Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

XI Ka 690/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z 23.06. 2021 r. w sprawie IX K 987/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ prokurator

☐ pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny: pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości czyny I-III (obrońca)

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary czyn IV (obrońca i prokurator)

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

R. J. (1)

1.  Ma amputowaną część lewej ręki i palce u stopy.

2.  Pozostaje pod kontrolą lekarza neurologa.

3.  Cierpi na zwyrodnienie kręgosłupa, korzysta z fizjoterapii.

4.  Został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, pobiera z tego tytułu rentę.

zaświadczenie lekarskie

j/w

j/w

dokumenty ZUS, MZ ds. ON w Lublinie

1342

1342 1344 1346

1342 1345

1347

1348

1349 1350

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja prokuratora.

1.  Rażąca niewspółmierność kary orzeczonej w punkcie IV, kara zbyt łagodna.

2.  Obraza prawa materialnego, inna niż w zakresie kwalifikacji prawnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Apelacja obrońcy.

1.  Obraza prawa materialnego tj. art. 1§2 , 53§3, 164§1 kk.

2.  Obraza prawa procesowego mająca istotny wpływ na treść wyroku tj. art. 4 i 7 kpk poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego.

3.  Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżony zmusił B. L. do zwrotu wierzytelności oraz że wypełnił znamiona art. 171§1 kk.

4.  Rażąca niewspółmierność kar jednostkowych oraz kary łącznej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora.

Ad 1

Faktem pozostaje duża ilość broni i amunicji znaleziona podczas przeszukań w miejscach zamieszkiwanych przez oskarżonego. Argumentacja jednakże środka odwoławczego, sugerująca w dowolny sposób cel gromadzenia tych przedmiotów, jest chybiona. Skarżący traci z pola widzenia, że kara została orzeczona jako bezwzględna dla osoby dotychczas niekaranej, powyżej dolnej granicy. Odwołanie się do innych skazań w innych sprawach za posiadanie kilku sztuk broni czy amunicji, bez głębszej analizy, nie może być skuteczne. Doświadczeniu życiowemu prokuratora przeciwstawić wypada doświadczenie życiowe sędziego orzekającego w sprawach karnych, które prowadzi do konstatacji, że nie ma prostego miernika dla wyważenia kary sprawiedliwej. Niewątpliwie R. J. (1) jest pasjonatem chemii (wykształcenie w tym kierunku, urządzenia przechowywane u B. L.), w tym materiałów wybuchowych, bo przecież właśnie w 2007 r. stracił rękę w wyniku wybuchu w mieszkaniu (k. 1344). Uwzględnić trzeba, że większość przedmiotów przypisanych z art. 263§2 kk przechowywał nie w gęsto zaludnionym bloku dużego miasta, tylko na posesjach działkowych, poza ewentualnym zasięgiem osób trzecich. Odpowiedzialność ponosi tylko za posiadanie.

W ocenie Sądu odwoławczego wymierzona kara należycie uwzględnia dyrektywy art. 53 kk.

Ad 2

Zarzut nr 2 apelacji nie podlegałby uwzględnieniu z uwagi na wyłączenie podstawy odwoławczej w art. 438 pkt 1a po przecinku. Zmiana orzeczenia dokonana w punkcie I.1 wyroku odwoławczego pociągnęła samoistnie określenie prawidłowej podstawy wymiaru kary.

Apelacja obrońcy.

Ad 1

Spośród zarzutów wymierzonych przeciwko materialnym podstawom na uwzględnienie zasługiwał ten odnoszący się do art. 164§1 kk, aczkolwiek należało go osadzić raczej w art. 438 pkt 3 kpk, skoro autor kwestionuje ustalenia faktyczne w zakresie sprowadzenia bezpośredniego niebezpieczeństwa zagrożenia dla życia wielu osób lub mienia wielkich rozmiarów.

