolant: prot. Katarzyna Zabielska

przy udziale Prokuratora Ewy Stelmach

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2013 roku

sprawy M. P. i T. J.

oskarżonych z art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej

z dnia 27 lutego 2013 r. sygn. akt II K 451/11

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonych M. P. i T. J. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Białej Podlaskiej do ponownego rozpoznania.

XI Ka 419/13

UZASADNIENIE

M. P. został oskarżony o to, że: w okresie od 12 maja 2011 roku do 24 stycznia 2012 roku w B. województwa (...) w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru po uprzedzeniu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań mających służyć za dowód w postępowaniu przygotowawczym nr 2 Ds. 889/11/D/ oraz w postępowaniu karnym nr II K 440/11 będąc przesłuchiwany w charakterze świadka w Komendzie Miejskiej Policji w B. oraz przez Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej w w/w sprawie zeznał nieprawdę odnośnie okoliczności dotyczących kierowania w dniu 10 maja 2011 roku samochodem marki Ż. nr rej. (...) twierdząc, iż kierowcą w/w pojazdu w czasie kolizji nie był M. M.,

tj. o przestępstwo z art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

T. J. został oskarżony o to, że: w okresie od 26 maja 2011 roku do 10 stycznia 2012 roku w B., województwa (...) w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru po uprzedzeniu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań mających służyć za dowód w postępowaniu przygotowawczym nr 2 Ds. 889/11/D/ oraz w postępowaniu karnym nr II K 440/11 będąc przesłuchiwany w charakterze świadka w Komendzie Miejskiej Policji w B. oraz przez Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej w w/w sprawie zeznał nieprawdę odnośnie okoliczności dotyczących kierowania w dniu 10 maja 2011 roku przez M. M. samochodem marki Ż. nr rej. (...) twierdząc, iż widział jak na trasie pomiędzy W. a B. kierowcą w/w pojazdu nie był M. M.,

tj. o przestępstwo z art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Wyrokiem z dnia 27 lutego 2013r., Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej uniewinnił oskarżonych od popełnienia zarzuconych im czynów, kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Wyrok niniejszy, na niekorzyść oskarżonych zaskarżył prokurator. Zarzucił mu:

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na wyciągnięciu wadliwych wniosków opartych na nieprawidłowej argumentacji i błędnej ocenie materiału dowodowego w szczególności zeznań świadków: W. K. i J. P., prowadzącej w konsekwencji do stwierdzenia, że M. P. oraz T. J. nie popełnili zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do przeciwnego wniosku;

-

obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, z naruszeniem art. 4 k.p.k., 7 i 92 k.p.k. polegającą na niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności dotyczących czynu zarzucanego oskarżonemu, dowolną a nie swobodną ocenę dowodów co przy nieuwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego uniewinnienia M. P. oraz T. J. od popełnienia zarzucanego im przestępstwa.

Podnosząc powyższy zarzut w oparciu o treść art. 437 § 1 k.p.k. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Białej Podlaskiej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oparta na zarzucie obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych, zasługiwała na uwzględnienie.

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne nie mogą zostać zaakceptowane przez Sąd odwoławczy, jako że zostały poczynione na podstawie niepełnej i mało wnikliwą ocenę zgromadzonego materiału dowodowego z pominięciem tych okoliczności, które przy ich prawidłowym uwzględnieniu mogły doprowadzić Sąd meritii do odmiennych wniosków w przedmiocie winy oskarżonych.

W rozpoznawanej sprawie, Sąd Rejonowy dysponował dwiema wersjami przebiegu zdarzenia, wynikającymi z jednej strony z zeznań W. K., z drugiej zaś z wyjaśnień obu oskarżonych i wspierających je zeznań M. M. – wskazującymi, że kierującym samochodem w chwili kolizji był M. P.. Dokonując weryfikacji tej wersji, odnośnie wskazywanych przez M. P. i M. M. przyczyn, dla których obaj mężczyźni mieli po kolizji opuścić samochód marki Ż. drzwiami od strony siedzenia pasażera, Sąd meritii odwołuje się do zlokalizowanych po lewej stronie tegoż samochodu jego uszkodzeń. Rzecz jednak w tym, iż ani z wyjaśnień M. P., ani z zeznań M. M. nie wynika, by to właśnie uszkodzenia pokolizyjne uniemożliwiły kierującemu otwarcie drzwi przy jego siedzeniu. Obaj bowiem twierdzili, iż przyczyną tego stanu rzeczy było uszkodzenia zamka w tychże drzwiach, które wg M. P. uniemożliwiało otwarcie ich tak od wewnątrz samochodu jak i z zewnątrz. Natomiast odmiennie o uszkodzeniu tym zeznawał M. M. - właściciel i dysponent samochodu. W świetle jego twierdzeń, od zewnątrz otwarcie drzwi kierowcy było możliwe.

