Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Bogusz - Patyra

Sędziowie: SO Mariusz Jaroszyński (spr.)

SR (del. do SO) Aneta Świdzińska - Kozieł

Protokolant: sekretarz sądowy Małgorzata Lewandowska

przy udziale prokuratora Jolanty Niewęgłowskiej

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2018 r.

sprawy P. S. (1) syna C. i M. z domu B., urodzonego (...) w Ł.

oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rykach

z dnia 23 stycznia 2018 r. sygn. akt II K 44/17

I. zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II. zasądza od oskarżonego P. S. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej H. K. 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

III. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze 180 (sto osiemdziesiąt) złotych opłaty oraz 50 (pięćdziesiąt) złotych zwrotu wydatków.

SSO Ewa Bogusz – Patyra SSO Mariusz Jaroszyński SSR (del. do SO) Aneta Świdzińska - Kozieł

XI Ka 422/18

UZASADNIENIE

P. S. (1) został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 9 lipca 2014 r. w W. woj. (...) usiłował doprowadzić H. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 8935,49 zł poprzez dochodzenie w kolejnym postępowaniu sądowym przed Sądem Rejonowym w Siemianowicach Śląskich I Wydział Cywilny w sprawie IC 1920/14 już egzekwowanej przez niego należności w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rykach za numerem Km 558/14 w związku z wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa I Wydział Cywilny w sprawie I Nc 1563/04 dotyczącym tej samej należności, przy czym zarzucanego czynu nie osiągnął z uwagi na zachowanie pokrzywdzonego, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.;

II.  w dniu 16 listopada 2015 r. w miejscu bliżej nieustalonym usiłował doprowadzić K. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 6789,31 zł poprzez dochodzenie w kolejnym postępowaniu sądowym przed Sądem Rejonowym w Sanoku I Wydział Cywilny w sprawie I C 723/15 już egzekwowanej przez niego należności w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rykach za numerem Km 803/15 w związku z wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli I Wydział Cywilny w sprawie I Nc 2309/09 dotyczącym tej samej należności, przy czym zarzucanego czynu nie osiągnął z uwagi na zachowanie pokrzywdzonego, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Rykach wyrokiem z dnia 23 stycznia 2018 roku w sprawie II K 44/17 oskarżonego P. S. (1):

I.  uznał (przy przyjęciu przepisów ustawy kodeks karny w brzmieniu obowiązującym na datę orzekania) za winnego tego, że w dniu 09 lipca 2014 r. w W. woj. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić H. K. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 8935,49 złotych za pomocą wprowadzenia jej w błąd co do tego, że ma obowiązek zapłaty w/w kwoty, w ten sposób, że złożył przeciwko H. K. do Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskich I Wydział Cywilny pozew o zapłatę kwoty 8935,49 złotych - sygn. akt IC 1920/14 (pozew z dnia 09 lipca 2014 roku, data wpływu pozwu 14 lipca 2014 roku), pomimo tego, że w dniu 09 lipca 2014 roku (wniosek z dnia 09 lipca 2014 roku, data wpływu wniosku 14 lipca 2014 roku) wystąpił do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rykach o egzekucję w/w sumy - sygn. akt Km 588/14 zasądzonej już od H. K. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy M. I Wydział Cywilny w sprawie sygn. akt INc 1563/04 dotyczącym tej samej należności, przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę H. K. tj. popełnienia występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i za ten czyn na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. wymierzył mu karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznał (przy przyjęciu przepisów ustawy kodeks karny w brzmieniu obowiązującym na datę orzekania) za winnego tego, że w dniu 16 listopada 2015 roku w miejscu bliżej nieustalonym działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić K. K. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 6789,31 złotych za pomocą wprowadzenia jej w błąd co do tego, że ma obowiązek zapłaty w/w kwoty, w ten sposób, że złożył przeciwko K. K. do Sądu Rejonowego w Sanoku I Wydział Cywilny pozew o zapłatę kwoty 6789,31 złotych, w tym kwoty należności głównej w wysokości 2301,44 złotych oraz odsetek w kwocie 4487,87 złotych sygn. akt I Nc 1301/15 - IC 723/15 (pozew z dnia 16 listopada 2015 roku, data wpływu pozwu 19 listopada 2015 roku), pomimo tego, że w dniu 08 września 2015 roku (wniosek z dnia 08 września 2015 roku, data wpływu wniosku 14 września 2015 roku) wystąpił do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rykach o egzekucję sumy 2301,44 złotych wraz z ustawowymi odsetkami (do dnia 14 września 2015 roku w wysokości 4 456,08 złotych) - sygn. akt Km 803/15 zasądzonej już od K. K. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli I Wydział Cywilny w sprawie sygn. akt I Nc 2309/09 dotyczącym tej samej należności, przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę K. K. tj. popełnienia występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i za ten czyn na mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. wymierzył mu karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności z pkt I i II połączył i jako karę łączną wymierzył mu karę dziewięciu miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił wobec oskarżonego na roczny okres próby;