Brak badania owego zagrożenia zarówno przez prokuratora jak i Sąd I instancji (w sytuacji, kiedy istniało przekonanie, że ten przepis można zastosować) należy zakwalifikować w kategorii rażącego uchybienia powinnościom organu procesowego. Wszak zasięg zdarzeń wymienionych w art. 163§1 kk należy do znamion również art. 164§1 kk i jest składnikiem wymiernym: mienie w wielkich rozmiarach odpowiada definicjom z art. 115§6 i 7a, zaś co do pojęcia „wielu osób” istnieje bogaty dorobek orzeczniczy. Z zadziwieniem słuchał Sąd Okręgowy stanowiska prokuratora w mowie końcowej, kiedy to wyraził pogląd, iż ocenę omawianego znamienia opiera tylko na wiedzy z urzędu. W toku całego postępowania karnego nie pojawiła się opinia biegłego odpowiedniej specjalności, który oceniłby, jaką siłę rażenia miałyby materiały znajdujące się w bloku przy ul. (...) w L. w razie ich wybuchu, czy byłyby zdolne wzruszyć konstrukcję budowli, w jakim zasięgu, jakiego rzędu straty materialne mogłoby to wywołać. Nie ustalono, ile znajdowałoby się osób w strefie zagrożenia. Ani zarzut, ani powielający go wyrok nie precyzował, o którą postać zdarzenia wymienioną w art. 163§1 kk chodzi i której części alternatywnego zagrożenia dotyczy (czy może obu). Z drugiej strony w aktach zalega opinia biegłego z zakresu badań materiałów i urządzeń wybuchowych (k. 918-925), która zawiera konkluzje obalające możność postawienia zarzutu z art. 164§1 kk. W zarzucie III znalazły się tylko materiały wybuchowe i łatwopalne (poza przyrządem czyli granatem), a które ujmuje protokół oględzin na k. 27-29, 30-36 i wykaz na k. 37). Te przedmioty badał biegły i stwierdził, że przechowywanie miotających materiałów wybuchowych (a stanowił je proch strzelniczy w postaci pasków i cienkich walców) nie stwarza zagrożenia wybuchowego. Nawet w razie zapalenia się ich, dowodowy materiał mógłby spowodować lekkie oparzenia lub zapalenia materiałów palnych znajdujących się w pobliżu miejsca spalania. Niestety, w żaden sposób te ustalenia nie przeszkodziły prokuratorowi prowadzącemu postępowanie przygotowawcze w stworzeniu własnej wizji popełnienia przestępstwa z art. 164§1 kk.

Jak najbardziej zasadnie obrońca oskarżonego w apelacji wyeksponował kolejny element prowadzący do uniewinnienia R. J. za czyn zarzucony w punkcie III (byłby on sam w sobie wystarczający). Sąd I instancji w sposób bezrefleksyjny przywołał tezy co do rozumienia omawianego przepisu i nie przeprowadził żadnej analizy na gruncie pozyskanych dowodów. Istota występku z art. 164 kk polega na sprowadzeniu bezpośredniego niebezpieczeństwa określonego zdarzenia, a uzasadnienie wniesionego środka odwoławczego zawiera celne uwagi w omawianej materii, które Sąd Okręgowy akceptuje. Dla przybliżenia można podać jako przykład rozpalenie ogniska bez dalszej kontroli nad ogniem w pobliżu składu materiałów łatwopalnych. Samo jednak składowanie tego rodzaju materiałów nie będzie przecież stanowiło o realizacji znamion art. 164 kk. Podsumowaniem jest teza z uzasadnienia do wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 13 marca 2018 r. II AKa 21/18, LEX nr 2501279:

„Znamię bezpośredniości, o którym mowa w art. 164 k.k., interpretuje się przyjmując, że chodzi o niebezpieczeństwo, które grozi wprost, bez konieczności włączenia się dalszego impulsu ze strony sprawcy. O niebezpieczeństwie tego rodzaju mówi się wówczas, gdy sprawca doprowadził do takiej sytuacji, w której zagrożenie może się ziścić bez potrzeby jakichkolwiek dodatkowych działań z jego strony, dynamizujących zastany układ w wyższym stopniu, gdy może ono się samoczynnie przekształcić się w zdarzenie określone w art. 163 § 1 k.k.”

Odnośnie do obrazy art. 1§2 i 53§3 kk, aktualna pozostaje uwaga powyżej, iż właściwa podstawa odwoławcza to art. 438 pkt 3 kpk. Oba zarzuty co do czynu z punktu I wyroku (pkt 1 i 2 apelacji) są natury ocennej. Jeśli ustawa stwarza możliwość zastosowania określonego przepisu prawa materialnego, to przez niezastosowanie tego przepisu sąd nie dopuszcza się "obrazy" prawa materialnego. Natomiast w takim przypadku mogą występować warunki do postawienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku oraz rażącej niewspółmierności kary.

