Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSO Katarzyna Żmigrodzka

Sędziowie SO Arkadiusz Śmiech (spr.)

SO Włodzimierz Śpiewla

Protokolant Małgorzata Dubiel

przy udziale Prokuratora Ireneusza Kuny

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2014 roku

sprawy T. G.

oskarżonego z art. 244 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej

z dnia 29 kwietnia 2014 roku sygn. akt II K 865/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  orzeczoną karę pozbawienia wolności łagodzi do 4 (czterech) miesięcy;

2.  uchyla rozstrzygnięcie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności;

3.  przyjmuje, iż zwolnienie od opłaty dotyczy obu instancji;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków w postępowaniu odwoławczym.

XI Ka 683/14

UZASADNIENIE

T. G. oskarżony został o to, że w dniu 12 października 2013 roku o godz. 8.10 na ul. (...) w B., woj. (...), nie stosując się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej z dnia 27 października 2009 roku sygn. akt II K 217/09 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, który to wyrok uprawomocnił się w dniu 5 stycznia 2010 roku, kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...), tj. o czyn z art. 244 k.k.

Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2014 roku oskarżonego T. G. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, który wyczerpuje dyspozycję art. 244 k.k. i za to:

- na podstawie art. 244 k.k. skazał na karę 10 /dziesięciu/ miesięcy pozbawienia wolności;

- na zasadzie art. 69 § 1 k.k., art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 /dwóch/ lat próby;

- zwolnił oskarżonego od opłaty, a nadto zwrotu wydatków, którymi obciążył Skarb Państwa.

Od wyroku tego apelację złożył prokurator. Zaskarżając wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i rozstrzygnięcia o kosztach na niekorzyść oskarżonego zarzucił mu:

1.  rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu T. G. wyrażająca się w orzeczeniu kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na minimalny przewidziany prawem okres próby w rozmiarze 2 lat, podczas gdy ustalone okoliczności przedmiotowe przestępstwa, a w szczególności uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego przemawiają za stwierdzeniem, iż tylko znacznie dłuższy okres próby oraz wymierzenie kary grzywny obok warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności będzie współmierne do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu, a nadto będzie w stanie spełnić cele zapobiegawcze, jak i wychowawcze wobec oskarżonego;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu, iż właściwości i warunki osobiste a w szczególności sytuacja majątkowa oskarżonego przemawiają za zwolnieniem oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych podczas gdy prawidłowe ustalenia w zakresie sytuacji rodzinnej i majątkowej T. G. wskazują, iż uiszczenie ich nie byłoby dla niego i jego rodziny zbyt uciążliwe.

Podnosząc powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby w rozmiarze lat 4, kary grzywny w wymiarze 60 (sześćdziesiąt) stawek dziennych w wysokości 10 (dziesięciu) złotych każda oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym opłaty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje;

apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie w zakresie pierwszego z postawionych zarzutów. Ma rację skarżący podnosząc, że orzeczona w zaskarżonym wyroku kara razi swoją łagodnością. Z niewspółmiernością kary mamy do czynienia wtedy, kiedy orzeczona w zaskarżonym wyroku kara, odbiega w sposób zdecydowany od tej, jaką należałoby wymierzyć w postępowaniu odwoławczym w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw sędziowskiego wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. Rażąca niewspółmierność kary, w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. wyrażać się może a aspekcie zbyt surowego lub łagodnego wymiaru prawidłowego rodzaju kary, bądź orzeczenia niewłaściwego rodzaju kary. Z tym drugim przypadkiem mamy do czynienia właśnie w omawianym przypadku. Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu za przypisany mu czyn karę pozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania. Pozytywną prognozę kryminologiczną co do osoby sprawcy Sąd orzekający wysnuł z dwóch przesłanek, a mianowicie, że pomimo wielokrotnej karalności, nie był on dotychczas karany za taki sam czyn oraz stąd, że o taką karę wnioskował oskarżyciel. Tymczasem przesłanki zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary określa art. 69 § 1 i 2 k.k. Zgodnie z brzmieniem tych przepisów nie może być mowy o spełnieniu przewidzianych tam wymogów w odniesieniu do osoby T. G.. Uprzednia 16-krotna karalność oskarżonego wyklucza przyjęcie, że zawieszenie wykonania kary będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobiegnie jego powrotowi do przestępstwa. T. G. jest osobą wysoce zdemoralizowaną, lekceważącą zasady porządku prawnego, popełniającą notorycznie przestępstwa przeciwko różnym dobrom prawem chronionym od przeszło dwudziestu lat. W takiej sytuacji tylko orzeczenie kary bezwzględnego pozbawienia wolności będzie w stanie osiągnąć cele zapobiegawcze i wychowawcze kary w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Tylko dolegliwość w postaci pobytu w zakładzie karnym, na właściwie określony czas, uzmysłowi oskarżonemu nieopłacalność popełniania czynów zabronionych przez prawo, tym samym potrzebę przestrzegania zasad porządku prawnego poprzez nieuchronność właściwie określonej represyjności kary.

Stąd Sąd odwoławczy, nie będąc związany wnioskiem apelacji (tak samo jak Sąd pierwszej instancji nie był związany żądaniem prokuratora zawartym we wnioskach końcowych), zmienił zaskarżony wyrok i wymierzył oskarżonemu za przypisany mu czyn karę 4 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności. Tak ukształtowana dolegliwość wyroku właściwie uwzględnia wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary przewidziane w art. 53 k.k., w tym nie przekracza stopnia winy oskarżonego i jest pochodną stopnia szkodliwości społecznej czynu.

Zmiana rodzaju kary na pozbawienie wolności bez warunkowego zawieszenia wykonania, przy braku majątku oskarżonego i tym, że ma on na utrzymaniu sześcioro dzieci, spowodowała niezasadność drugiego zarzutu apelacji.

Mając na uwadze zaprezentowaną motywację, nie dostrzegając uchybień z art. art. 439 i 440 k.p.k., które należałoby uwzględnić z urzędu, Sąd odwoławczy na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych za drugą instancję uzasadniają przepisy art. 10 w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych oraz art. 627 k.p.k. w zw. z art.635 k.p.k.