V.  na mocy art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązał oskarżonego do przeproszenia na piśmie pokrzywdzonej H. K. za czyn przypisany mu w punkcie pierwszym w terminie miesiąca od uprawomocnienia się wyroku;

VI.  na mocy art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązał oskarżonego do przeproszenia na piśmie pokrzywdzonej K. K. za czyn przypisany mu w punkcie drugim w terminie miesiąca od uprawomocnienia się wyroku;

VII.  na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, z których poniesione wydatki przejął na Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku złożył oskarżony, który zarzucił obrazę przepisów postepowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1)  art. 2 § 1 pkt 1, art. 4, art. 7, art. 410 § 2 k.p.k. wyrażającą się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy z pominięciem wyjaśnień oskarżonego P. S. (1), z tego powodu, iż różnią się od zeznań pokrzywdzonych – H. K. i K. K. w zakresie mającym wpływ na przyjętą kwalifikację zarzuconych oskarżonemu czynów,

2)  art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie istniejących wątpliwości co do okoliczności czynów zarzuconych oskarżonemu P. S. (1) jako usiłowanie oszustwa na jego korzyść, co miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

Zarzucił nadto obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 480 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię i zakwalifikowanie czynu oskarżonego P. S. (1) jako usiłowanie oszustwa, podczas gdy z wyjaśnień oskarżonego oraz wskazywanych przez niego okoliczności wynikało, że działał on pod wpływem błędu i to winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim.

Podnosząc powyższe zarzuty, wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że działał on
w warunkach określonych w art. 28 § 1 k.k. i uniewinnienie lub umorzenie w tym zakresie postępowania, ewentualnie o:

2)  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozstrzygnięcia Sądowi Rejonowemu w Rykach.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez oskarżonego P. S. (1) jako oczywiście bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie. Całkowicie wybiórczo przytoczone w niej argumenty dla poparcia prezentowanego stanowiska, mające uzasadniać obrazę przepisów postępowania, a w konsekwencji również i wadliwość poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń stanu faktycznego, były całkowicie chybione i stąd nie mogły się ostać w świetle zebranych w sprawie dowodów.

Tytułem wprowadzenia podnieść należy, że Sąd Rejonowy przeprowadził
w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny
i wyczerpujący, zgromadzone w sprawie dowody poddał wnikliwej i rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego P. S. (1) w zakresie przypisanych mu przestępstw, jak i subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy ustawy karnej, a także rodzaju i wymiaru orzeczonej wobec niego kary. Bez wątpienia wnioski ocenne Sądu I instancji wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 k.p.k.), zgodnie z dyrektywami prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) i bezstronności (art. 4 k.p.k.), a tym samym nie wykraczają one poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 k.p.k. Przedmiotem rozważań były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale również wszelkie dowody im przeciwne, a wszystkie one zostały ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wyprowadzone zatem na tej podstawie stanowisko Sądu Rejonowego korzysta z ochrony przewidzianej w art. 7 k.p.k. , a ponieważ jednocześnie nie zostało ono w żaden rzeczowy i przekonywujący sposób podważone przez apelującego, przeto w całej rozciągłości zasługuje na aprobatę Sądu odwoławczego.

Istota apelacji P. S. (1) sprowadza się do wyprowadzenia tezy, że Sąd Rejonowy ignorując nakazy uwzględnienia wszystkich okoliczności występujących w sprawie, a więc także tych, które przemawiają na korzyść oskarżonego oraz tłumaczenia nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, dokonał dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonych dowodów, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przypisania wyżej wymienionemu odpowiedzialności za zarzucane mu przestępstwa, których ten w rzeczywistości się nie dopuścił. Takiego stanowiska nie sposób podzielić.