Jak wynika z uzasadnienia, Sąd Rejonowy w ogóle nie wziął faktu zawarcia ugody pod uwagę oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu I, a następnie wymierzając karę. A przecież czyn ten w kwalifikacji przyjętej w rozstrzygnięciu końcowym pozostaje występkiem przeciwko wolności człowieka, kiedy właśnie stanowisko pokrzywdzonego winno mieć bardzo duże znaczenie. Dodatkowo sprawa dotyczy członków najbliższej rodziny. Z drugiej strony demonstrowanie niebezpiecznego przyrządu i złożona deklaracja w obecności babci każe traktować tę groźbę jako cechującą się większym stopniem społecznej szkodliwości niż znikomym. Ważąc zatem wszelkie okoliczności, Sąd Okręgowy za najbardziej sprawiedliwe uznał zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary z powodu pojednania się pokrzywdzonego i sprawcy. Kara grzywny na odpowiednio wysokim poziomie, wymierzona osobie dotychczas niekaranej, stanowi dostateczną dolegliwość.

Ad 2

Zarzuty z punktu 3 i 4, czyn I.

Stanowisko obrońcy, iżby oskarżony tempore criminis wskazywał wyłącznie na popełnienie w przyszłości samobójstwa, jest chybione. Sytuacja, kiedy zdenerwowany zniszczeniem urządzeń chemicznych wnuk staje w pobliżu babci, wyciąga z kieszeni granat i mówi, że zabije (k. 15), jednoznacznie każe ją ocenić jako obiektywną groźbę nie tylko samobójstwa, ale i wciągnięcia w strefę rażenia po wybuchu granatu także pokrzywdzonej. Mimo, że B. L. próbowała ominąć procedury karne, to fakt zgłoszenia zdarzenia na policję świadczy, że potraktowała je poważnie i dostrzegała zagrożenie. Rozbieżność pomiędzy wyjaśnieniami oskarżonego a zeznaniami pokrzywdzonej co do wypowiadanych przez R. J. słów, polega na ty, że pokrzywdzona mówiła o zapowiedzi detonacji granatu w mieszkania, natomiast oskarżony, że uczyni to w innym miejscu. Sąd Rejonowy nie pochylił się nad tą okolicznością, uzasadnienie pobieżnie analizuje dowody osobowe. Ponieważ jednak uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej ze śledztwa i brak podstaw do zakwestionowania tej oceny (zarzut środka odwoławczego jest czysto polemiczny), te depozycje pozostają podstawą ustaleń faktycznych. Domaganie się przez R. J. (1) pieniędzy za wyrzucone urządzenia w ustalonych okolicznościach przemawia za prawidłowością przyjętej przez Sąd meriti kwalifikacją prawną.

Zarzuty z punktu 1,2, 3 czyn II.

Bezprzedmiotowe pozostawało eksponowanie niezbadania ewentualnego zasięgu wybuchu granatu, albowiem skutek ujęty w końcowej części art. 171§1 kk nie należy do znamion posiadania przyrządu wybuchowego. Ponownie Sąd powielił błąd aktu oskarżenia i nie odczytał uważnie treści przepisu. Ustawodawca na początku wymienił przedmioty, które ze swej natury niosą określone niebezpieczeństwo, natomiast nie określił wprost innych przedmiotów lub substancji, które mogą sprowadzić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób albo mienia w wielkich rozmiarach. Dla penalizacji posiadania takich substancji niezbędnym byłoby uzyskanie odpowiedniej opinii specjalistycznej. W przedmiotowej sprawie jednak posiadanie przez R. J. bez wymaganego zezwolenia granatu – przyrządu wybuchowego, jest wystarczające dla kwalifikacji z art. 171§1 kk. Sąd odwoławczy odsyła do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego przy wyroku z dnia 13 marca 2006 r. WA 7/0 : „Znamię "sprowadzenia niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia wielu osób albo mienia w wielkich rozmiarach" określone w art. 171 § 1 k.k. nie dotyczy substancji lub przyrządów wybuchowych, materiału wybuchowego, materiału radioaktywnego, urządzenia emitującego promienie jonizujące, a odnoszone jest do "innych przedmiotów lub substancji".

Ad 3.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest pochodną obrazy art. 7 kpk. W uwagach poczynionych wyżej Sąd Okręgowy odniósł się do kwestii istotnych w tej materii.