Co więcej, już z samych zeznań M. M. wynika, że w trakcie kolizji doszło do kontaktu pomiędzy lusterkami obu samochodów, co zdaje się wykluczać uszkodzenia w obrębie drzwi w stopniu uniemożliwiającym ich otwarcie od wewnątrz. O jakichkolwiek uszkodzeniach w obrębie tych drzwi nie ma też mowy w notatce informacyjnej o zdarzeniu drogowym z dnia 10.05. 2011r /k. 5-6 akt sprawy IIW 324/11/.

Niezależnie od tego, wyjaśnienia M. P. i zeznania M. M., jakkolwiek zgodne co do osoby kierującego samochodem, pozostają w sprzeczności ze sobą co do sposobu, w jaki w/w mężczyźni weszli do samochodu tuż po kolizji.

Otóż M. M. /k.9-10/ twierdził stanowczo, że M. P. wsiadł do pojazdu od strony kierowcy, okoliczność tę odmiennie natomiast zrelacjonował sam M. P. /k.49-50 akt sprawy II K 440/11/.

Jakkolwiek wskazywane sprzeczności w obrębie dowodów uznanych za wiarygodne dotyczą okoliczności drugorzędnych, to wobec konieczności ustalenia faktów kluczowych, ich wyjaśnienie miało znaczenie pierwszorzędne. Bez tego nie sposób zaakceptować poglądu, iż dowody te są wewnętrznie niesprzeczne, logiczne i konsekwentne, bez narażenia się na zarzut obrazy art. 7 kpk.

Nie przekonuje argumentacja, jaką Sąd meritii posłużył się przy ocenie zeznań W. K., który w sposób stanowczy i kategoryczny zeznawał, iż kierującym samochodem był M. M., co świadek miał okazję zaobserwować już w trakcie manewru wyprzedzania samochodu marki Ż. oraz w sposób jednolity wskazywał, który z jadących tymże samochodem wychodził z niego przez drzwi kierowcy, a który przez drzwi pasażera oraz fakt, że bezpośrednio po kolizji tenże samochód odjechał na pewną odległość z jej miejsca, już kierowany przez M. P. i z M. M. jako pasażerem. Uznając jego relację za subiektywnie zniekształconą, Sąd meritii odwołuje się do znacznego wzburzenia emocjonalnego świadka. Zatem wskazać należy, iż wnioskowanie to nie znajduje żadnego oparcia ani w treści dowodów, ani w logice faktów, a i tenże Sąd nie wskazuje żadnych racjonalnych podstaw swojego wnioskowania.

Ubocznie należy wskazać na niezrozumiałe stanowisko Sądu Rejonowego zaprezentowane na k. 7 pisemnych motywów wyroku. Jeśli bowiem tak w sprawie

II K 440/11 i sprawie II W 324/11 zostało ustalone, że kolizja pomiędzy z samochodem marki F. (...) kierowanym przez W. K., a samochodem marki Ż. kierowanym przez M. M. miała miejsce około godz.11.25 i bezpośrednio po niej, czyli również około godz.11.25 M. M. udostępnił swój samochód M. P., który odjechał nim z miejsca kolizji pewien odcinek drogi, to twierdzenie o poczynieniu przez sądy orzekające w/w sprawach skrajnie odmiennych ustaleń faktycznych jest oczywiście chybione, zwłaszcza jeśli zważyć na opis obu czynów przypisanych M. M. prawomocnym wyrokiem wydanym w sprawie II W 324/11 oraz ustalenia znajdujące swoje rozwinięcie w uzasadnieniu wyroku wydanego w sprawie II K 440/11.

Z tych przyczyn, konieczne było uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Formułując wytyczne, poprzestać należy na zaleceniu przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, wyeliminowaniu podniesionych powyżej uchybień oraz oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób zgodny z przepisami kpk – której sposobu Sąd Okręgowy nie wskazuje, akcentując jedynie, iż musi ona być kompleksowa.

O ile uzna to za celowe, Sąd meritii rozważy celowość i zasadność uzupełnienia materiału dowodowego o dowody wskazywane w apelacji.