Ustosunkowując się w pierwszej kolejności do zawartych w apelacji (także wynikających z jej części motywacyjnej) zarzutów natury procesowej, należy przede wszystkim uznać za całkowicie chybiony zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. , gdyż dla oceny, czy nie została naruszona zasada in dubio pro reo, nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości, które zgłasza strona, a jedynie to, czy orzekający w sprawie Sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i czy wobec braku możliwości ich usunięcia, rozstrzygnął je na niekorzyść danego oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku, gdy pewne ustalenia faktyczne, zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, czy też na przykład dania wiary lub odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego, czy też zeznaniom tego lub innego świadka, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen, wynikającej z treści art. 7 k.p.k. , lub też ewentualnie przekroczenia przez sąd tych granic i wkroczenia w sferę dowolności ocen (vide: wyrok SN z dn. 14.05.1999 r., IV KKN 714/98, Prok. i Pr. 2000/4/8, wyrok SN z dn. 11.10.2002 r., V KKN 251/01, Prok. i Pr. 2003/11/5).

W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy nie powziął żadnych wątpliwości, co do zawinienia oskarżonego P. S. (1) w zakresie przypisanych mu czynów.

Stwierdzenie istnienia nie dających się usunąć wątpliwości w oparciu
o subiektywne oceny i przekonania nie stwarza stanu, o jakim mowa w art. 5 § 2 k.p.k., gdyż stan taki jest kategorią obiektywną w tym znaczeniu, że zależy od rezultatów analizy przeprowadzonej zgodnie z zasadami logiki, praw nauki
i doświadczenia życiowego.

Skarżący, w swoich wywodach powołuje się na fakt, iż skierowanie dwóch pozwów o zapłatę co do tej samej należności, odnośnie dwóch osób pokrzywdzonych, w sytuacji, kiedy te same należności były już egzekwowane i to na wniosek oskarżonego, było zwyczajną pomyłką. Trafnie jednak sąd I instancji nie dał wiary tym depozycjom oskarżonego. Trudno jest uznać, że jako osoba, która zawodowo zajmuje się egzekwowaniem należności, dokładając jednocześnie profesjonalizmu
i należytej staranności mogła nie zauważyć, że należności o zapłatę których zwrócił się z pozwem do sądów (na dodatek niewłaściwych miejscowo) są właśnie egzekwowane. Zaznaczyć należy, iż jeden z tych pozwów jest oznaczony dokładnie taką sama datą (9 lipca 2014 roku), co wniosek do komornika o egzekucję tej samej należności. Drugi został skierowany dwa miesiące po wystąpieniu do komornika
o wszczęcie egzekucji.

Zasady doświadczenia życiowego oraz wskazania wiedzy i logicznego rozumowania nie mogły doprowadzić Sądu orzekającego do przekonania
o wiarygodności wyjaśnień oskarżonego P. S. (1), którzy próbował przekonać, że zaistniały stan rzeczy powstał w wyniku jego roztargnienia oraz ilości przeprowadzanych spraw i egzekucji, a tym samym o braku umyślności
w jego zachowaniu.

Niesłusznie apelujący podnosi zatem, że uwzględniona przez Sąd wersja była bezpodstawna, a przede wszystkim nie uwzględniała zasady wypływającej
z treści art. 5 § 2 k.p.k.

Odpierając zarzut dotyczący naruszenia dyrektywy art. 7 k.p.k. , generalnie wypada przypomnieć, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów
i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. , jeżeli tylko: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco
i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Tymczasem oskarżony P. S. (1) nie wykazał w skardze apelacyjnej, aby którykolwiek z powyższych warunków nie został dotrzymany, a zatem także i zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie mógł w realiach niniejszej sprawy się ostać, a w konsekwencji, co postulował skarżący, skutkować uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia przypisanych mu czynów. Trzeba zatem wskazać, iż to, że w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy ocenił poszczególne dowody pod kątem ich wiarygodności nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego skarżący, wcale jeszcze nie oznacza, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguł wyrażonych w cytowanym przepisie.

W konsekwencji, wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy nie uchybił również dyrektywie postępowania wyrażonej w art. 410 k.p.k. Podkreślić należy, że wbrew wywodom apelującego Sąd I instancji rzetelnie przedstawił dowody zebrane w toku przewodu sądowego i w swych rozważaniach nie pominął jakichkolwiek dowodów istotnych dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto w obszernym uzasadnieniu swego stanowiska precyzyjnie i wręcz drobiazgowo wskazał, jakie fakty uznał za ustalone, na czym opierał poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a następnie wyprowadził z dokonanych ustaleń prawidłowe wnioski w zakresie winy oskarżonego w popełnieniu przypisanych mu czynów.