Ad 4.

Wobec uniewinnienia od jednego z czynów oraz wymierzenia kary grzywny za przestępstwo z art. 191§2 kk, aktualny pozostaje zarzut rażącej niewspółmierności kar orzeczonych w punktach II i IV wyroku oraz kary łącznej. Oczywiście kara łączna pozbawiona połowy kar składowych musiała zostać inaczej ukształtowana. W istocie argumentacja środka odwoławczego w tym zakresie eksponuje wymiar kary łącznej i ją dostrzega jako rażąco surową. Jeśli chodzi o karę wymierzoną w punkcie II wyroku, to jej wymiar obniżono o 3 miesiące. Po eliminacji części opisu, który dotyczył zagrożenia dla życia lub zdrowia wielu osób albo mienia w wielkich rozmiarach, a która to część miała dla Sądu I instancji znaczenie przy wymiarze kary (choć nie zostało to w sposób wyraźny wyartykułowane), za karę adekwatną do okoliczności posiadania granatu przez oskarżonego w dniu 22.06.2020 r. uznano 6 miesięcy pozbawienia wolności. Co do kary z punktu IV, to duża ilość broni, jej istotnych części i amunicji, przechowywanie w kilku miejscach, przemawiało za utrzymaniem kary na poziomie orzeczonym zaskarżonym wyrokiem. W rezultacie orzeczenie kary łącznej na poziomie oczekiwanym przez obrońcę zwalnia Sąd odwoławczy od szerszych wywodów.

Wniosek

Prokuratora

1.  o zmianę wyroku i orzeczenie kary 2 lat pozbawienia wolności za czyn IV i kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności.

2.  o zmianę wyroku poprzez określenie właściwej podstawy kary w punkcie I.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

1.  Niezasadność zarzutu pociągnęła za sobą uznanie wniosku za niezasadny. Powyżej przedstawiono wszelkie uwagi co do oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów i ukształtowania wymiaru kary.

2.  Taka zmiana nie jest dopuszczalna w świetle art. 438 pkt 1a kpk.

Wniosek

Obrońcy

1.  o uchylenie wyroku i umorzenie postępowania za czyn I na podstawie art. 17§1 pkt 3 kpk,

2.  o zmianę i uniewinnienie od czynów z punktów II i III,

3.  o zmianę kary za czyn IV do 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

1.  Fakt, że oskarżony w celu zmuszenia do zwrotu wierzytelności zastosował tak niebezpieczny sposób, użył jako elementu groźby detonacji przedmiotu wybuchowego, wobec członka najbliższej rodziny, nie pozwalał na uznanie stopnia społecznej szkodliwości jako znikomego.

2.  Wniosek o uniewinnienie za czyn III był zasadny, wyżej przedstawiono pełną argumentację. Uniewinnienie w zakresie czynu II nie mogło nastąpić, albowiem nie nastąpiła dekompletacja znamion ustawowych.

3.  Duża ilość przedmiotów różnego rodzaju, których posiadanie jest zabronione bez wymaganego zezwolenia, nie pozwalała wymierzyć kary w najniższej granicy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Brak

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

1.  Zaliczenie okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary łącznej (co do zasady).

2.  Zwolnienie od kosztów sądowych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia prawidłowe.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

1.  Wymiar kary za czyn I.

2.  Opis i wymiar kary za czyn II.

3.  Przypisanie winy i wymiar kary za czyn III.

Zwięźle o powodach zmiany

Zostały przedstawione wyżej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I.1.

Uchylenie kary łącznej wynikało z konieczności zmian kar jednostkowych.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I.4

I.7

III.

W części uniewinniającej wydatki postępowania ponosi Skarb Państwa zgodnie z art. 632 pkt 2 kpk.

Sąd odwoławczy nie uznał za stosowne zwolnienia od opłaty. Ponieważ kara łączna została zmieniona, zgodnie z art. 10 ust.2 ustawy z 23.06.1973 r. opłatach w sprawach karnych, wymierzono jedną opłatę za obie instancje.

Wydatkami postępowania odwoławczego obciążono oskarżonego zgodnie z art. 636§2 kpk.

7.  PODPIS

Dorota Dobrzańska Ewa Bogusz-Patyra Marta Śmiech

Formularz UK 2

Sygnatura akt

XI Ka 690/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

3.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z 23.06. 2021 r. w sprawie IX K 987/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ prokurator

☐ pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny: pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości czyny I-III (obrońca)

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary czyn IV (obrońca i prokurator)

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

4.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

R. J. (1)

5.  Ma amputowaną część lewej ręki i palce u stopy.

6.  Pozostaje pod kontrolą lekarza neurologa.

7.  Cierpi na zwyrodnienie kręgosłupa, korzysta z fizjoterapii.

8.  Został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, pobiera z tego tytułu rentę.

zaświadczenie lekarskie

j/w

j/w

dokumenty ZUS, MZ ds. ON w Lublinie

1342

1342 1344 1346

1342 1345

1347

1348

1349 1350

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja prokuratora.

3.  Rażąca niewspółmierność kary orzeczonej w punkcie IV, kara zbyt łagodna.

4.  Obraza prawa materialnego, inna niż w zakresie kwalifikacji prawnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Apelacja obrońcy.

5.  Obraza prawa materialnego tj. art. 1§2 , 53§3, 164§1 kk.

6.  Obraza prawa procesowego mająca istotny wpływ na treść wyroku tj. art. 4 i 7 kpk poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego.

7.  Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżony zmusił B. L. do zwrotu wierzytelności oraz że wypełnił znamiona art. 171§1 kk.

8.  Rażąca niewspółmierność kar jednostkowych oraz kary łącznej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora.

Ad 1

Faktem pozostaje duża ilość broni i amunicji znaleziona podczas przeszukań w miejscach zamieszkiwanych przez oskarżonego. Argumentacja jednakże środka odwoławczego, sugerująca w dowolny sposób cel gromadzenia tych przedmiotów, jest chybiona. Skarżący traci z pola widzenia, że kara została orzeczona jako bezwzględna dla osoby dotychczas niekaranej, powyżej dolnej granicy. Odwołanie się do innych skazań w innych sprawach za posiadanie kilku sztuk broni czy amunicji, bez głębszej analizy, nie może być skuteczne. Doświadczeniu życiowemu prokuratora przeciwstawić wypada doświadczenie życiowe sędziego orzekającego w sprawach karnych, które prowadzi do konstatacji, że nie ma prostego miernika dla wyważenia kary sprawiedliwej. Niewątpliwie R. J. (1) jest pasjonatem chemii (wykształcenie w tym kierunku, urządzenia przechowywane u B. L.), w tym materiałów wybuchowych, bo przecież właśnie w 2007 r. stracił rękę w wyniku wybuchu w mieszkaniu (k. 1344). Uwzględnić trzeba, że większość przedmiotów przypisanych z art. 263§2 kk przechowywał nie w gęsto zaludnionym bloku dużego miasta, tylko na posesjach działkowych, poza ewentualnym zasięgiem osób trzecich. Odpowiedzialność ponosi tylko za posiadanie.

W ocenie Sądu odwoławczego wymierzona kara należycie uwzględnia dyrektywy art. 53 kk.

Ad 2

Zarzut nr 2 apelacji nie podlegałby uwzględnieniu z uwagi na wyłączenie podstawy odwoławczej w art. 438 pkt 1a po przecinku. Zmiana orzeczenia dokonana w punkcie I.1 wyroku odwoławczego pociągnęła samoistnie określenie prawidłowej podstawy wymiaru kary.

Apelacja obrońcy.

Ad 1

Spośród zarzutów wymierzonych przeciwko materialnym podstawom na uwzględnienie zasługiwał ten odnoszący się do art. 164§1 kk, aczkolwiek należało go osadzić raczej w art. 438 pkt 3 kpk, skoro autor kwestionuje ustalenia faktyczne w zakresie sprowadzenia bezpośredniego niebezpieczeństwa zagrożenia dla życia wielu osób lub mienia wielkich rozmiarów.