Zachodzi także konieczność zaakcentowania, że przepisy kodeksu postępowania karnego nie zawierają żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów, jak również nie wprowadzają różnic co do wartości poszczególnych dowodów, tak więc Sąd realizując ustawowy postulat poczynienia ustaleń faktycznych, odpowiadających prawdzie, ma prawo uznać za wiarygodne zeznania świadków lub wyjaśnienia oskarżonego co do niektórych przedstawionych przez nich okoliczności i nie dać wiary co do innych okoliczności – pod warunkiem, że stanowisko Sądu w kwestii oceny zeznań bądź wyjaśnień zostanie należycie uzasadnione. Ustalenia faktyczne nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą one także zostać wyprowadzone z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli owa sytuacja jest tego rodzaju, że stanowi oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dane okoliczności faktycznie wystąpiły.

Nie do końca zrozumiałym dla Sądu odwoławczego jest ten fragment apelacji, w którym jej autor formułuje zarzut oparty na podstawie odwoławczej określonej w art. 438 pkt 1 k.p.k., tj. obrazy prawa materialnego w postaci art. 480 § 1 k.k., (którego zresztą brak w Kodeksie karnym). Z kontekstu zapisu i części motywacyjnej apelacji wnioskować należy, iż apelujący zarzuca Sądowi, iż nie wziął pod uwagę faktu, iż oskarżony działał pod wpływam błędu co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego, tj. obraził art. 28 § 1 k.k.

W ocenie Sądu odwoławczego nie sposób jednak skutecznie bronić tezy, iż oskarżony działał pod wpływem błędu co do okoliczności stanowiących znamię czynu zabronionego, a mianowicie faktu, że z uwagi na wielość prowadzonych spraw, omyłkowo wysłał pozwy do sądów (które wycofał po skutecznym ich zakwestionowaniu przez pokrzywdzonych), co miałoby skutkować koniecznością uniewinnienia go od przypisanego mu czynu. W analizowanym przypadku okoliczności sprawy wskazywały jednoznacznie na to, że oskarżony doskonale wiedział, iż pozwy o zapłatę kierowane przeciwko H. K. jak też przeciwko K. K. dotyczą należności, co do których zapadły już prawomocne wyroki – o powyższym świadczy przede wszystkim zestawienie dat poszczególnych pism kierowanych tak do sądu i jednocześnie do komornika w sprawie tych samych należności, jak również odległość sądów (niezgodnie z właściwością miejscową), do których te pozwy zostały skierowane. Dodatkowo w takim wnioskowaniu utwierdza wcześniejsza dokumentacja wytworzona przez oskarżonego dotycząca dochodzenia należności będących przedmiotem zarzutów. Inkryminowane zatem oskarżonemu zachowania ewidentnie miały – wbrew twierdzeniom apelującego – wprowadzić w błąd pokrzywdzone, a tym samym utrudnić im dochodzenie swoich praw i w efekcie doprowadzić je do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. W ocenie Sądu odwoławczego oskarżony postępował w sposób przemyślany i nie może tu być mowy o jakimkolwiek działaniu pod wpływem błędu.

Reasumując wskazać należy, iż Sąd a quo prawidłowo wywiódł, że zachowania P. S. (2) niewątpliwie wyczerpały znamiona przepisu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. zaś wywiedzione w tym zakresie wnioski zasługują na pełną aprobatę Sądu Okręgowego.

W zakresie rozstrzygnięcia o karze Sąd Okręgowy również nie znalazł najmniejszych podstaw do zakwestionowania orzeczenia sądu I instancji, rozstrzygnięcie to było ze wszech miar trafne.

Orzeczone jednostkowe kary pozbawienia wolności, jak i kara łączna dziewięciu miesięcy pozbawienia wolności, w należyty sposób realizuje dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k. Sąd Rejonowy uwzględnił przy tym zarówno okoliczności obciążające jak też łagodzące, uznał przy tym, iż istnieją podstawy do zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary ze względu na niekaralność oskarżonego w dacie orzekania.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Orzeczenie o zwrocie od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej H. K. kwoty 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym znajduje swoje prawne uzasadnienie w treści art. 636 § 1 k.p.k . w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k .

Rozstrzygnięcie w zakresie kosztów sądowych za instancję odwoławczą uzasadnia przepis art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami).

Ewa Bogusz – Patyra Mariusz Jaroszyński Aneta Świdzińska – Kozieł