Brak badania owego zagrożenia zarówno przez prokuratora jak i Sąd I instancji (w sytuacji, kiedy istniało przekonanie, że ten przepis można zastosować) należy zakwalifikować w kategorii rażącego uchybienia powinnościom organu procesowego. Wszak zasięg zdarzeń wymienionych w art. 163§1 kk należy do znamion również art. 164§1 kk i jest składnikiem wymiernym: mienie w wielkich rozmiarach odpowiada definicjom z art. 115§6 i 7a, zaś co do pojęcia „wielu osób” istnieje bogaty dorobek orzeczniczy. Z zadziwieniem słuchał Sąd Okręgowy stanowiska prokuratora w mowie końcowej, kiedy to wyraził pogląd, iż ocenę omawianego znamienia opiera tylko na wiedzy z urzędu. W toku całego postępowania karnego nie pojawiła się opinia biegłego odpowiedniej specjalności, który oceniłby, jaką siłę rażenia miałyby materiały znajdujące się w bloku przy ul. (...) w L. w razie ich wybuchu, czy byłyby zdolne wzruszyć konstrukcję budowli, w jakim zasięgu, jakiego rzędu straty materialne mogłoby to wywołać. Nie ustalono, ile znajdowałoby się osób w strefie zagrożenia. Ani zarzut, ani powielający go wyrok nie precyzował, o którą postać zdarzenia wymienioną w art. 163§1 kk chodzi i której części alternatywnego zagrożenia dotyczy (czy może obu). Z drugiej strony w aktach zalega opinia biegłego z zakresu badań materiałów i urządzeń wybuchowych (k. 918-925), która zawiera konkluzje obalające możność postawienia zarzutu z art. 164§1 kk. W zarzucie III znalazły się tylko materiały wybuchowe i łatwopalne (poza przyrządem czyli granatem), a które ujmuje protokół oględzin na k. 27-29, 30-36 i wykaz na k. 37). Te przedmioty badał biegły i stwierdził, że przechowywanie miotających materiałów wybuchowych (a stanowił je proch strzelniczy w postaci pasków i cienkich walców) nie stwarza zagrożenia wybuchowego. Nawet w razie zapalenia się ich, dowodowy materiał mógłby spowodować lekkie oparzenia lub zapalenia materiałów palnych znajdujących się w pobliżu miejsca spalania. Niestety, w żaden sposób te ustalenia nie przeszkodziły prokuratorowi prowadzącemu postępowanie przygotowawcze w stworzeniu własnej wizji popełnienia przestępstwa z art. 164§1 kk.

Jak najbardziej zasadnie obrońca oskarżonego w apelacji wyeksponował kolejny element prowadzący do uniewinnienia R. J. za czyn zarzucony w punkcie III (byłby on sam w sobie wystarczający). Sąd I instancji w sposób bezrefleksyjny przywołał tezy co do rozumienia omawianego przepisu i nie przeprowadził żadnej analizy na gruncie pozyskanych dowodów. Istota występku z art. 164 kk polega na sprowadzeniu bezpośredniego niebezpieczeństwa określonego zdarzenia, a uzasadnienie wniesionego środka odwoławczego zawiera celne uwagi w omawianej materii, które Sąd Okręgowy akceptuje. Dla przybliżenia można podać jako przykład rozpalenie ogniska bez dalszej kontroli nad ogniem w pobliżu składu materiałów łatwopalnych. Samo jednak składowanie tego rodzaju materiałów nie będzie przecież stanowiło o realizacji znamion art. 164 kk. Podsumowaniem jest teza z uzasadnienia do wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 13 marca 2018 r. II AKa 21/18, LEX nr 2501279:

„Znamię bezpośredniości, o którym mowa w art. 164 k.k., interpretuje się przyjmując, że chodzi o niebezpieczeństwo, które grozi wprost, bez konieczności włączenia się dalszego impulsu ze strony sprawcy. O niebezpieczeństwie tego rodzaju mówi się wówczas, gdy sprawca doprowadził do takiej sytuacji, w której zagrożenie może się ziścić bez potrzeby jakichkolwiek dodatkowych działań z jego strony, dynamizujących zastany układ w wyższym stopniu, gdy może ono się samoczynnie przekształcić się w zdarzenie określone w art. 163 § 1 k.k.”

Odnośnie do obrazy art. 1§2 i 53§3 kk, aktualna pozostaje uwaga powyżej, iż właściwa podstawa odwoławcza to art. 438 pkt 3 kpk. Oba zarzuty co do czynu z punktu I wyroku (pkt 1 i 2 apelacji) są natury ocennej. Jeśli ustawa stwarza możliwość zastosowania określonego przepisu prawa materialnego, to przez niezastosowanie tego przepisu sąd nie dopuszcza się "obrazy" prawa materialnego. Natomiast w takim przypadku mogą występować warunki do postawienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku oraz rażącej niewspółmierności kary.

Jak wynika z uzasadnienia, Sąd Rejonowy w ogóle nie wziął faktu zawarcia ugody pod uwagę oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu I, a następnie wymierzając karę. A przecież czyn ten w kwalifikacji przyjętej w rozstrzygnięciu końcowym pozostaje występkiem przeciwko wolności człowieka, kiedy właśnie stanowisko pokrzywdzonego winno mieć bardzo duże znaczenie. Dodatkowo sprawa dotyczy członków najbliższej rodziny. Z drugiej strony demonstrowanie niebezpiecznego przyrządu i złożona deklaracja w obecności babci każe traktować tę groźbę jako cechującą się większym stopniem społecznej szkodliwości niż znikomym. Ważąc zatem wszelkie okoliczności, Sąd Okręgowy za najbardziej sprawiedliwe uznał zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary z powodu pojednania się pokrzywdzonego i sprawcy. Kara grzywny na odpowiednio wysokim poziomie, wymierzona osobie dotychczas niekaranej, stanowi dostateczną dolegliwość.

Ad 2

Zarzuty z punktu 3 i 4, czyn I.

Stanowisko obrońcy, iżby oskarżony tempore criminis wskazywał wyłącznie na popełnienie w przyszłości samobójstwa, jest chybione. Sytuacja, kiedy zdenerwowany zniszczeniem urządzeń chemicznych wnuk staje w pobliżu babci, wyciąga z kieszeni granat i mówi, że zabije (k. 15), jednoznacznie każe ją ocenić jako obiektywną groźbę nie tylko samobójstwa, ale i wciągnięcia w strefę rażenia po wybuchu granatu także pokrzywdzonej. Mimo, że B. L. próbowała ominąć procedury karne, to fakt zgłoszenia zdarzenia na policję świadczy, że potraktowała je poważnie i dostrzegała zagrożenie. Rozbieżność pomiędzy wyjaśnieniami oskarżonego a zeznaniami pokrzywdzonej co do wypowiadanych przez R. J. słów, polega na ty, że pokrzywdzona mówiła o zapowiedzi detonacji granatu w mieszkania, natomiast oskarżony, że uczyni to w innym miejscu. Sąd Rejonowy nie pochylił się nad tą okolicznością, uzasadnienie pobieżnie analizuje dowody osobowe. Ponieważ jednak uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej ze śledztwa i brak podstaw do zakwestionowania tej oceny (zarzut środka odwoławczego jest czysto polemiczny), te depozycje pozostają podstawą ustaleń faktycznych. Domaganie się przez R. J. (1) pieniędzy za wyrzucone urządzenia w ustalonych okolicznościach przemawia za prawidłowością przyjętej przez Sąd meriti kwalifikacją prawną.

Zarzuty z punktu 1,2, 3 czyn II.

Bezprzedmiotowe pozostawało eksponowanie niezbadania ewentualnego zasięgu wybuchu granatu, albowiem skutek ujęty w końcowej części art. 171§1 kk nie należy do znamion posiadania przyrządu wybuchowego. Ponownie Sąd powielił błąd aktu oskarżenia i nie odczytał uważnie treści przepisu. Ustawodawca na początku wymienił przedmioty, które ze swej natury niosą określone niebezpieczeństwo, natomiast nie określił wprost innych przedmiotów lub substancji, które mogą sprowadzić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób albo mienia w wielkich rozmiarach. Dla penalizacji posiadania takich substancji niezbędnym byłoby uzyskanie odpowiedniej opinii specjalistycznej. W przedmiotowej sprawie jednak posiadanie przez R. J. bez wymaganego zezwolenia granatu – przyrządu wybuchowego, jest wystarczające dla kwalifikacji z art. 171§1 kk. Sąd odwoławczy odsyła do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego przy wyroku z dnia 13 marca 2006 r. WA 7/0 : „Znamię "sprowadzenia niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia wielu osób albo mienia w wielkich rozmiarach" określone w art. 171 § 1 k.k. nie dotyczy substancji lub przyrządów wybuchowych, materiału wybuchowego, materiału radioaktywnego, urządzenia emitującego promienie jonizujące, a odnoszone jest do "innych przedmiotów lub substancji".

Ad 3.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest pochodną obrazy art. 7 kpk. W uwagach poczynionych wyżej Sąd Okręgowy odniósł się do kwestii istotnych w tej materii.

Ad 4.

Wobec uniewinnienia od jednego z czynów oraz wymierzenia kary grzywny za przestępstwo z art. 191§2 kk, aktualny pozostaje zarzut rażącej niewspółmierności kar orzeczonych w punktach II i IV wyroku oraz kary łącznej. Oczywiście kara łączna pozbawiona połowy kar składowych musiała zostać inaczej ukształtowana. W istocie argumentacja środka odwoławczego w tym zakresie eksponuje wymiar kary łącznej i ją dostrzega jako rażąco surową. Jeśli chodzi o karę wymierzoną w punkcie II wyroku, to jej wymiar obniżono o 3 miesiące. Po eliminacji części opisu, który dotyczył zagrożenia dla życia lub zdrowia wielu osób albo mienia w wielkich rozmiarach, a która to część miała dla Sądu I instancji znaczenie przy wymiarze kary (choć nie zostało to w sposób wyraźny wyartykułowane), za karę adekwatną do okoliczności posiadania granatu przez oskarżonego w dniu 22.06.2020 r. uznano 6 miesięcy pozbawienia wolności. Co do kary z punktu IV, to duża ilość broni, jej istotnych części i amunicji, przechowywanie w kilku miejscach, przemawiało za utrzymaniem kary na poziomie orzeczonym zaskarżonym wyrokiem. W rezultacie orzeczenie kary łącznej na poziomie oczekiwanym przez obrońcę zwalnia Sąd odwoławczy od szerszych wywodów.

Wniosek

Prokuratora

3.  o zmianę wyroku i orzeczenie kary 2 lat pozbawienia wolności za czyn IV i kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności.

4.  o zmianę wyroku poprzez określenie właściwej podstawy kary w punkcie I.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.  Niezasadność zarzutu pociągnęła za sobą uznanie wniosku za niezasadny. Powyżej przedstawiono wszelkie uwagi co do oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów i ukształtowania wymiaru kary.

4.  Taka zmiana nie jest dopuszczalna w świetle art. 438 pkt 1a kpk.

Wniosek

Obrońcy

4.  o uchylenie wyroku i umorzenie postępowania za czyn I na podstawie art. 17§1 pkt 3 kpk,

5.  o zmianę i uniewinnienie od czynów z punktów II i III,

6.  o zmianę kary za czyn IV do 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  Fakt, że oskarżony w celu zmuszenia do zwrotu wierzytelności zastosował tak niebezpieczny sposób, użył jako elementu groźby detonacji przedmiotu wybuchowego, wobec członka najbliższej rodziny, nie pozwalał na uznanie stopnia społecznej szkodliwości jako znikomego.

5.  Wniosek o uniewinnienie za czyn III był zasadny, wyżej przedstawiono pełną argumentację. Uniewinnienie w zakresie czynu II nie mogło nastąpić, albowiem nie nastąpiła dekompletacja znamion ustawowych.

6.  Duża ilość przedmiotów różnego rodzaju, których posiadanie jest zabronione bez wymaganego zezwolenia, nie pozwalała wymierzyć kary w najniższej granicy.

6.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Brak

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

7.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

3.  Zaliczenie okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary łącznej (co do zasady).

4.  Zwolnienie od kosztów sądowych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia prawidłowe.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

4.  Wymiar kary za czyn I.

5.  Opis i wymiar kary za czyn II.

6.  Przypisanie winy i wymiar kary za czyn III.

Zwięźle o powodach zmiany

Zostały przedstawione wyżej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I.1.

Uchylenie kary łącznej wynikało z konieczności zmian kar jednostkowych.

8.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I.4

I.7

III.

W części uniewinniającej wydatki postępowania ponosi Skarb Państwa zgodnie z art. 632 pkt 2 kpk.

Sąd odwoławczy nie uznał za stosowne zwolnienia od opłaty. Ponieważ kara łączna została zmieniona, zgodnie z art. 10 ust.2 ustawy z 23.06.1973 r. opłatach w sprawach karnych, wymierzono jedną opłatę za obie instancje.

Wydatkami postępowania odwoławczego obciążono oskarżonego zgodnie z art. 636§2 kpk.

9.  PODPIS

Dorota Dobrzańska Ewa Bogusz-Patyra Marta Śmiech

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wymiar kary za czyn IV i kary łącznej.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wymiar kary za czyn IV i kary łącznej.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie za czyny I-III .

Wymiar kary za czyn IV i kary łącznej.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana